Το ξέρω, ούτε που το ‘χεις πάρει χαμπάρι, όμως το καλοκαίρι έφτασε. Βασικά τι έφτασε; Έχουμε ήδη “φάει” τον πρώτο μισό του μήνα και φουσκώσει τον επερχόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ, με κλιματιστικά και ανεμιστήρες που διανυκτερεύουν, στον σβέρκο μας. Πέφτοντας ακόμη ο ένας πάνω στον άλλον σαν ζόμπι μετά την καραντίνα, εξιστορώντας αυτούς τους δύο μήνες σαν νέες ιστορίες στρατού, το μόνο που βρίσκεται σε ύφεση, εκτός απ΄ την οικονομία, που δεν μας απασχολεί ακόμη γιατί ο ήλιος ακόμη λάμπει, είναι η ερώτηση “Τι θα κάνεις το καλοκαίρι;”.  Μάλλον θα φταίει που κανείς δεν ξέρει μια συγκεκριμένη απάντηση ή ότι δεν μας πολυαρέσουν τα εξοχικά μας.

Με τα αεροδρόμια να ανοίγουν για τους τουρίστες και τα καράβια να αρχίζουν να φορτώνουν σιγά-σιγά συγκρατημένη ανεμελιά για τα νησιά, ίσως η καλύτερη ευκαιρία είναι να ταξιδέψουμε με αυτοκίνητο. Πιο συγκεκριμένα να το σκάσουμε για τη Λακωνική Μάνη, να συνδιαλλαγούμε με την άγρια ομορφιά της φύσης στην πιο γοητευτική εκδοχή της.  

Ο Ρίτσος, την παρομοίασε με ένα λουλούδι από πέτρα, έγραψε γι’ αυτήν το πασίγνωστο: “Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτω από τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκαιο”.

Τα άγονα τοπία, τα δεκάδες πυργόσπιτα που μπορούν να σχηματίσουν ένα υπαίθριο μουσείο και τα καταγάλανα νερά κάνουν το κομμάτι αυτό γης αξεπέραστο. Να ξεκαθαρίσουμε ότι για να γίνεις ταξιδιώτης και όχι τουρίστας που απλά πέρασες από τη Μάνη, πρέπει τόσο να την οδηγήσεις, όσο και να την περπατήσεις. Από την Αερόπολη και την πλατεία Αθανάτων μέχρι το ξακουστό σπήλαιο του Διρού και τη Βλυχάδα, απ’ τα κορυφαία του κόσμου. Όποιος δεν του έχει κοπεί το αίμα στη βάρκα ανάμεσα στους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες που καραδοκούν να σε αποκεφαλίσουν, δεν έχουν ζήσει καλοκαιρινή εμπειρία.

Ο φίλος μου ο Γιώργος, που ζει στα μαγικά αυτά μέρη, κάθε χρόνο στέλνει κάμποσο λάδι από τις κοντές ελιές του καθώς και βάζα με θυμαρίσιο μέλι, και βότανα ενωμένα με πολύχρωμες κορδέλες. Οπότε, παραπονιέμαι για το πότε θα στείλει λούπινα, σφέλα, δίπλες και κουραμπιέδες για όλον τον χρόνο.

Τώρα, για τα μπάνια που κυριολεκτικά πλέον καιγόμαστε, αν θες άμμο σαν χρυσόσκονη που καθρεφτίζεται σε καταγάλανα νερά η καλύτερη ιδέα είναι να βρεθείς στην Αγία Βαρβάρα, ενώ αν σ’ αρέσει το βοτσαλάκι και η ησυχία η Αλύπα σε περιμένει. Βέβαια, αν θες να το ζήσεις ιστορικά, πας στο γραφικό λιμάνι και ορμητήριο του Λάμπρου Κατσώνη, στο Πόρτο Κάγιο και έχεις να διηγείσαι όχι μόνο τι έκανες στην καραντίνα. Μια άγνωστη παραλία που τη σποηλάρουμε τώρα, ακούει στο όνομα Φονέα.

Πριν σε παραδώσω στις κάπως βγαλμένες από τον Παράδεισο φωτογραφίες, δεν πρέπει να ξεχάσω να σου πω ότι δεν επιτρέπεται να μη δοκιμάσεις λουκάνικο με πορτοκάλι που κάπως το παίζουν στα δάχτυλα και ότι τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από το να μείνεις στους πύργους που έχουν μετατραπεί σε μαγικά ξενοδοχεία.

Καλά ταξίδια. Μείνε ασφαλής και πέρνα καλά!