Το νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο βρίσκεται προ των πυλών της Βουλής και ήδη οι φωνές που είναι αντίθετες σε οποιαδήποτε πρόοδο στήνουν το δικό τους «σόου», εκφράζοντας προβληματισμούς που δεν απευθύνουν πρώτα στον ίδιο τους τον εαυτό («τα παιδιά μας μέχρι σήμερα μεγαλώνουν ευτυχισμένα;»), στηρίζονται σε θεωρίες συνωμοσίας και σκαρώνουν σενάρια πάνω σε αυθαίρετα συμπεράσματα.

Μέσα στον ορυμαγδό κραυγών, η εμφάνιση του Μιχάλη Οικονόμου αποτέλεσε μια όαση ψυχραιμίας, απαντώντας με νηφαλιότητα στα ερωτήματα που του έθεσε η Ελεονώρα Μελέτη.  Ο ταλαντούχος ηθοποιός έχει υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφό του Γιώργο Μακρή και μεγαλώνουν μαζί ένα παιδί, συνθήκη που τον καθιστά ως έναν από τους πιο αρμόδιους για να μιλήσουν σχετικά με την αναγκαιότητα να ψηφιστεί το νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο.

«Το ζητούμενο είναι ο πολιτικός γάμος που δίνει έξτρα δικαιώματα. Τα πιο πολλά δικαιώματα είναι στον πολιτικό γάμο και κατά συνέπεια και η τεκνοθεσία» τόνισε ο ηθοποιός συμπληρώνοντας πως εκείνος αυτή τη στιγμή είναι αόρατος γονιός. «Δεν έχω κάποια νομική σχέση με το παιδί. Δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε σήμερα. Αυτό ζητάμε να γίνει».

Ο Μιχάλης Οικονόμου ανέλυσε την ανάγκη της ψήφισης του νομοσχεδίου στηριζόμενος στη δική του εμπειρία. »Εγώ το μεγαλώνω, είμαι ο μπαμπάς για αυτό το παιδί, αλλά νομικά δεν είμαι τίποτα απέναντι σε αυτό το παιδί αυτή τη στιγμή. Αυτό θα μας το δώσει ο πολιτικός γάμος που μέσα από αυτόν θα μπορώ να γίνω και γονιός μέσα από την τεκνοθεσία που θα κάνουμε. Αυτή τη στιγμή μόνο ο Γιώργος έχει την επιμέλεια του παιδιού. Μόνο αυτός είναι κατά νόμο γονιός του και πατέρας του».

Συνεχίζοντας, έθεσε τις πραγματικές διαστάσεις του θέματος: «Το θέμα είναι το παιδί. Μπορεί το παιδί να προστατευθεί; Η πολιτεία να του εξασφαλίσει και τους δυο του γονείς; Ναι μεν είμαστε τυχεροί, δεν έχει συμβεί κάτι κακό ή τραγικό, σε μια ομόφυλη οικογένεια, όπως είναι σήμερα τα πράγματα, που πάντα ένας από τους δυο γονείς έχει την επιμέλεια ή είναι ο φυσικό γονιός του παιδιού, αυτός είναι κατοχυρωμένος. Ο άλλος που μεγαλώνει με το παιδί καθημερινά, τρυφερά, αγαπησιάρικα και είναι ο δεύτερος μπαμπάς ή η δεύτερη μαμά αυτή τη στιγμή είναι ο αόρατος γονιός. Για αυτό ζητάμε να πάει αυτό το νομοσχέδιο, για τα παιδιά».

«Εγώ τι θα πω στο παιδί μου;»

Όταν ρωτήθηκε για τον τρόπο που αντιμετωπίζει αυτή τη συνθήκη το παιδί εκείνος το εξήγησε με ένα απλό παράδειγμα. «Πάμε στις κούνιες και μπορεί καμιά φορά κάποια κυρία μπορεί να τον ρωτήσει “Πού πας; Πού είναι η μαμά σου;”, και λέει “έχω δύο μπαμπάδες, δεν έχω μαμά αυτή τη στιγμή”. Δηλαδή το παιδί είναι πιο συνειδητοποιημένο απέναντι στην κοινωνία».

«Ούτε στο σχολείο, ούτε στην ενόργανη, ούτε στην πισίνα ούτε σε πάρτι ή σε κούνιες που μας έχει δει ο κόσμος δεν έχει παραξενευτεί. Ποτέ δεν έχουμε εισπράξει κάποιο βλέμμα υποτιμητικό ή κάποιο σχόλιο πικρό», τόνισε.

Η εμφάνιση του Μιχάλη Οικονόμου επανέφερε τη συζήτηση στις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος: Μια μερίδα ανθρώπων δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με κάποιους άλλους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που οι υποχρεώσεις τους είναι οι ίδιες απέναντι στο Κράτος.

Η ίδια ανισότητα υπάρχει και στα μικρά παιδιά.