Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο, λέει ο κυκλοθυμικός λαός μας, και πολλές φορές ισχύει. Παρόλα αυτά και ευτυχώς, υπάρχουν και αυτά που αρχίζουν ωραία και τελειώνουν υπέροχα αν και άφραγκα.
Τρεις ημέρες στις Βρυξέλλες, με πανάκριβο νερό, μετριότατα μπέργκερ και με αδιανόητη σοκολάτα που τίναξε τον όχι φουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό μας, στον αέρα. Με άλλα λόγια ένα απόλυτα τρυφερό ταξίδι, με ανθρώπους που δεν έπαψαν στιγμή να τραγουδάνε, να γελάνε δυνατά και να συγκινούνται όταν κάποια άλλα υπέροχα πλάσματα τους ζήτησαν να μιλήσουν για εκείνους που λείπουν και ζητούν δικαιοσύνη.
Μιλήσαμε για τον Ζακ στις Βρυξέλλες, τον είδαμε να περνάει ξανά από μπροστά μας, να μιλάει και να χορεύει σε βίντεο γεμάτα μουσική και χρώμα. Είδαμε ξανά φωτογραφίες του, μείναμε αγκαλιασμένοι μπροστά από ένα προτζέκτορα, που αναβόσβηνε έντονα κραγιόν και καλσόν με γκλίτερ. Και μας έλειψε αφόρητα εκείνη τη στιγμή, κουμπώσαμε τα παλτά μας και αφήσαμε τον αέρα να παγώσει το νερό στα μάτια μας. Μέχρι που κοιταχτήκαμε ξανά επιβεβαιώνοντας ότι σε αυτό το ταξίδι πόνου, η δικαιοσύνη θα έρθει ακόμη και αν σκίσουμε τα γόνατα μας, εκατό φορές.
Εκεί, σε μια ταράτσα που έβρεχε ασταμάτητα στο τζάμι που έβλεπε τον ουρανό, ξαπλώσαμε και νιώσαμε απόλυτα κουρασμένοι και ευτυχισμένοι. Γιατί τα ταξίδια είναι οι άνθρωποι που καθόμαστε δίπλα τους σε αεροπλάνα, πλοία, τραίνα και αυτοκίνητα. Τα ταξίδια είναι οι βαθιές ανάσες που παίρνουμε όταν η αγάπη δεν πειράζει να μοιάζει δεδομένη, όταν οι σκέψεις παίρνουν τη σωστή θέση στο μυαλό μας, ανακουφίζοντας τις ταχυπαλμίες μιας πραγματικότητας που συνεχώς αναδιαμορφώνεται. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα σε μια άγνωστη λίμνη καταχείμωνο και είπαν “Όλα θα πάνε καλύτερα, στο υπόσχομαι” και το εννοούσαν…
Τρεις μέρες στις Βρυξέλλες, χαλάσαμε αρκετά για να τρώμε τις επόμενες δέκα μέρες μακαρόνια-σάλτσα και για να τυπώσουμε κάμποσες χαμογελαστές φωτογραφίες για το ψυγείο μας.
