Λίγο χύμα θα έρθω να σου τα πω γιατί μωρό μου είμαι απ’ το Αιγάλεω! Αυτός ο στίχος νομίζω πως με έχει καθορίσει! Όσοι τυχεροί με γνωρίζουν, ότι είμαι ένα τσακ τοπικιστής παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Με χαρακτηρίζουν υπερβολικό όταν δηλώνω ότι γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στην καλύτερη πόλη του κόσμου. Εντάξει εντάξει, μην βαράτε θα σας το αποδείξω γραπτώς όπως πρέπει να κάνει ο άντρας ο σωστός ο πρόστυχος, ο γεννημένος κοντά στις όχθες του ποταμού Κηφισού! Καταρχήν θα σας ρίξω το πρώτο παρασύνθημα. Ξέρετε άλλη πόλη να αρχίζει από το Α και να τελειώνει στο Ω γατάκια;
Το περίμενα. Ήδη είμαστε 2-0 από τα αποδυτήρια. Ένα για το Α και ένα για το Ω. Η Αιγαλεάρα λοιπόν πήρε το όνομα της από το όρος Αιγάλεω και ετυμολογικά αποδίδεται ως ο βράχος που σπάζει τα κύματα. Το κέντρο της πόλης διασχίζει η Ιερά Οδός, με πολλά εμπορικά μαγαζιά καφετέριες αλλά και υπηρεσίες, που ναι ανιστόρητε φίλε μου, η αρχαιότερη οδός της χώρας και μια από τις αρχαιότερες της ανθρωπότητας! Αφού έκανα το αχρείαστο εφέ μου, να πω πως είμαι περήφανος καθώς το Αιγάλεω είναι σπαρμένο με προσφυγικές γειτονιές, ενώ ο Μικρασιατικός οικισμός των Νέων Κυδωνιών, άνηκε στην κοινότητα Αιγάλεω από το 1934 όταν και δημιουργήθηκε για πρώτη φορά. Ακόμη πιο περήφανος για την έντονη αντιστασιακή δράση την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής όταν πυρήνες του ΕΑΜ στους οποίους συμμετείχε και ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης ( μετέπειτα δήμαρχος της πόλης για 15 χρόνια από τον οποίο πήρε το όνομα του, το γήπεδο ποδοσφαίρου του Αιγάλεω) στάθηκαν απέναντι στους ναζί κατακτητές! Κάπου στο δεύτερο μισό του 20ου στο Αιγάλεω χτυπάει η καρδιά της λαϊκής μουσικής και του ρεμπέτικου με πολλά κέντρα στην ευρύτερη περιοχή.
Στην Αιγαλεάρα μεγαλούργησαν και έζησαν το λοιπόν οι τραγουδίστριες Μαρίκα Νίνου, Ρίτα Αμπατζή και Θάλεια Σπανού, οι συνθέτες Βασίλης Καραπατάκης (πραγματικό επώνυμο «Καψάλης») και Χρίστος Κολοκοτρώνης, ο Πρόδρομος Τσαουσάκης αλλά και ο Τζίμης Μακούλης που πραγματοποιούσε συχνές εμφανίσεις στους θερινούς κινηματογράφους της περιοχή. Μαζί τους μια σειρά από Πολυκανδριώτες και ο σπουδαίος Στράτος Παγιουμτζής. Τελευταίους θα αφήσω δυο από τους σπουδαιότερους μάγκες του ελληνικού τραγουδιού. Τον Σπύρο Ζαγοραίο που για χρόνια μάθαινε μουσική μπαλίτσα στους αλλόθρησκους στο κέντρο του ”Εντελαμαγκέν” (Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, είναι ότι εκεί είχε γυριστεί αυτό το επεισόδιο Κωνσταντίνου και Ελένης) και τον Γιώργο Ζαμπέτα που θες 2 site ολάκερα για να γράψεις για την ιστορία του. Ο Ζαμπέτας έκανε το Αιγάλεω, Σίτι (Ποια Μάντσεστερ και ποιος Γκουαρντιόλα ρε μπουρούχες) και εμείς οι Αιγαλεώτες γουστάρουμε που ζούμε στα μέρη που περπάτησε και αυτός. Μια έφεση στο τραγούδι την έχουμε πάντως γιατί και η Καιτούλα η Γαρμπή και η Πέγκυ η Ζήνα είναι από τα δικά μας τα μέρη, εδώ στους πρίγκιπες των δυτικών Προαστίων. Στο Αιγάλεω που ακόμη έχει νεραντζιές στα πεζοδρόμια, που ‘χει πάνω από 70 πλατείες με κόσμο να τις γεμίζει, που κρατά ζωντανό το Άλσος του Μπαρουτάδικου, το Πατινάζ και το «Μολύβι», που έχει 3 σταθμούς μετρό απλωμένους κατά μήκος του (Αγία Μαρίνα, Αιγάλεω, Ελαιώνας) που χει ακόμη μονοκατοικίες με αυλές και κήπους και όχι θέα στον ακάλυπτο και φωτίζεται ωραία όπως λέει κα το τραγούδι της Nalyssa.
