Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου σήμερις (23/4) και ένα έχουμε να πούμε, κατά βάση, να προτείνουμε: Διαβάστε. Όσο μπορείτε περισσότερο. Ό,τι σας αρέσει. Πάρτε τα μάτια σας από το «μόνο οθόνη». Δεν χρειάζεται να ‘ναι βαριά διανόηση ή κάτι τέτοιο. Να ‘ναι απλώς κάτι που σας ταξιδέψει, μια αλληλουχία λέξεων που θα σας περάσει για λίγο σε έναν άλλο κόσμο.
Μαγεία είναι η ανάγνωση, αλλά και λίγο… αποπλάνηση. Με την έννοια πως μερικές φορές κάποιος νιώθει υποχρεωμένος να πει πως έχει εντρυφήσει σε κάποια συγκεκριμένα βιβλία ακριβώς επειδή θεωρούνται κλασικά και «τα έχουν διαβάσει όλοι».
Γιατί όμως (να) το κάνει αυτό; Ερχόμαστε εδώ για να αποκαταστήσουμε την αλήθεια, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους…
10 βιβλία που ο κόσμος συνηθίζει να λέει ψέματα πως έχει διαβάσει
Ουμπέρτο Έκο – Το Εκκρεμές του Φουκώ
Οι περισσότεροι που το δοκίμασαν το σταμάτησαν μετά από 40, άντε 50, σελίδες. Η γλώσσα είναι εξόχως δύσκολη, τα νοήματα πυκνά και η ιστορία συχνά μπερδεμένη. Θέλει κόπο να μείνεις εκεί, θέλει να το παιδέψεις λίγο. Δεν είναι δηλαδή αυτό που λέμε «βιβλίο παραλίας».
Σε «Έκο» σου… έχω και άλλο βιβλίο. «Το Όνομα του Ρόδου». Κι αυτό επίσης οι μισοί και βάλε από όσους λένε πως το έχουν διαβάσει, το πολύ να έχουν ρίξει μια ματιά στο οπισθόφυλλο.
Θα το βρεις ΕΔΩ.
Ο Αλχημιστής – Πάουλο Κοέλιο
«Όταν θες κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πρώτον, κανένα σύμπαν δεν δίνει δεκάρα για κανέναν από μας. Δεύτερον, αυτά τα τσιτάτα του Πάουλο κατέστρεψαν κόσμο και κοσμάκη και έκαναν «τσάμπα μάγκες» κάτι τύπους που την είδαν life coaches. Και τρίτον, σε προκαλούμε να μας πεις ποια είναι η υπόθεση του Αλχημιστή. Δεν ξέρεις, ε; Καλά το φανταστήκαμε.
Θα το βρεις ΕΔΩ.
Ο Υπέροχος Γκάτσμπι – Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ
Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε: Επειδή έχεις δει την ταινία, δεν σημαίνει και ότι (είναι σαν να) έχεις διαβάσεις το βιβλίο, ΟΚ; Ναι, ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο ήταν ένας… υπέροχος Υπέροχος Γκάτσμπι, όμως το αναγνωστικό κομμάτι της υπόθεσης είναι εντελώς άλλο πράγμα. Εν αρχή, το λεξιλόγιο που έχει αυτό το βιβλίο γεννά απανωτά κύματα ευτυχίας σε κάθε λογοτεχνική ψυχή εκεί έξω…
Θα το βρεις ΕΔΩ.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών – Τζ. Ρ.Ρ. Τόλκιν
Άλλη μια περίπτωση που κάποιοι κομπάζουν επειδή έχουν δει τις ταινίες της τριλογίας – και ποιος δεν τις έχει δει ρε παλικάρια; Κάνουν και σύγκριση μάλιστα (του στιλ «τα βιβλία ήταν καλύτερα»).
Για να ξεχωρίσετε τον απατεώνα σε αυτήν την περίπτωση, ζητήστε του να σας πει τι είναι το Σιλμαρίλλιον. Αν σας κοιτάει με απορία, βήχει αμήχανα ή προσποιηθεί πως κάτι ξέχασε στο αμάξι και πρέπει να πάει να το φέρει, έχετε εκθέσει το ψέμα του. Δεν έχει άλλοθι.
