Λίγο πριν χαιρετήσουμε το Φθινόπωρο, το σκάσαμε 3 μέρες από την Αθήνα και ξελογιαστήκαμε για τα καλά στο αδιανόητα όμορφο Καρπενήσι. Λίγα ρούχα και ζεστά, μουσική και η Εθνική Οδός μας έδειξε το δρόμο. Λίγο μετά τη Λαμία, τα πράγματα άρχισαν να ομορφαίνουν επικίνδυνα!
Για εμάς που η σκούφια μας κρατάει από τα Γιάννενα, δύσκολα θα βρούμε βουνά να μας εντυπωσιάσουν, νερά και πλατάνια να μας μαγέψουν. Όλα κατέρρευσαν αυτό το Σαββατοκύριακο! Καταπράσινα βουνά, με πορτοκαλί και κίτρινες γιρλάντες, μας κύκλωναν σε κάθε στροφή. Ο αέρας φλέρταρε επίμονα τα φύλλα, που χόρευαν και τον ξελόγιαζαν. Φίδια οι δρόμοι, μας ανέβαζαν και μας κατέβαζαν, μας έστριβαν και μας ίσιωναν.
Μας γλεντάνε τα βουνά :maple_leaf::maple_leaf: #provocateurgr
Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Provocateurgr (@provocateur_gr) στις
Μέσα σε λίγα λεπτά, η θερμοκρασία υποχωρούσε, αφήνοντας μια γλυκιά παγωνιά που έτσουζε τη μύτη και ύγραινε τα μάτια. Εισπνέαμε πλέον τη μυρωδιά από τα τζάκια, που άχνιζαν στις καμινάδες των πέτρινων σπιτιών. Στο χωριό Κορυσχάδες μας περίμενε ένα τέτοιο σπίτι…
Όλο το σκ αυτή η ώρα.. :evergreen_tree::cloud:
Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης xrisa fi (@xrisa_fi) στις
Όπως όλα τα σπίτια της περιοχής, έτσι και το δικό μας δωμάτιο, είχε θέα τα γεμάτα έλατα βουνά. Από τα πέντε παράθυρα που κύκλωναν το χώρο, μπορούσαμε να δούμε τη φύση να ανασαίνει ατόφιο οξυγόνο. Πέτρα, ξύλο και όλα τα χρώματα του Φθινοπώρου σε ανάγκαζαν να σταθείς και να συγκινηθείς με την τόση ομορφιά.
Στο Μικρό Χωριό καταλήξαμε το μεσημέρι, στο Χωριάτικο, μια ταβέρνα από αυτές που στέλνουν τη δίαιτα σου στη Δευτέρα. Το τζάκι φώτιζε τα χιονοπέδιλα στους τοίχους, ζεσταίνοντας εμάς και το γραμμόφωνο, που έπαιζε κάτι παλιό και νοσταλγικό. Το φαγητό, ήταν όπως το φαντάζεσαι να πάρει η ευχή να πάρει. Πεντανόστιμες πίτες από χόρτα και κολοκύθι, διαβολεμένες πατάτες και κρέας μαγειρεμένο από εκείνα που μόνο σε τέτοια μέρη μπορείς να δοκιμάσεις. Το κρασί έσφιγγε τα χείλη σε κάθε γουλιά, φέρνοντας μας την πιο επιτακτική ανάγκη για ύπνο δίπλα στη φωτιά. Χειροποίητες φλοκάτες σε τοίχους και πατώματα, τραβούσαν την προσοχή, μέχρι να έρθουν τα κεράσματα. Ζεστός χαλβάς και δυνατό τσίπουρο!
Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, η θερμοκρασία είχε πέσει τους 6 βαθμούς και το νερό στο μπάνιο άχνιζε στους 40. Μπορούσαμε να μπανιαριστούμε, χαζεύοντας από το παράθυρο το σκοτάδι να πέφτει σαν σεντόνι στα βουνά.
