Κωμωδίες θέλαμε να δούμε στην τηλεόραση και τζάμπα τις πήραμε. Η σειρά του STAR με τίτλο «Στα Σύνορα» ξεκίνησε την πορεία της, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι μετά από τα πρώτα δύο επεισόδια έχουμε δει κωμωδία.
Στην εκκίνηση της τηλεοπτικής σεζόν, πριν από περίπου ενάμιση μήνα, είχε αρχίσει να σχηματίζεται η απορία ως προς το γιατί τα κανάλια επενδύουν πλέον σε μυθοπλασία που περιλαμβάνει δράμα εποχής και έχει τα κλασικά, πλέον, αφηγηματικά στοιχεία, της τοξικής αρρενωπότητας, της κακοποίησης και της ματσίλας. Και κατ’ επέκταση, γιατί έπαψαν να υπάρχουν κωμωδίες στην τηλεόραση; Δεν χρειάστηκαν παρά δύο παραδείγματα για να λάβουμε την απάντηση.
Μετά το Φόνοι Στο Καμπαναριό, ήρθε η πρεμιέρα χθες της σειράς Στα Σύνορα (μπορείς να την δεις εδώ) για να πάρουμε ως απάντηση ότι τα κανάλια δεν επενδύουν στην κωμωδία γιατί δεν γράφονται πια καλές κωμικές σειρές. Αυτό δεν είναι απόλυτο προφανώς, γιατί δεν γνωρίζω πόσα σενάρια φτάνουν στα γραφεία των υπευθύνων προγράμματος. Κρίνω αποκλειστικά από αυτό που φαίνεται. Μπορεί να είναι η κορυφή του παγόβουνου. Μπορεί τα καλά σενάρια να τα απορρίπτουν γιατί θεωρούν ότι δεν ταιριάζουν στην τηλεόραση.
Σε κάθε περίπτωση, το Στα Σύνορα ήρθε να επιτείνει την αίσθηση πως εκλείπουν οι χιουμοριστικές πένες από την τηλεόραση. Και τέτοιες, ακόμα και με ορισμένες εξτραβαγκάντσες στο σενάριο, είναι ο Αλέξανδρος Ρήγας και το δίδυμο Ρέππα-Παπαθανασίου. Η Τούρτα της Μαμάς για παράδειγμα, ήταν πολύ καλή κωμική σειρά. Το Συμπέθεροι Από Τα Τίρανα επίσης.
Το Στα Σύνορα θέλει πολλή δουλειά για να γίνει κωμική σειρά
Η σειρά του STAR, αν και είχε τα υλικά, δεν μπορώ να πω πως έδειξε κάτι ελπιδοφόρο. Θα φανταζόταν κανείς πως Μανέ-Κόκλας είναι μια πολύ ισχυρή βάση για να βγει κάτι το κωμικό. Υπήρχε και το background των εγκλημάτων. Δεν το είδα. Για την ακρίβεια, αυτοί οι δύο, που όπου και αν τους έχω δει, έχω γελάσει και μου έχουν αρέσει, ήταν οι λιγότερο ελκυστικοί ερμηνευτικά.
Δύο ώρες, δύο επεισόδια της μίας ώρας, και το 95% του χρόνου αναλώθηκε σε τσακωμούς, σε φωνές σε βαθμό να σε πιάνει πονοκέφαλος, και τελικά ακόμα δεν έχω καταλάβει ποια είναι η πλοκή. Μια γιαγιά Γιαννούλα σε ένα χωριό Αχούρια, στα σύνορα με την Αλβανία, εμπορεύεται κάτι παράνομο και έχει κονέ με τον αρχηγό της αστυνομίας. Και θέλει να δώσει την επιχείρηση στην εγγονή της που έλειπε για χρόνια στην Αθήνα και επιστρέφει χωρίς να γνωρίζει τίποτα.
Αντιθέτως, η υπόλοιπη οικογένεια, κόρη, γαμπρός, αδέρφια, ξαδέρφια, παιδιά, αποπαίδια, συμμετέχουν όλοι σε αυτή την επιχείρηση λαθρεμπορίας. Είναι ναρκωτικά, εικάζω. Απάντηση δεν υπήρξε πάντως.
