Γενικά, είμαι γοργόνα του Αιγαίου. Εκεί βουτάω τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, τα σκούρα μπλε νερά με γοητεύουν, τα κατάλευκα σφηνωμένα σε σοκάκια σπίτια με τα φρεσκοβαμμένα πορτοπαράθυρα, με ξετρελαίνουν. Το Ιόνιο, το γνώρισα μικρή σε οικογενειακές εξορμήσεις και μεγάλη με μια αγάπη ζωής. Ταξίδεψα λοιπόν μέχρι τη Λευκάδα και βρήκα τον Παράδεισο. Γιατί η Λευκάδα δεν μοιάζει…είναι ο Παράδεισος. Καταρχήν, δεν παίρνεις καράβι για να τη φτάσεις και για κάποια σαν και εμένα που σιχαίνεται τα πλοία, αυτό την κάνει αμέσως αξιαγάπητη. Αλλά όχι, δεν είναι μόνο αυτό το ατού του τέταρτου μεγαλύτερου νησιού του Ιονίου.
Δεν έχω ιδέα τι φίλτρα παίζουν με το θαλασσινό νερό του μέρους αυτού και τι βότσαλα καλύπτει, αλλά είναι κάτι που δύσκολα θα συγκεντρωθείς για να εξηγήσεις. Θα μπορούσα να ξοδέψω τη μισή μου ζωή κοιτάζοντας από τους γκρεμούς την ακτογραμμή της και στα αλήθεια δεν θα ένιωθα ότι σπαταλήθηκα αρκετά.
Βουνά που δροσίζονται από γαλαζοπράσινα νερά και σκίζονται από λευκούς γκρεμούς, καθώς και το ακρωτήρι της Λευκάτας όπου που ο μύθος θέλει να αυτοκτόνησε η Σαμπφώ, σου κόβουν την ανάσα. Δεν ξέρω πραγματικά αν αξίζει να πω κάτι περισσότερο, μιας και οι φωτογραφίες που τράβηξα και τράβηξες τα λένε όλα και ήδη έχει αρχίσει να φουντώνει η νοσταλγία μου.
*Μυρτώ σε ευχαριστώ για το μπαλκόνι, το υπέροχο κρασί και της λιχουδιές που τσιγάρισες στην αγάπη.