Εγώ μεγάλωσα έβγαλα σχολεία και Πανεπιστήμιο και κάθε μέρα συναντούσα φοιτητές από τα ΤΕΙ να δίνουν ζωή στην πόλη, περίμενα στην σειρά να πάρω λουκουμάδες στον Μπαλατσούρα και τυρόπιτα στο Σερραικόν, παγωτό στο Perfetto και σοκολατόπιτα στο Εντελβάις. Παρακαλούσα να έρθει το βράδυ και να βρω την παρέα μου στον πεζόδρομο με τα Ρακάδικα και να πιούμε μια τελευταία μπίρα σε ένα από τα ροκάδικα της Περιοχής. Και όσο η δουλειά με αγχώνει άλλο τόσο με ηρεμούν οι γειτονιές στον Άγιο Σπυρίδωνα και η δικιά μου λίγο πάνω από την διασταύρωση της Ιεράς Οδού και της Θηβών, οι βόλτες μέχρι το κολυμβητήριο και την Αγία Τριάδα, οι γλάστρες που βλέπω ακόμη στα μπαλκόνια, τα ψιλικαντζίδικα που αντιστέκονται μαζί με τα μικρά μαγαζάκια που πουλάνε χειροποίητα δωράκια, τα λιμπιστά φαγάδικα που δεν τα πιάνει εύκολα το μάτι σου, οι μεροκαματιάρηδες που δεν τα παράτησαν, εκείνοι που μεγαλοπιάστηκαν μα δεν ξεχάσανε τα φιλαράκια τους, οι Κάπιοι, οι μεταλλάδες και τα πανκιά που σηκώνουν ακόμη μοϊκάνα, οι αντιναζί που δεν φοβούνται και το λένε δυνατά αλλά και τα εμπορικά που σουλατσάρουν γονείς φορτωμένοι παιδάκια!
Γουστάρω τα παγκάκια στις πλατείες που ακόμη έχουν χαραγμένα τα ονόματα μας, πλάι σε δεκάδες ακόμη, τα τρίσκαλα και οι παιδικές χαρές, τα τραπέζια σκακιέρες στην είσοδο του Μπαρουτάδικου, τα ζωγραφισμένα κουτιά που έβαλε ο δήμος γεμάτα χαρτοσακούλες για να μαζεύουμε τις ακαθαρσίες των μικρών μας φίλων, τα πέταλα και παγκάκια που αράζουν παππούδες, τα καφενεία στα στενά, τους Rationalistas που το κρατάνε αληθινό για τους καταπιεσμένους που δεν έμαθες να ακούς, οι graffitομένοι τοίχοι, το θεατράκι Αλέξης Μινωτής που κάθε τόσο κάνει εκδηλώσεις και το τοπικό σινεμά που ξανάνοιξε εδώ και λίγα χρόνια. Ακόμη και οι κάγκουρες με τα κωλοφτιαγμένα αμάξια που είναι έτσι γιατί είναι αλλιώς δυτικά και οι πιτσιρικάδες που σπικάρουν άγνωστα σε μένα μπινελικία, μα κάνουν ακόμη ποδηλατάδεςκαι κόντρες στα φανάρια, μου θυμίζουν πως η πόλη μου είναι μια τεράστια γειτονιά και όποιο Αιγαλεωτάκι συναντήσω, δεν μπορώ παρά να το αγαπήσω λίγο, ένα τσακ περισσότερο, γιατί μας ενώνει μια θύμηση κοινή, γεμάτη στιγμές που γίνανε αναμνήσεις!