Βαλέρια Κουρούπη, Έλενα Ασημακοπούλου, Νίκος Πουρσανίδης, Γιάννης Στεφόπουλος και Σπύρος Πούλης είναι αυτοί από το καστ που μου έδωσαν να καταλάβω περισσότερα πράγματα μέσα από τον ρόλο τους, αυτοί που φαίνεται να έχουν δουλέψει περισσότερο πάνω στον ρόλο τους. Τονίζω το ρήμα «φαίνεται», διότι δεν μπορώ προφανώς να κρίνω την διαδικασία σύνδεσης με τον ρόλο που έχει ο κάθε ηθοποιός. Αυτό που εξέλαβα ως τηλεθεατής πάντως από τους υπόλοιπους στο Στα Σύνορα, δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Κάτι στο οποίο έχει ευθύνη και η σκηνοθεσία και το μοντάζ.
Είναι πάντως σπατάλη να βγάζεις τόσο μεγάλα επεισόδια και στο τέλος να μην σου έχει μείνει τίποτα. Να κάνεις σενάριο και σκηνές απλά για να καλυφθεί τηλεοπτικός χρόνος κι από ουσία σχεδόν μηδέν. Στο Στα Σύνορα είναι επίσης μέτρια ως πολύ κακή η αλβανική προφορά των ηθοποιών που ανήκουν στην αλβανική μεριά. Με εξαίρεση μια κοπέλα, οι υπόλοιποι είναι σαν να έχουν μπερδέψει τα Τίρανα με την Οξφόρδη και κάπου ανάμεσα βάζουν και έναν Τύρναβο.
Δεν έχω καταλήξει αν το Στα Σύνορα είναι μια σειρά που με δουλειά και διορθώσεις μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ καλή κωμωδία ή αν αυτό είναι και έτσι θα πάει.
Η τηλεόραση φτιάχνει ακόμα σενάρια για το κοινό προ 15ετίας
Αυτό που σίγουρα κατανοώ είναι ότι δεν υπάρχει καμία προσαρμογή των σεναρίων στο σύγχρονο κοινό. Μόνο η ΕΡΤ το έχει αντιληφθεί. Οι υπόλοιποι γράφουν σενάρια λες και απευθύνονται στο κοινό του 2010, του 2007, του 2005. Ειδικά στην κωμωδία, το κυρίαρχο κοινό της τηλεθέασης σήμερα, έχει ως μέτρο σύγκρισης το The Office, το Brooklyn Nine Nine, το Big Bang Theory. Και τα κανάλια σερβίρουν παλιακού τύπου κωμικές σειρές με τις οποίες μπορεί να γελούσαμε όταν ήμασταν 13 ετών γιατί δεν είχαμε μέτρο σύγκρισης.
Δείτε για παράδειγμα πόσο ωραία σειρά είναι το Στα 4 στο ANT1+. Είναι παραπάνω από εμφανείς οι διαφορές σε σχέση και με το Φόνοι Στο Καμπαναριό, αλλά και το Στα Σύνορα.
Το σενάριο θέλει μπόλικη δουλειά για να εκλείψουν σκηνές και διάλογοι που περιττεύουν ή χρησιμεύουν ως υπερβολικά εργαλεία εξέλιξης της πλοκής. Χαρακτηριστικό το ζήτημα με την τούρτα της γιαγιάς Γιαννούλας. Δεν έβγαλε κανένα νόημα έτσι όπως εξελίχθηκε. Για δύο επεισόδια απλά νόμιζα ότι η τούρτα είχε μέσα της κοκαΐνη. Μετά νόμιζα ότι είναι έγκλημα στα Αχούρια να πηγαίνεις τούρτα σε κάποιον.
Όλες μου οι ελπίδες για μια άρτια σειρά εναποτίθενται στο Milky Way, για το οποίο ακούγονται από χθες, που έγινε ειδική προβολή των πρώτων επεισοδίων, πολύ κολακευτικά σχόλια και μοιάζει να είναι μια σειρά προσαρμοσμένη στο κοινό του σήμερα. Όπως ήταν και το Maestro. Και είδαμε όλοι πόση επιτυχία είχε.
