6 αποδείξεις πως οι γυμνές φωτογραφίες των 80s ήταν πιο γοητευτικές από τις σημερινές

Η μπανιέρα είναι ιερό μέρος. Σχεδιασμένη να χωράει μόνο ένα άτομο, είναι τόπος (για πολλούς ο μοναδικός) που γινόμαστε τρυφεροί με τους εαυτούς μας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που αυτά τα πορτραίτα που τραβήχτηκαν από τον Αμερικανό φωτογράφο Don Herron, κάπου ανάμεσα στο 1978 και το 1993, είναι τόσο απολαυστικά. Για τους Νεοϋορκέζους (που τα απολαμβάνουν στη γκαλερί Daniel Cooney) αποτελούν και ένα άτυπο who is who της underground σκηνής της πόλης της δεκαετίας του ’80. Keith Haring, Robert Mapplethorpe, οι φωτογράφοι Peter Hujar και Peter Berlin, η ηθοποιός και συγγραφέας Cookie Mueller και αρκετοί σούπερ σταρς του Warhol, συμπεριλαμβανομένης και της Holly Woodlawn, εμφανίζονται σε αυτά, ο καθένας προσφέροντας τη δική του ιδέα πάνω στο ρευστό concept «λήψη μπανιέρας».

Ο Herron επέλεξε τη μπανιέρα ως σκηνικό λόγω της καμπυλότητας που με έναν τρόπο μοιάζει να αγκαλιάζει τα υποκείμενά του. Κάποιοι επέλεξαν να το κρατήσουν «απλό». Άλλοι έβαλαν διάφορα props στο παιχνίδι. Δίνουν ένα αίσθημα προστασίας. Υφάσματα, αξεσουάρ, κοσμήματα. Θεατρικό αποτέλεσμα. Μερικοί εκτίθενται ελεύθερα. Λίγοι καλύπτονται με πιο ευφάνταστους τρόπους: τεράστια κοχύλια, ένα ανώνυμο χέρι, έναν ψεύτικο φαλλό.

Αθροιστικά, τα έργα προσφέρουν με έναν απολαυστικό τρόπο την εκκεντρική συνολική εικόνα της ζωής μιας πολύ δεμένης ομάδας σημαντικών προσώπων της υποκουλτούρας. Σε μια εποχή που η καλλιτεχνική τους ενέργεια έκαιγε, με αυξανόμενη επιτακτικότατα, μιας και η κρίση του AIDS έριξε τη σκοτεινή σκιά της πάνω στον κόσμο τους.

«Είμαι εντυπωσιασμένος από τα πολλαπλά υποκείμενα που υπάρχουν στο έργο: την απώλεια νέων ζωών λόγω AIDS, την επιμονή και τη χαρά της δημιουργικής κοινότητας και τις πολλές αλληλένδετες ζωές – μου αρέσει που η αίσθηση της ενότητας είναι τόσο έντονα διαδεδομένη», αναφέρει ο γκαλερίστας Daniel Cooney.