Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι σαφώς αρνητική. Ποιες τρέλες, σε ποιες Βρυξέλλες; Μπορεί η πρωτεύουσα του Βελγίου να αποτελεί την… χαϊδεμένη πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς εκεί εδρεύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μπορεί εκεί να διατηρεί τις βάσεις του το αρχηγείο ενός κοτζάμ ΝΑΤΟ, ωστόσο αυτά του τα γνωρίσματα αποτελούν τη χαρά του τεχνοκράτη και του χαρτογιακά μάλλον, παρά του τουρίστα.
Για να μην είμαι, όμως, παντελώς αρνητικά διακείμενος απέναντι στην «καρδιά της Ευρώπης», τολμώ να πω πως το πολιτικό κέντρο της Ε.Ε, αν και δεν ενδείκνυται για τουριστική παραμονή πέραν των 2, άντε το πολύ 3, ημερών, έχει και τις ομορφιές του.
Πρώτη-πρώτη, βεβαίως, στη λίστα από αυτές, η Grote Markt
Ο πυρήνας της παλιάς πόλης των Βρυξελλών, είναι κι αυτός που δίνει έναν τόνο ζωτικότητας σε ολόκληρη την -κατά τα άλλα μουντή- πόλη. Τόνος ο οποίος ενισχύεται τις γιορτινές αυτές ημέρες, με την πλατεία λαμπρή και φαντασμαγορική (όπως πρέπει να είναι, άλλωστε, κάθε μεγάλη πλατεία πρωτεύουσας που δεν χρησιμεύει μονάχα για προεκλογικές συγκεντρώσεις και ελαφροεπαναστάσεις).
Στην Grand Place, λοιπόν, τις βραδινές ώρες και κάθε που ο δείκτης έδειχνε και μισή, ξεκινά αυτές τις γιορτινές ημέρες ένα οπτικοακουστικό σόου, με τα μεσαιωνικά κτίρια που την περικυκλώνουν να φωτίζονται στο ρυθμό που επιτάσσουν οι νότες μιας μελωδίας που και χριστουγεννιάτικη τη λες και spooky τη λες.
Όσες φορές κι αν απόλαυσα το εν λόγω urban event, η αλήθεια είναι αυτή: Κάθε φορά που ξεκινούσαν οι μελωδίες και οι συμπορευόμενοι φωτισμοί, ήταν σαν να το ζούσα για πρώτη φορά. #Καμίνη_κλέβε_ιδέες_λέμε
Σε ρυθμό εορτών, κινούνταν βεβαίως-βεβαίως τόσο οι μυστηριακές στοές της πόλης….
…όσο και οι μικρομέγαλοι που απολάμβαναν τη ευρύχωρη πίστα πατινάζ που είχε στηθεί στο Κέντρο της.
Το οποίο Κέντρο, βεβαίως, είχε και την Rue Neuf, την αντίστοιχη Ερμού των Βρυξελλών. Βασική διαφορά με την Ερμού των Αθηνών, είναι πως την πρώτη την ανεβοκατέβαιναν άνθρωποι με σακούλες γεμάτες. Άλλη διαφορά, αλλά εξίσου σημαντική, το γεγονός πως ανά 100 μέτρα δεν έβλεπες ειδικούς φρουρούς και ΔΙΑδες, αλλά καλοφτιαγμένα μικρομάγαζα με σοκολατοειδή και βαφλοκαταστάσεις που βγάζουν ετσιθελικά τα ευρώ από την τσέπη σου κάθε λίγο και λιγάκι.
Κι όπως κάθε μητρόπολη που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και οι Βρυξέλλες διαθέτουν τα αυτονόητα: Ήτοι, ένα ποτάμι να τη διατρέχει…
…και μπόλικους σταθμούς με ενοικιαζόμενα ποδήλατα για τους κατοίκους και τους τουρίστες.
[Μεταξύ μας τώρα, αν κάποτε επισκεφθείτε την βελγική πρωτεύουσα, μην το ρίξετε στις ορθοπεταλιές. Πέραν του γεγονότος ότι οι ποδηλατόδρομοι που διαθέτει δεν είναι διακριτοί και προστατευμένοι με διαχωριστικά, οι οδηγοί της πόλης κάνουν τους δικούς μας να φαντάζουν πειθαρχημένα στρατιωτάκια που κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν διαβάζουν τον Κ.Ο.Κ για να τον εμπεδώσουν.]
Τα νερά και τα πετάλια, όμως, δεν κάνουν μια πόλη “cool”.
Κοινή πεποίθηση στις τάξεις των ουρμπανολόγων, είναι το γεγονός πως αν δεν διαθέτει μια πρωτεύουσα το αντίστοιχο της δικιάς μας πλατείας Αγίας Ειρήνης, δεν πάει πουθενά. Το πήραν, φαίνεται, χαμπάρι τα σαϊνια των Βρυξελλών και δημιούργησαν έτσι την ατμοσφαιρική χιπστεροπεριοχή Σαμπλόν, για να μην τους… κουνιόμαστε εμείς οι φτωχοδιάβολοι από το νότο.
Ανάμεσα στα παράσημα τους, οι Βρυξέλλες έχουν να υπερηφανεύονται και για το γεγονός πως αποτελούν μία από τις πλέον πράσινες πόλεις της Ευρώπης. Πάρκα φουλ προσεγμένα και περιποιημένα, με έκταση μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου…
…στα οποία οι κάτοικοι απολαμβάνουν βόλτες με τους Αζόρ, αλλά και κάθε άλλη δραστηριότητα που μπορεί να τους “ξεμπλοκάρει” από το καθιερωμένο στρεσάρισμα που προσφέρει απλόχερα κάθε μεγαλούπολη.
