Δεν ξέρω αν μια λαοπρόβλητη σελέμπριτι γυναίκα 54 ετών έχει ευθύνη απέναντι στο κοινό της. Ηθοποιός είναι, δεν περιμέναμε από εκείνη να συμβάλλει στην επίλυση της ενεργειακής κρίσης. Είναι εξώφυλλο του Vanity Fair, το λέει ο τίτλος ρε παιδιά, εκεί στο Χόλιγουντ η μεταφορά της συνείδησης χρόνια τώρα είναι στην εικόνα. Ζουν (και εμείς ίσως) σε μια εικονιστική πραγματικότητα. Εκεί αναζητούν νοηματοδότηση. Είμαι εγώ φεμινίστρια μεταμοντέρνα και το δικαιολογώ γιατί «ό,τι γουστάρουμε θα κάνουμε στα σώματά μας»; Είσαι εσύ επικριτής της εναγώνιας αναζήτησης της αψεγάδιαστης ομορφιάς και του μόνιμου κυνηγητού της νεότητας; Δεν την αφορά την Νικόλ Κίντμαν. Ας μη γελιόμαστε. Δεν πληρώνεται αποκλειστικά για το ταλέντο της (το όποιο), πληρώνεται για ένα πακετό υπηρεσιών που προσφέρει ως brand name. Δεν θα την αγγίξει το σχόλιο σου για το υπερβολικό φώτοσοπ γιατί και ρόλους πρωτοκλασάτους παίρνει και υποψηφιότητες ενώ τους απέδωσε μέτρια και βασιζόμενη σε μακιγιάζ και μαλλιά και παχυλούς μισθούς και εξωφυλλάρες.
Δεν μιλάμε στα σόσιαλ και στις εκπομπές για την πολιτική σκέψη του Καστοριάδη και την φαντασιάκη θέσμιση της κοινωνίας. Για τον Μαυρίκιο Μαυρικίου βλέπουμε θέματα και θέλουμε να ακυρώσουμε καμία πολυεθνική ή τον Σάκη Ρουβά. Προφανώς, μας απασχολεί αν μια σταρούμπα κάνει πλαστικές και έχει σώμα λολίτας έφηβης στα 54 της για να διαβάζουμε τόσα σχόλια και θέματα στον ξένο τύπο. Αυτοί είμαστε. Είναι λάθος που ένα περιοδικό κάνει τόσο φώτοσοπ το 2022; Ναι. Αλλά, καμία Χολυγουντιανή ηθοποιός δεν θέλει αρετουσάριστες φωτογραφίες της στο εξώφυλλο. Βέβαια, κατεβάζουμε εφαρμογές για να φωτοσοπάρουμε τις φωτογραφίες μας και να σβήσουμε σπυράκια, κυτταρίτιδες, πέτρα στα δόντια, να σμιλέψουμε μπουτάρες και να απολυτοποιήσουμε την διαστρεβλωμένη εικόνα μας. Καταργήσαμε την κανονικότητα και ζητάμε εξηγήσεις από τους σελέμπριτι που το κάνουν, γιατί έτσι.
Το Vanity Fair είναι ένα ατέρμονο πανηγύρι της ματαιοδοξίας, με απεύθυνση σε λευκούς προνομιούχους με spending power. Δεν θα μας δώσει ποτέ μια αντιπροσωπευτική ματιά στην πραγματικότητα. Αλλά θα μας δώσει πρόσβαση σε ένα κόσμο που ζητάει θαυμαστές όχι συμμετέχοντες. Έκανε φώτοσοπ και στην Πενέλοπε Κρουζ, τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, την Κρίστεν Στιούαρτ, τον Σίμου Λιου, τον Άντριου Γκάρφιλντ και στον Ίντρις Έλμπα. Αλλά, και στην τρανς ηθοποιό Μικαέλα Tζέι Ροντρίγκεζ στο εξώφυλλο. Αλλά, υπάρχει λόγος που επικρίθηκε περισσότερο το εξώφυλλο της Κίντμαν. Δεν μας αρέσει μια μη παραδοσιακή εκδοχή του γήρατος. Γιατί αν μιλάμε για συμπερίληψη, βλέπεις τρανς, μαύρους, γκέι, Ασιάτη και Ευρωπαίους ηθοποιούς. Δεν μας αρέσει όμως η 54χρονη εκδοχή της Κίντμαν. Κι αυτό εγείρει ερωτήματα.
Είναι σαν ρομπότ και καρτούν η Κίντμαν στο εξώφυλλο ενώ εμείς στο Instagram με τα υαλουρονικά στα χείλη, τα φίλτρα και το μακιγιάζ της Holly Grace είμαστε υπεράνω; Έχουμε απαίτηση από τις σταρ να είναι αυθεντικές που βγάζουν το ψωμάκι τους πουλώντας ένα ψέμα; Θέλουμε να βλέπουμε ψεγάδια σε γυναίκες πετυχημένες κι επώνυμες για να νιώσουμε καλύτερα, για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ναρκισσιστικές ανάγκες, για να μην αγχωνόμαστε που δεν είμαστε πανύψηλες και αδύνατες; Σε ένα κόσμο διαρκής ασώματης επαφής, ουσιαστικά δεν μας νοιάζει πώς μοιάζει η Νικόλ Κίντμαν στην πραγματική της ζωή αλλά σε ένα στιλιζαρισμένο εξώφυλλο ενός περιοδικού που πουλάει γκλαμουριά, πλούτο και ομορφιά. Καμία ψυχική διεργασία ώστε να αναρωτηθούμε γιατί σχολιάζουμε ένα κακό φώτοσοπ. Οκ, μας ενοχλεί. Αυτό είναι πρώτο επίπεδο. Μια ψυχαναλυτική σχολή θα έλεγε ότι την φθονούμε για αυτό απελπισμένα θέλουμε να την τιμωρήσουμε με τα σχόλια μας.
Και για τους κοιλιακούς της θα διαβάζουμε σχόλια για την ταξική της θέση που της επιτρέπει να έχει σεφ και γυμναστή κτλ κτλ. Να βγει κάποιος υπεύθυνα από το Vanity Fair να μας πει αν βλέπουμε φωτογραφία, NFT τέχνη ή pop art εμπνευσμένο εξώφυλλο από την κληρονομιά του Άντι του Γουόρχολ θα γράψουν εξυπνακίστικα άλλοι.
Μήπως κάνουμε εμείς ηλικιακό ρατσισμό αν μας ενοχλεί το Miu Miu συνολάκι στο εξώφυλλο; Υπάρχει συμπερίληψη στο Χόλιγουντ, για κάθε Νικόλ Κίντμαν υπάρχει μια Ολίβια Κόλμαν, μια Έμα Τόμσον, μια Κέιτ Γουίνσλετ. Απλά, στεκόμαστε στο εξώφυλλο της ψήλης, ξανθιάς, αδύνατης με το σουπέρ μίνι και τους καλογυμνασμένους κοιλιακούς γιατί παίρνουμε πιο σοβαρά την εικόνα από την πραγματικότητα.