Θα το βρεις ΕΔΩ.
1984 – Τζορτζ Όργουελ
Κάποιοι είδαν κάποτε τον Πρόδρομο και τον Τσάκα και έμαθαν τη σύνδεση του Big Brother με το έργο του Όργουελ. Θεώρησαν πως αυτό αρκεί για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια.
Ο τρόπος να τους ανακαλύψεις είναι να ρωτήσεις πότε γράφτηκε το βιβλίο. Αν σου απαντήσουν «1984» να ξέρεις πώς δεν έχουν δει ούτε το εξώφυλλο.
Θα το βρεις ΕΔΩ.
Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια – Χάρπερ Λι
Ατάκες όπως «ναι ρε φίλε, φανταστικό» ή «φοβερό, τα σπάει» θα πρέπει να σας βάλουν σε σκέψεις για το αν ο απέναντι σας έχει όντως κάνει τον κόπο να διαβάσει… ποιος και γιατί σκοτώνει αυτά τα κοτσύφια.
Θα το βρεις ΕΔΩ.
Άννα Καρένινα – Λέων Τολστόι
Επειδή πήγες και είδες κάποτε τη Μιμή Ντενίση να το ανεβάζει στο θέατρο (κάτι για το οποίο πάντως αξίζεις συγχαρητήρια για το θάρρος σου) δεν σημαίνει και ότι ξέρεις περί τίνος πρόκειται λογοτεχνικά.
Ισχύει και με το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι. Όχι αυτό δεν το ανέβασε κάποτε η Μιμή. Αλλά οι μισοί από όσους ισχυρίζονται πως το έχουν διαβάσει, το θυμούνται μόνο επειδή έχει εύκολο και πιασάρικο τίτλο.
Θα το βρεις ΕΔΩ.
Τάδε Έφη Ζαρατούστρα – Φρίντριχ Νίτσε
Κυκλοφορούσε κάποτε και ως ανέκδοτο για να δείξει το μέγεθος της «δηθενιάς» που εν πολλοίς συνοδεύει αυτό το έργο. Και καλά πως πάει κάποιος να το ζητήσει σε βιβλίο και λέει «μήπως έχετε το βιβλίο “Τάδε”, της Έφης Ζαρατούστρα»; Μέσα από το χιούμορ λέγονται οι πιο μεγάλες αλήθειες. Ούτε ο ίδιος ο… Νίτσε παίζει να το ξαναδιάβασε με το που το έγραψε, τόσο βαρύ και ασήκωτο που είναι.
Θα το βρεις ΕΔΩ.
Έγκλημα και τιμωρία – Φίοντορ Ντοστογιέφσκι
Γενιές και γενιές αθλητικών συντακτών βρήκαν, χάρη σε αυτό το βιβλίο, τίτλο να χρησιμοποιούν σε όλα τα ματς που μια ομάδα χάνει, χάνει ευκαιρίες και τελικά… χάνει. Το κλισέ άλλωστε είναι στο αίμα των αθλητικογράφων, θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει ειδικό μάθημα ενόσω εκπαιδεύονται στις σχολές (για να μάθουν σωστά την τέχνη του copy paste).
Παρεμπιπτόντως και λίγο σχετικό λίγο άσχετο, τις προάλλες έπεσε στα χέρια μας βιβλίο που τον έγραφε Ντοστογιέφσκη, με «ήτα» δηλαδή στο τέλος. Για κάποιο λόγο, μας φάνηκε μαγικό.
Θα το βρεις ΕΔΩ.
Περηφάνια και Προκατάληψη – Τζέιν Όστεν
Καμία περηφάνια και καμία προκατάληψη. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι είναι κλασικό, είναι και πολυδιαβασμένο. Τόσο όσο λέγεται, έστω. Ειδικά από ένα σημείο κι ύστερα είναι σαν να πηγαίνει σε αυτόματο πιλότο. Το βάζουμε δηλαδή από συνήθεια στις λίστες με τα «10 βιβλία που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις στη ζωή σου». Πρώτα από όλα μια τέτοια λίστα είναι λάθος. 10 βιβλία θα έπρεπε να διαβάζαμε το μήνα – πού χρόνος βέβαια…
Θα το βρεις ΕΔΩ.