Φυσικά, πέρασα και μια βόλτα κι από το… κάστρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί όπου ένιωσα να πνίγομαι από τις γραβάτες που φορούσαν οι άλλοι κι από τον κακό χαμό των μερσεντικών που πηγαινοέρχονταν.
Λίγο πριν μπω, που λέτε, στο κτίριο που στεγάζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έπεσα πάνω σε τοίχο. Και όχι σε όποιον κι όποιον, αλλά σε αυτόν του Βερολίνου, καθώς κομμάτια από το πάλαι ποτέ “Τείχος της Ντροπής” βρίσκονται διάσπαρτα ανά τον κόσμο για να θυμίζουν στους περαστικούς ανά τη γη τις “ομορφιές” της ψυχροπολεμικής περιόδου.
Μέσα, είδα αυτό που περιμένει να δει κανείς σε ένα κοινοβούλιο (σε ολίγον τι πιο μάξιμαλ φάση η αλήθεια είναι)…
Μια μικρή λεπτομέρεια που κράτησα στις σημειώσεις από την επίσκεψή μου αυτή, είναι η πληροφορία ότι η διπλή παρουσία του ευρωκοινοβουλίου σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο κοστίζει στον προϋπολογισμό της ένωσης περί τα 150 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Ο θρίαμβος των τεχνοκρατών και της γραφειοκρατίας!
Πάρ΄ τε κι ένα διαδικαστικό tip: Στο μπροστινό τμήμα της θέσης κάθε ευρωβουλευτή (η οποία είναι προκαθορισμένη και μόνιμη) υπάρχει αυτό το… κατιτίς με την οθονούλα που βλέπετε στη φωτογραφία.
Στις μυστικές ψηφοφορίες που διεξάγονται στις συνεδριάσεις του σώματος, λοιπόν, οι ευρωβουλευτές βάζουν το χέρι τους μέσα στη μαύρη τρύπα που υπάρχει στη βάση της οθόνης και πατούν το αντίστοιχο κουμπί για να δηλώσουν το “ναι” το “όχι” ή το “παρών” τους, χωρίς να είναι κανείς σε θέση να δει τι απόφαση πήραν εκείνη τη στιγμή για τις ζωές μας.
Επιστρέφοντας στην παλιά πόλη, έπεσα πάνω στο φαινόμενο που είναι ευρέως γνωστό και ως το “Παράδοξο των Βρυξελλών” (μόλις το σκαρφίστηκα).
Η παραδοξότητα αυτή έχει να κάνει με το σήμα-κατατεθέν της συγκεκριμένης πόλης. Το οποίο σήμα-κατατεθέν, όπως και για κάθε άλλο αστικό trade mark ανά την Ευρώπη και τον κόσμο, περιμένεις να είναι κάτι που θα το δεις και θα κάνει το μάτι σου να γεμίσει, τη ψυχή σου να χορτάσει. Ένας Παρθενώνας, ένας Πύργος του Άιφελ, μια Κόκκινη Πλατεία, ένα Άγαλμα της Ελευθερίας, ένα Ταζ Μαχάλ βρε αδελφέ!
Όοοοοχι! Οι φίλες μας οι Βρυξέλλες δεν ακολουθούν την πεπατημένη και στα αδηφάγα μάτια του τουρίστα που τις επισκέπτονται, προσφέρουν αυτό…
Τι εννοείς “δεν βλέπω τίποτα, εκτός από τρεις καράφλες σε πρώτο πλάνο“;
Το μυθικό αριστούργημα -ύψους μισομπούκαλο κοκακόλας- που δεσπόζει επιβλητικό από πίσω, δεν το βλέπεις;
Ναι, ναι, αυτό…
Το γνωστό και μη εξαιρετέο αγοράκι που μας κατουράει κατάμουτρα, το Μάνεκεν Πις, είναι το πλέον αναγνωρίσιμο σημείο της πόλης. Αποδεικνύοντας με τον πλέον περίτρανο τρόπο, πως όταν μιλάμε για το Βέλγιο και την “ιστορία” του, η μυθική ατάκα που ξεστόμισε κάποτε ο Φάραντζ προς τον Χέρμαν βαν Ρομπέι, ισχύει στον απόλυτο βαθμό: “Είστε πρωθυπουργός σε κάτι που μοιάζει με χώρα“.-
(Και μιας και μιλήσαμε για ιστορία: Όταν εμείς εξάγαμε τις σουβλακερί μας στο εξωτερικό, εσείς τρώγατε διπλόπιτο με βελανίδια… Γατάκια βέλγοι. Ακολουθεί φωτογραφικό αποδεικτικό στοιχείο.)
Ωστόσο, για να μην με πουν και προκατειλημμένο, θα πρέπει να πω πως την ανεπάρκεια του Μάνεκεν Πις την καλύπτει κατά κάποιο τρόπο το γνωστό, εντυπωσιακό και μη εξαιρετέο Ατόμιουμ. Μια φουτουριστική κατασκευή ύψους 103 μέτρων η οποία δημιουργήθηκε για την παγκόσμια έκθεση του 1958 και η οποία αναπαριστά αυτό που λέει και το όνομά του: ένα άτομο.
And last but not least (φράση που ακούγεται συχνά-πυκνά στο καφενείο του χωριού μου στη Ρητίνη Πιερίας), ήπια και τα μπυρόνια μου μαζί με την καλύτερη παρέα, την φίλτατη Τιτίκα, σε ένα από τα πιο ζωηρά μπαρ της πόλης, το Delirium.
[Η φωτογραφία και η γκριμάτσα της κοπέλας, να ξέρετε, δεν είναι ενδεικτική της γενικότερης όμορφης ατμόσφαιρας.]
Εβίβα, λοιπόν, και πολυτάξιδο το νέο έτος!
