Καλοκαίρι και εσύ για κάποιο απροσδιόριστο λόγο έχεις ξεμείνει στην Αθήνα. Το τηλέφωνο χτυπάει, ο φίλος σου στην άλλη άκρη, τα λόγια του μαχαιριά στην καρδιά: «Πανέμορφο νησί η Αστυπάλαια, αδερφέ! Πίνουμε τα κοκτέιλς μας στην παραλία. Εσύ; Τι κάνεις;». Μουγγαμάρα.
Αλήθεια; Τι κάνεις στην Αθήνα;
Δεν έχεις λεφτά και αναγκαστικά έχεις μείνει πίσω, σε ακούω να λες. Ε και; Ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχουν επιλογές όταν “δεν παίζει μία”; Τα μπογαλάκια σου και έφυγες. Όπως είσαι! Τι εννοείς «για πού;». Για το Αγκίστρι, αδερφέ μου, για το Αγκίστρι!
Το στολίδι του Αργοσαρωνικού
Αθηναίος και να μην επισκέπτεσαι το Αγκίστρι συχνά πυκνά για να κάνεις τις βόλτες σου και τις βουτιές σου, δεν νοείται. Εκτός κι αν αγνοείς την ύπαρξή του, όπως ένας αγαπημένος συνάδελφος που όταν του είπα ότι φεύγω διήμερο για Αγκίστρι, με ρώτησε τι δουλειά έχω καλοκαιριάτικα στο βουνό…
Είναι, που λες, δίπλα σου (μιάμιση ώρα με το συμβατικό, 55 λεπτά με το δελφίνι), είναι καταπράσινο και προσφέρει τρεις πανέμορφες διαδρομές για πεζοπορία μέσα στο δάσος. Είναι μικρό σε έκταση, σχετικά επίπεδο, η χαρά δηλαδή του ποδηλάτη. Έχει ένα όμορφο λιμανάκι, τη Σκάλα, όπου μπορείς να βρεις και να κάνεις το οτιδήποτε, έχει και έναν όμορφο γραφικό οικισμό το Μεγαλοχώρι, έχει και τα πετρόκτιστα Λιμενάρια.
Και κυρίως, αδερφέ μου, έχει παραλίες. Κι όταν λέμε παραλίες, δεν εννοούμε παραλίες Β’ Κατηγορίας, αλλά πρωτοκλασάτες, κυκλαδοπαραλίες!
Στη Σκάλα, θα συναντήσεις εκατοντάδες μέτρα αμμουδερής παραλίας, με ρηχά πεντακάθαρα νερά. Δυσκολάκι να δεις κάτι ανάλογο σε άλλο νησί, όμορφη παραλία δηλαδή 200 μέτρα μόλις από το λιμάνι. Περισσότερο ενδείκνυται για οικογένειες και μεγαλύτερους σε ηλικία, αλλά μια βουτιά να την κάνεις.
Στα αριστερά σου, όπως βγαίνεις από το πλοίο και ακολουθώντας το ανηφορικό μονοπάτι, καταλήγεις σε στο πευκόφυτο δάσος, το οποίο με τη σειρά του καταλήγει σε δύο ομορφιές: τη βραχώδη παραλία της Σκληρής με τα καταγάλανα νερά και μερικά μέτρα πιο κάτω την περίφημη Χαλικιάδα (βλέπε φωτό που ακολουθεί).
Η δεύτερη -εκτός από τα νερά της- είναι γνωστή και για τρία ακόμη πράγματα. Υπήρξε το καταφύγιο του Κουφοντίνα πριν παραδοθεί. Είναι αγαπημένο μέρος των ελεύθερων κατασκηνωτών, που προτιμούν να στήνουν μέσα στο δάσος και κατά μήκος του μονοπατιού που οδηγεί στη Χαλικιάδα. Και (προσοχή, προσοχή!) το λατρεύουν οι γυμνιστές.
Δεν έχω πρόβλημα με όσους επιλέγουν να τα βγάζουν και να ρεμβάζουν, αλλά μια στιγμή αμηχανίας την ένιωσα όταν βρέθηκα φάτσα κάρτα με τα… καμπανάκια ενός κυρίου κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο μέρος. Δεν είναι τίποτα, θα το συνηθίσεις και μέσα σε ένα τέταρτο θα κάνετε μπάνιο όλοι μαζί σαν μια χαρούμενη, ελευθεριακή οικογένεια…
(Η φωτογραφία δεν είναι από τη Χαλικιάδα, απλά λειτουργεί ως δόλωμα)
Από εκεί και πέρα, τις βουτίτσες σου μπορείς να τις απολαύσεις και στην αμμώδη παραλία του Μεγαλοχωρίου, στην γεμάτη βότσαλα Δραγωνέρα, αλλά και στην Απόνησο. Για την Απόνησο δεν θα πω πολλά πολλά, ούτε θα την χαρακτηρίσω εξωπραγματική για τα δεδομένα του Αργοσαρωνικού.
Θα με θεωρήσεις, κατά πάσα πιθανότητα, υπερβολικό.
Θα σου ποστάρω, απλώς, αυτή τη φωτογραφία…
Ακόμα εδώ είσαι;
