Η ιστορία έχει ως εξής. Είμαι στην τρυφερή και συνάμα δύσκολη ηλικία των 27 ετών και ποτέ μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα δεν είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Άλλοτε λόγω δουλειάς, άλλες φορές λόγω οικονομικών και μία φορά εξαιτίας της απίστευτης τύχης (not) που συνοδεύει κάθε μου βήμα. Έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα αλλά μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα δεν είχα καταφέρει να φύγω έξω από αυτήν. Και ξαφνικά το τηλέφωνο χτυπά και η φωνή από την άλλη άκρη μου λέει: “ετοιμάσου πας Βαρκελώνη για δουλειά”.
“Μην χοροπηδήξεις θα γίνεις ρόμπα, συγκεντρώσου, φύγε από το γραφείο και μετά” (αυτό σκεφτόμουν).
Η πρώτη Ιουνίου έμελλε να είναι εκείνη η μέρα. Μπήκαμε στο αεροπλάνο και κατα τη διαρκεια της πτήσης έκανα εξάσκηση στα έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά αγγλικά μου.
Φτάσαμε στην Βαρκελώνη 3 Έλληνες δημοσιογράφοι, μας πήραν από το αεροδρόμιο και μας πήγαν σε ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία της πόλης για να αφήσουμε τα πράγματά μας και να ετοιμαστούμε για τη βραδινή μας βόλτα. Αυτό που δεν είπα είναι ότι εκεί βρεθήκαμε καλεσμένοι της εταιρίας ελαστικών Firestone για να δούμε την παρουσίαση του νέου ελαστικού ROADHAWK, αλλά και να το δοκιμάσουμε τόσο μέσα στους δρόμους της Βαρκελώνης και της Καταλονίας, αλλά και μέσα σε πίστα.
Το πρώτο πράγμα που προσέχεις όταν κυκλοφορείς στη Βαρκελώνη είναι τα κτίρια. Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου βλέπεις οικοδομήματα που αδυνατείς να πιστέψεις πως δεν είναι διαστημικά. Δεν υπάρχει ούτε ένα κτίριο στο οπτικό σου πεδίο που να μην έχει κάποια αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα. Ήταν συγκλονιστικό αυτό το πράγμα. Νιώθεις ότι κάποιος πήγε σε αυτή την πόλη, μάζεψε κάμποσους αρχιτέκτονες και τους έβαλε να κάνουν έναν διαγωνισμό για το ποιος θα φτιάξει το πιο σπουδαίο οικοδομικό τετράγωνο. Ακόμη και τα φανάρια ή οι κολώνες του ρεύματος είχαν κάτι το διαφορετικό.
Δύο πράγματα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση σε σχέση με την Ελλάδα. Τρεις μέρες στην Καταλονία δεν είδα ούτε σκουπίδι στον δρόμο, ούτε ένα διαολεμένο σκουπίδι στην παραλία. Ήθελα πάρα πολύ να πω ένα “Μπράβο μωρή Βαρκελώνη που σε κρατάνε καθαρή” αλλά συνήλθα όταν σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος να συγχαρείς κανέναν όταν κάνει απλά το αυτονότητο.
Αυτή είναι η ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ παραλία της Μπαρσελονέτα…
Τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού κάναμε road trip προς το Μονσεράτ κοντά στο οποίο βρισκόταν πίστα που θα κάναμε τις δοκιμές. Το Μονσεράτ είναι ένα επιβλητικό μέρος που θα μπορούσες να πεις ότι μοιάζει λίγο στα Μετέωρα. Προφανώς οι δρόμοι δεν μπορούν καν να συγκριθούν με τους Ελληνικούς, αφού ακόμη και τα επαρχιακά οδοστρώματα που καταλάβαινες ότι δεν είναι καινούργια, είναι απείρως καλύτερα από μερικά κομμάτια Εθνικών Οδών στη χώρα μας.
Πάντως δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα γιοφύρια (ή γεφύρια για τους Αθηναίους) που θα μου θύμιζαν το χωριό μου.
Ντάξει δεν είναι τόσο καλό, αλλά λέμε τώρα…
Το βράδυ πήγαμε στο Primavera Sound Festival όπου έπαιζαν αμέτρητα συγκροτήματα από όλο τον κόσμο και δεν ήξερες που πρωτοκοιτάξεις. Οι υπόλοιποι δεν ήξεραν για την ακρίβεια, γιατί εγώ πήγα αποφασισμένος. Πήρα τα μπυράκια μου χάζεψα τους Swans με τον απίστευτα ψυχεδελικό τους ήχο. Μαγεία…
Εκτός από τις βόλτες όμως που ήταν εξαιρετικές, δεν έχω παράπονο, έπρεπε να κάνουμε και μια δουλίτσα εκεί πέρα έτσι; Και την κάναμε και με το παραπάνω! Η δουλειά μας εκεί ήταν να τεστάρουμε τις αντοχές του νέου ROADHAWK, σε πολλές και διαφορετικές συνθήκες για να διαπιστώσουμε και μόνοι μας πόσο υψηλής ποιότητας ελαστικό είναι το νέο δημιούργημα της Firestone.
Φτάσαμε στην Parc Motor Castelloli, όπου μας περίμεναν οι άνθρωποι της Firestone για να μας χωρίσουν σε γκρουπ. Εμείς ξεκινήσαμε με καρτ στην μικρή πίστα όπου και κάναμε την Ελλάδα υπερήφανη με τους εξαιρετικούς χρόνους μας. Στη συνέχεια οδηγήσαμε μέσα σε έναν μεγάλο κύκλο με βρεγμένο δρόμο για να διαπιστώσουμε πόσο μεγάλη είναι η διαφορά του ROADHAWK με τους ανταγωνιστές του, ενώ δοκιμάσαμε και τις αντοχές του σε απότομα φρεναρίσματα από τα 100 χλμ/ώρα.
Το πρώτο ταξίδι μου στο εξωτερικό ήταν καλύτερο από όσο φανταζόμουν και σίγουρα η Βαρκελώνη είναι ίσως η καλύτερη πόλη για το πρώτο σου ταξίδι. Αν δεν είμαι μόνο εγώ που δεν είχα ταξιδέψει έξω…
Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική, τα χαμόν επίσης και γενικά η παέγια είναι το δώρο του θεού στον άνθρωπο.
Και όχι δεν είμαι κοιλιόδουλος.
