Τι φάση με τις Παγκόσμιες Ημέρες ρε παίδες;;; Κάθε μέρα έχουμε και από τρεις-τέσσερις;;; Πότε θα σταματήσει αυτό το αστείο;;;
Σήμερα για παράδειγμα, είναι Παγκόσμια Ημέρα Πόλεων κι εμείς είπαμε να το γιορτάσουμε λίγο αλλιώτικα. Δηλαδή, να γράψουμε για τη χειρότερη πόλη που έχουν δει τα ματάκια μας. Έτσι, για την αλλαγή.
*Ψύχραιμα με τα μπινελίκια ΑΔΕΛΦΙΑ…
Για τσέκαρε.
Η Δράμα και ο Δημήτρης ο Χριστοφορίδης
Δράμα. Η πόλη που μεγάλωσα και έχω τόσες αναμνήσεις. Όσο απομακρύνομαι από αυτήν τόσο πιο άσχημη είναι στο μυαλό μου. Μια «σοβιετική επαρχία» μουντή και μονότονη. Ένα όμορφο πάρκο κάτω από την κεντρική πλατεία, μια αγία Βαρβάρα με τον όμορφο συνδυασμό νερού και δέντρου, και τα σουτζουκάκια της «Καλαμιάς» δεν αρκούν για να σώσουν την κατάσταση. Από το κεντρικό πάρκο ξεπροβάλει το μελαγχολικό «Ξενίας» ένα πασοκικό ξενοδοχείο, που πάντα ένιωθα ότι είναι στοιχειωμένο. Άπειρες καφετέριες χωρίς προφανή λόγο, μια κεντρική μελαγχολική τουλούμπα που σε κάνει να νιώθεις τόσο γέρος που θες να παντρευτείς από τα δώδεκα, οι εργατικές πίσω από τα δικαστήρια, οι δρόμοι που οδηγούν στο νοσοκομείο και το ορφανοτροφείο πίσω από το σχολείο μου συνέθεταν πάντα στο μυαλό μου ένα σκηνικό τόσο μίζερο σαν πατημασιά σε λάσπη. Τόσο έξυπνοι άνθρωποι και τόσο άσχημη πόλη.
Έμαθα πρόσφατα ότι ψιλοσβήνει και το φεστιβάλ μικρού μήκους. Ε βέβαια, μπροστά στην ονειρούπολη που γίνεται κάθε Χριστούγεννα, τι να κλάσει.
Το Βασιλικό και ο Νίκος ο Ράπτης
Ουσιαστικά το Βασιλικό είναι κωμόπολη. Δεν είναι πόλη. Είναι μια καταραμένη κωμόπολη δίπλα στην Χαλκίδα. Κι επειδή δεν υπάρχει Παγκόσμια Ημέρα Κωμόπολης, άδραξα την ευκαιρία για να γράψω γι’ αυτό το μέρος. Παρένθεση: Είμαι Ευβοιώτης, γεννήθηκα, μεγάλωσα και ψηφίζω στην Εύβοια, γι’ αυτό κι έχω το δικαίωμα να ζητήσω ανεξαρτητοποίηση του Βασιλικού ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
Συνοπτικά. Το Βασιλικό, που λες, από αξιοθέατα έχει 22 coffee take away σε απόσταση ενός ηλεκτρονίου το ένα απ’ το άλλο (τα έχει μετρήσει ο κολλητός μου ο Γιάννης!) και ακόμα και ο ιστορικός του Πύργος (καλά μην φαντάζεσαι κάτι το τρομερό) είναι έξω από το κέντρο. Οι κάτοικοι τώρα, είναι όλοι λες και βγήκαν από οντισιόν του «Κάγκουρα έχεις Ταλέντο» και επιπλέον, όποιος οδηγός ΔΕΝ έχει το κράνος στον αγκώνα και το φοράει, τιμωρείται με λιθοβολισμό στη μέση της κωμόπολης. Αν είσαι γυναίκα τώρα, και κάνεις το λάθος να κατέβεις για καφέ στο χέρι, τότε θα νιώσεις ότι παίζεις στο My Style Rocks, καθώς τα αρσενικά του Βασιλικού έχουν όλα τους X-Ray ακτίνες πάνω τους. Αυτό είναι το Βασιλικό. Επομένως, αν το πετύχεις στη διαδρομή σου, κλείσε τα μάτια σου και συνέχισε. Μια ευθεία δύο χιλιομέτρων είναι, θα περάσει…
Η Άρτα και ο Νίκος ο Μπόβολος
Άρτα μαλάκα μου. Άρτα. Μιλάμε για την πόλη που στην είσοδό της έχει άγαλμα του Ζέρβα. Μιλάμε για την πόλη που είναι γνωστή στο πανελλήνιο για το γεφύρι της το οποίο για να φτιαχτεί ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ μια γυναίκα και εμείς τι κάνουμε; Το τραγουδάμε και το μαθαίνουμε στα παιδάκια του δημοτικού! Άρτα. Η πόλη που έχει στρατόπεδο ΜΟΝΟ για φαντάρους γιατρούς. Η πόλη που είναι τόσο άσχημη που όσοι καταγόμαστε από αυτήν λέμε ότι είμαστε από τα Γιάννενα, για να μη μας λυπούνται. Η πόλη που χρησιμεύει μόνο για να περνάς απέξω πηγαίνοντας Γιάννενα ή Πρέβεζα.
