Τα πράγματα πλέον είναι δραματικά. Το καλοκαίρι μας χουφτώνει με αχτίνες ήλιου μέσα από τα μακρυμάνικα και τα πρώτα μαγιό μπουκάρουν σε Instagram, Facebook και ανάθεμα το #tbt. Όσο ανέτοιμη και αν νιώθω όμως για το θαλασσινό νερό στα πόδια μου, τόσο αρχίζει και το αναζητά το βλέμμα μου. Και παίρνει το μυαλό μου τα νησιά. Νησιά που βούτηξα με μια ανάσα και που αυτή με κράτησε ζωντανή όλον τον χειμώνα.
Η Ρόδος τους, το νησί των ιπποτών σου, από τα πιο μαγεμένα καλοκαίρια μου. Από εκείνα που τα περπατάς ξανά και ξανά στις αναμνήσεις σου, τα περνάς από την Κοιλάδα με τις Πεταλούδες που με ένα πέταγμα τους σε φτάνουν από την Ακρόπολη της Λίνδου στην αρχαία Ιαλυσό. Είναι και αυτή η Παλιά Πόλη της Ρόδου, που αν κρατήσεις την ανάσα σου, ακούς τις πανοπλίες να τρίζουν πάνω στα άλογα μέσα στο κάστρο. Και λες δε γίνεται να υπάρχει τόση ομορφιά, κάποιος μας έχει κάνει πολύ μεγάλη χάρη.
Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου έχει περικυκλωθεί από μπουκαμβίλιες. Τζαμιά, χαμάμ και ο πύργος του Ρολογιού, στοίχειωσε για τα καλά τα Αυγουστιάτικα βράδια μου. Γνώρισα και το Μανδράκι, χωρίς να καταλαβαίνω για ώρα τη βλέπω. Ξενοδοχεία, καζίνο, άπειρα καφέ και εστιατόρια με 3λιτρα ποτήρια, για πολύχρωμα cocktails, διακοσμημένα με άπειρα σημαιάκια και ομπρελίτσες. Δεν κατάφερα να πιώ αρκετά για να το αντέξω, οπότε και κρύφτηκα στη Λίνδο, που στα σοκάκια της βρήκα την υγειά μου. Κουβάλησα πολλά ζωγραφιστά πιάτα, σαν τα γαϊδουράκια που πήγαιναν βόλτα τους τουρίστες και έφαγα μαγικά στο Broccolino, που ακόμη να ξεπεράσω.
Φαληράκι για τα μεθυσμένα νιάτα, βραδινή κρουαζιέρα με θέα τον Κολοσσό της Ρόδου για όσους κουρνιάζουν αγκαλιά με τα ταίρια τους. Ήταν και αυτά τα νερά σου άτιμη. Αυτές οι παραλίες σου, αυτός ο ήλιος που τις καψάλιζε. Στο Πρασονήσι, αντέχεις το θαύμα, στην παραλία του Άντονι Κουίν ακούς “Τα κανόνια του Ναβαρόνε”.
Να σου πω ότι προφανώς και πήγα να ταΐσω λάμα και στρουθοκαμήλους, στη Φάρμα που τους φιλοξενεί. AWKWARD στιγμή, όταν μας πρότειναν να τις δοκιμάσουμε στο εστιατόριο τους. Τέλος πάντων, εγώ τις τάισα χωρίς να με τάισαν αυτές.
Επειδή τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχεια, ας δούμε πως εγώ και εσύ αποθανατίσαμε το νησί των απόλυτων αντιθέσεων.
“Hic Rhodus, hic salta” και ξέρεις καλά τι εννοώ 
