Δεν ξέρω αν η Σαντορίνη έχει το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα στον κόσμο, δεν ξέρω καν αν είναι το καλύτερο στην Ελλάδα. Και δεν το ξέρω γιατί για εμένα, όπου και αν δω τον ήλιο να δύει, είναι το μικρό θαύμα που κρύβει κάθε ημέρα που περνά, για να μου θυμίζει πόσο σκατά δεν είναι η ζωή μας. Στη Σαντορίνη όμως, όλα είμαι μαγεία, αισθήσεις και αποπλάνηση. Έτσι, το ηλιοβασίλεμα, είναι και αυτό θύμα της γοητείας της.
Είναι μια κλασική γυναίκα που μένει στις Κυκλάδες. Έχει ένα μαύρο κορμί που πάνω της φοντάρουν λευκά στήθη που μπαινοβγαίνουν αγέριδες από τις γαλάζιες πόρτες και παράθυρα. Άγρια από το ηφαίστειο που κοκκινίζει τα πάντα μέσα της, λιτή και αέρινη στα κομψά της σοκάκια. Η Σαντορίνη είναι χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ένα από τα ομορφότερα νησιά, που κυματίζει η ελληνική σημαία.
Αν η Σαντορίνη είναι η χαμένη Ατλαντίδα, τότε ο μύθος της σιγοβράζει στη Νέα Καμένη, στο ηφαίστειο που εδώ και 2,5 εκατομμύρια χρόνια αχνίζει κόκκινα και μαύρα πετρώματα. Στέκεται εκεί και χαζεύει αιώνες ολόκληρους την αγαπημένη της Καλντέρα. Την βλέπει να την περπατάνε άνθρωποι ηλιοκαμένοι, να φτάνουν στο Ημεροβίγλι, να κοντοστέκονται και με το βλέμμα τους να τις ενώνουν.
Πάρε ένα καραβάκι από τον Αθηνιό, τον Γιαλό ή το Αμμούδι και κάνε το γύρο της Καλντέρας. Κράτα την ανάσα στα πνευμόνια σου καλά, βούτα και ελευθερώσου στα θερμά νερά. Κράτα αυτήν την αίσθηση σε κάποιο σημείο του μυαλού σου. Ο χειμώνας θα έρθει και εσύ πρέπει να έχεις απόθεμα στιγμών ελευθερίας…
Γενικά, αν αποφασίσεις να βγεις ραντεβού με αυτήν την κούκλα, θα βρεις τρόπο να δημιουργήσεις καταπληκτικές αναμνήσεις χωρίς καμία βοήθεια. Τσέκαρε τι βρήκαμε Δευτέρα πρωί στο γραφείο και αρρωστήσαμε και έλα να πάμε στο νησί…