Να το σκάτε από την Αθήνα, πρίν σας σκάσει αυτή
Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης xrisa fi (@xrisa_fi) στις
Η πόλη στο Καρπενήσι ήταν απογοητευτική! Δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να δεις, πουθενά όμορφα να κάτσεις. Αφού την είδαμε για να λέμε ότι το κάναμε και αυτό, βρεθήκαμε λίγο πριν το Μικρό Χωριό, σε ένα μαγεμένο μέρος. Tο River Art, ξύλινο, γεμάτο λαμπάκια και μια σοφίτα γεμάτη πίνακες και χειροτεχνίες, σέρβιρε ότι βάζει ο νους. Η κερασόπιτα και τα ύπουλα λικέρ που ζαλίζουν χωρίς να το καταλάβεις, μπήκαν στην καρδιά μας.
Την επόμενη μέρα, πήραμε πρωινό χαζεύοντας την ομίχλη που έκρυβε για ώρα τα βουνά. Τα τζάκια, έκαιγαν καινούργια ξύλα και ο ήλιος δεν ήταν πολύ κοινωνικός. Στο αμάξι, πρέπει να λιποθυμήσαμε καμιά δεκαριά φορές, από το τοπίο της διαδρομής προς τον Προυσό. Μέσα από βράχους που ο άνθρωπος κατάφερε να τεμαχίσει, χάναμε τον ουρανό. Πηγές ανέβλυζαν, κρυσταλλένιο νερό και τα χρώματα ακόμα να τα συνηθίσουμε στα δέντρα. Στη Μονή Προυσού, σταματήσαμε να χαζέψουμε το θρησκευτικό αίσθημα.
Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, Δευτέρα.
Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης xrisa fi (@xrisa_fi) στις
Χτισμένη μέσα στα βράχια, με κεριά να καίνε σε ένα κομμάτι του φαραγγιού, οι εικόνες περίμεναν θαυματουργούς ανθρώπους. Στο μουσείο της Μονής, τα αγόρια τρελάθηκαν με το τουφέκι του Καραϊσκάκη. Όπλα μέσα στο σπίτι της αγάπης. Οξύμωρη και μαγική η ζωή μας.
Ο Καρπενησιώτης ποταμός, δεν είχε φουσκώσει ακόμα. Τα χιόνια και οι βροχές, σύντομα θα τον κάνουν έξαλλο μας εξηγούν οι κάτοικοι στο Μεγάλο χωριό. Μας πουλούν τα πάντα και δεν παίρνουμε χαμπάρι. Όλα τα γλυκά τους τα δοκιμάσαμε, όλα τα κρασιά και τα λικέρ. Ούτε που καταλάβαμε, πότε φουσκώσαμε το λογαριασμό. Μέχρι και κάστανα πήραμε να φάμε, με παπαρδέλες χειροποίητες. Περπατήσαμε να χωνέψουμε μέχρι το Μουσείο Λαογραφίας, περάσαμε από το ξύλινο γεφυράκι στο χωριό Γάυρος. Φάγαμε ξανά μοναδικά στο Χαγιάτι με την απίθανη θέα. Ψωνίσαμε φανταστικές πήλινες, ζωγραφισμένες, γάστρες που δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ και το χαρήκαμε.
Είναι μια ώρα δύσκολη του αποχωρισμού η ώρα και εμείς το καταλάβαμε για τα καλά. Ο ουρανός μας χαιρετούσε προκλητικά, μας έλεγε “καλή επιστροφή μάγκες στα τσιμέντα”. Θα ξαναρθούμε του είπαμε! Όταν τα χιόνια θα πέφτουν πυκνά και εμείς θα θέλουμε να αποκλειστούμε, από την πραγματικότητα.
Είναι όνειρο το Καρπενήσι και βάζω το χέρι μου στη φωτιά, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας από εσάς που θα πάει και δεν θα συμφωνήσει μαζί μας.
Καλή αντάμωση!
