Το ζητούμενο δεν είναι να ταξιδεύεις. Να μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο, καράβι, αμάξι ή τραίνο και να καταπίνεις εικόνες χωρίς να τις έχεις δοκιμάσει. Σημασία έχει να κάνεις χιλιόμετρα σε ουρανό και γη με αυτούς που αγαπάς ή τέλος πάντων για να τους συναντήσεις. Να κάνεις όλα αυτά τα γραφικά που τρέχεις για να αγκαλιαστείτε και με μια ανάσα λες πώς ήταν το ταξίδι σου ενώ παράλληλα εξηγείς πόσο σου έλειψε και μετά ξανά αγκαλιές και φιλιά.
Ένα τέτοιο ταξίδι ήταν και αυτό που ξεκίνησε από το Ελευθέριος Βενιζέλος στην Αθήνα, έκανε μικρή στάση στη Ζυρίχη για να φτάσει Γενεύη και τελικά Λωζάνη. Ήταν αρκετά αργά για αξιοθέατα, υπερβολικά νωρίς για τα νέα και τις αναμνήσεις μιας 15αετίας.
Έτσι, ξύπνησα τον πρώτο μήνα της Άνοιξης απέναντι από τις χιονισμένες Άλπεις, τη στιγμή που έμπαινε σε τροχιά άνθισης η ελβετική ομορφιά, δίπλα στη λίμνη της Γενεύης. Ευτυχώς, βρισκόμουν στο γαλλόφωνο μέρος της Ελβετίας και έτσι αν είχα περισσότερο χρόνο θα μπορούσα νε κεραυνοβοληθώ και με τους 135.000 κατοίκους του καντονιού του Βω.
Σάββατο πρωί και η υπαίθρια αγορά στην πλατεία Place St.Francois, λουζόταν στο φως και στο κρύο. Φρούτα και λαχανικά απέναντι από αχνιστά ντόνατς κανέλας και μέλι από την Κρήτη. Ο Νικόλας, ψώνιζε κρέας και πρασινάδες, ενώ εγώ μασούλαγα τσουρέκια πασπαλισμένα με ζάχαρη που μόλις είχαν ξεφουρνιστεί στη μέση του δρόμου, ανάμεσα σε μαγεμένα κτήρια μιας εποχής που ξαπόστασε σε εκείνο ακριβώς το σημείο.
Είναι κάπως μάταιο να προσπαθήσεις να περπατήσεις συγκεντρωμένος στους δρόμους της Λωζάνης, ειδικά αν ονειροπολείς με τη δική μου συχνότητα. Αφού σκοντάψεις καμιά δεκαριά φορά χαζεύοντας τα πολύχρωμα ξύλινα παράθυρα που περικυκλώνουν τους υπερυψωμένους δρόμους και τις αλλόκοτες προς κάθε κατεύθυνση γέφυρες, θα βρεθείς στην παλιά πόλη, μπροστά στον καθεδρικό ναό Notre Dame. Ιδανική ώρα να σου συμβεί η συνάντηση αυτή, είναι εκείνη που ο ήλιος δύει και έτσι έχεις κάθε δικαιολογία να είσαι πιο συγκινημένος για την ομορφιά που μπόρεσε και κατασκευάστηκε από τον 12ο αιώνα.
Μπορεί να μη φορούσα κάποιο ακριβό και με απόλυτη ακρίβεια ελβετικό ρολόι, όμως όλοι ξέρουμε ότι κάθε στιγμή της ώρας αξίζει να πιείς ή να φας οτιδήποτε αρχίζει από σοκο- και τελειώνει σε –λάτα. Ας πέσουν οι μάσκες! Βρισκόμαστε στη χώρα με τη μεγαλύτερη κατά κεφαλήν κατανάλωση σοκολάτας στον κόσμο και είναι όλες πεντανόστιμες. Από τις πιο φθηνές μέχρι τις πολύ ακριβές. Για μερικές ίσως χρειαστεί να πουλήσεις το ένα σου νεφρό, όμως σκέψου λογικά. Έχεις και άλλο…
Γενικά, στην Ελβετία πρέπει να σκέφτεσαι 3 φορές πριν αποφασίσεις να ανοίξεις το πορτοφόλι σου ακόμη και πρόκειται για τη στιγμή που ξεροσταλιάζεις για λίγες σταγόνες νερό.
Αν η τύχη είναι τόσο γενναιόδωρη μαζί σου και βρεθείς στη Λωζάνη, έχοντας διαβάσει αυτά τα λίγα για εκείνη, τότε κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και πήγαινε να χαζέψεις το υπερτέλειο μουσείο Collection de l’Art Brut. Πρόκειται για Συλλογή Τέχνης του Περιθωρίου και είναι ό,τι πιο απελευθερωτικό θα συναντήσεις στην πόλη αυτή. Μετά αν έχεις κέφι μπορείς να επισκεφθείς το Ολυμπιακό Μουσείο, που βρίσκεται δίπλα στη λίμνη. Οι εκδηλώσεις του καλύπτουν ολόκληρη την ιστορία των αγώνων, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα.
Βέβαια, όπως είπαμε και πιο πάνω, εκεί βρίσκεται και η λίμνη – μάγισσα γεμάτη κύκνους που σνομπάρουν. Ποδήλατα και κόσμος που μαζεύει Βιταμίνη D στα παγκάκια, δημιουργούν μια οικειότητα σε μια πόλη που μάλλον θα μπορούσα να ζήσω.
Η αίσθηση που μου άφησε η Λωζάνη είναι ότι το κάθε τι μοιάζει με Τέχνη, αποδίδοντας του την ανάλογη ποιότητα. Από την παρασκευή τυριού και ψωμιού μέχρι το καλωσόρισμα και την αισθητική της ομιλίας.
Ο Νικόλας, δύσκολα θα επιστρέψει στην πατρίδα έχοντας πια βρε μια νέα δικιά του. Θα στεναχωριόμουν πολύ περισσότερο αν δεν σκεφτόμουν τις φορές που θα επιστρέψω για να δούμε όλες εκείνες τις πόλεις που δεν προλάβαμε γύρω από τη Λωζάνη και που μου ορκίστηκε ότι δεν έχω δει ομορφότερες.
Καλή αντάμωση!