Η Θεσσαλονίκη και ο Τιμολέων ο Κουκούτσης
Έχω βρεθεί στην εν λόγω πόλη 4 φορές. Για ένα γάμο, για μια δουλειά και τις υπόλοιπες δύο απλά για να περάσω Χαλκιδική. Σε γενικές γραμμές δεν είναι άσχημη, μέχρι το σημείο που σκέφτεσαι ότι το μοναδικό της αξιοθέατο (ο Λευκός Πύργος δηλαδή) πρώτον δεν είναι «λευκός» όπως τον βάπτισαν, δεύτερον δεν τον έκτισαν οι ίδιοι και τρίτον βρίσκεται μπροστά σε μια θάλασσα/χαβούζα που ζέχνει 24 ώρες το 24ωρο και έχει το χρώμα του φραπέ.
Στη συνέχεια, το φαγητό. Καλό μεν (για να είμαστε αντικειμενικοί), δύσκολο να το παραγγείλεις δε, αφού οι ντόπιοι έχουν ένα θέμα με τις ονομασίες. Και τι φάση με αυτό το λάμδα ρε παιδιά… πολύ παχύ για τα γούστα μου.
Όσο κυκλοφορείς στην πόλη, έχεις αυτό το μόνιμο αίσθημα ότι είσαι underdressed, αφού οι γυναίκες είναι από το πρωί ως το βράδυ ντυμένες σαν τούρτες. Άσε που αν κυκλοφορείς με αμάξι πρέπει να προσέχεις, γιατί ως γνωστόν δεν τους αρέσουν οι αθηναϊκές πινακίδες… Και πώς αλλιώς να κυκλοφορείς δηλαδή, αφού δεν έχουν -άκουσον άκουσον- ούτε μετρό!
Κράτησα για τέλος το βασικότερο. Ολόκληρη πόλη μισού εκατομμυρίου με 3 πρωταθλήματα; Ας είμαστε σοβαροί ρε παιδιά, ΠΟΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ;
H Λαμία και η Χρύσα η Λύκου
Λαμία! Εκεί που πεθαίνουν οι άνθρωποι και που παραλίγο να μείνω ορφανή από αδερφό. Είναι τόσο λάθος η όλη φάση, που αναρωτιέσαι μήπως τελικά είναι και σωστή. Χρηστάρας έσκασε στα 18, να ζήσει φοιτητική ζωή και παραλίγο να τελειώσει στα δύο χρόνια. Στα τηλέφωνα οδυρμός. Κάθε φορά που οι γονείς μου ανέβαιναν να μεταφέρουν τάπερ, γυρνούσαν σμπαράλια. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτήν την παράνοια, σκέφτηκα. Πήρα το πρώτο τραίνο που βρέθηκε στις ράγες και ξαφνικά κατάλαβα τι ακριβώς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ο αδερφός μου. Τα δεκάδες φαρμακεία και γραφεία τελετών, αναβόσβηναν για μέρες στους εφιάλτες μου, ενώ η σκόνη από τους κουραμπιέδες κόλλαγε στο κορμάκι μου από την αφόρητη ζέστη. Ανηφόρες χωρίς κατηφόρες και μια πόλη άοσμη και άγευστη. Διασκέδαση περιορισμένη και μακριά από τα γούστα μου και εντάξει παιδιά όσο και να το ψάξω θετικό δεν βρίσκω. Μόνο αξιοθέατο, το άγαλμα του Βελουχιώτη που και αυτό πόσο να το φωτογραφίσεις; Σήμερα, έχουμε τον Χρήστο πάλι κοντά μας. Μετά από καιρό χαμογελά ξανά και ελπίζουμε σύντομα να βρει το κουράγιο να μας μιλήσει για όσα έζησε…
H Κομοτηνή και ο Ηλίας ο Γεροντόπουλος
Ξέρω, ξέρεις, ξέρεις ότι ξέρω και ξέρω ότι ξέρεις! Λάρισα ε; ΟΧΙ. Όχι φίλε. Η Λάρισα ομολογουμένως έχει θέματα, αλλά σαν πόλη δεν σε πονάνε και τα μάτια. Σαν να λέμε, δεν είναι και Κομοτηνή! Πρώτον: δεν έχει πλατεία. Ρε φίλε, στο τελευταίο κουτσοχώρι πας, μια πλατεία την έχει. Εκεί, τίποτα. Ένα πεζόδρομο μόνο, λες κι είναι ξέρω γω η Ερμού, οπότε ντάξει, τι πλατεία ρε, υπερβολή! Δεύτερον, ψοφόκρυο. Όπα, όχι: ΨΟΦΟΚΡΥΟ! Ήλιο χειμώνα βλέπεις μια φορά μόνο. Σουηδία μάγκα μου, αλλά χωρίς Ιμπραΐμοβιτς, σύγχρονο πολιτισμό και Έλσα Χοσκ. Και μια που είπα Χοσκ. Στην Κομοτηνή, αν θες γκόμενα, ΜΟΝΟ δικηγόρος. Ε, μετά απ’ αυτό, πολλά χάλια λέμε…
