Δηλαδή αν δεν είχε τραυματιστεί ο Χουάνκαρ, όλα καλά;
Άμα δεν πεθάνει κανείς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Άμα δεν πεθάνει κανείς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Λίγο πριν τον 4ο Παγκόσμιο πόλεμο -τάδε έφη Ιωάννη Τούνη σε πρόσφατο story της- ένα who is who του πιο φαιδρού επαγγέλματος.
Το επικό αυτογκόλ του απερχόμενου δημάρχου και μια σύντομη ιστορία μεγάλης υπεροψίας.
Μια προοδευτική αντίληψη για τη γονεϊκότητα δεν μπορεί να καθορίζεται από την οικονομική επιφάνεια και το κοινωνικό status.
Δημοσκόπηση δείχνει ότι το 61,9% θέλει ξανά δήμαρχο τον Αχιλλέα Μπέο.
Και δίχως η λέξη να χρειαστεί να μπει ανάμεσα σε εισαγωγικά.
Οι μεσσίες γεννιούνται τόσο εύκολα όσο εμείς έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε.
Βλέπουμε το συγκεντρωμένο πλήθος να παρακολουθεί ένα άψυχο σώμα όπως παρακολουθεί τηλεόραση -τέτοια είναι η ευκολία πλέον.
Δεν είπε κάτι που δεν έχουμε ακούσει ξανά ούτε έδειξε διάθεση να «προκαλέσει». Είπε το αυτονόητο και αν αυτό στεναχώρησε κάποιους, δεν είναι δικό του πρόβλημα.
Επιστρέψαμε στην εποχή όπου όλες οι ζωές δεν αξίζουν το ίδιο. Ας πεταχτούν στις προπέλες.
Δυστοπία. Πόσες φορές την έχετε δει γραμμένη τελευταία; Τόσες πολλές που έχασε τη σημασία της, έγινε κανονικότητα.
«Ψύχραιμες» αντιδράσεις γονέων που συνδέουν το βάψιμο του σχολείου με την σημαία του Pride
"Με λένε Στέφανο Κασσελάκη...η υποψηφιότητά μου είναι ριζοσπαστική. Όπως και η ζωή μου". Ξεκίνησε η κούρσα της διαδοχής για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ γεμάτη kenergy.
Μια φωτογραφία που έγινε viral λέει τα πάντα για την απόγνωση των ενοικιαστών που ψάχνουν ένα δυάρι στο κέντρο σε λογική τιμή και δεν το βρίσκουν. Από πότε τα 800€ για ένα δυάρι στο κέντρο έγινε ο μέσος όρος των ενοικίων;
Πετάει ο Μίλτος Τεντόγλου; Πετάει. Και μας δίνει το χέρι να πετάξουμε και εμείς μαζί του κάθε φορά που η χώρα και ο λαός της το έχουν ανάγκη.
Το «Μην τους δείχνεις, κάψ'τους» έχει πολλούς οπαδούς και δυστυχώς, όλοι αυτοί, είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Πάντα αυτοί ήταν.
Πριν καλά καλά μάθουμε ποιοι είναι, πόσοι είναι, τι ακριβώς έγινε και πώς φτάσαμε να μετράμε νεκρούς, τους βαφτίσαμε «λάθρο» και «εμπρηστές».
Ύψωσε το μαύρο περιβραχιόνιο στο Μάξιμιρ. Ένας πανηγυρισμός-υπενθύμιση πως τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την ανθρώπινη ζωή.
Γνωρίζαμε ότι ο αγώνας ήταν υψηλού κινδύνου, γνωρίζαμε για τη «νοοτροπία της συλλογικής βίας», γνωρίζαμε για τα πάντα. Τι κάναμε γι' αυτό;
Μπορεί κανείς να δει ξανά το 50-50 με πρωταγωνιστή τον Πέτρο Φιλιππίδη; Γιατί μιλάει για "ξέπλυμα" το Twitter.