Λίγα χιλιόμετρα μετά το υπέροχα γραφικό Bath της Αγγλίας, βρίσκεται μια αχανής, ανισόπεδη έκταση που χρησιμοποιείται ως φυσική κατοικία και τόπος βοσκής για της αγελάδες του ιδιοκτήτη της. Ονομάζεται Worthy Farm και κάθε χρόνο για 5 μέρες οι αγελάδες φεύγουν από το σπίτι για να αφήσουν το χώρο στους ανθρώπους, όπως παιδιά περιμέναμε να φύγουν οι γονείς για διακοπές για να κάνουμε ό,τι θέλουμε στον ελεύθερο χώρο που μας άφηναν. Εκεί συμβαίνει το Glastonbury Festival of Contemporary Arts (ή απλά Glastonbury).
Λίγα βήματα πριν την είσοδο στην φάρμα, για μένα “φεστιβάλ” σήμαινε το εξής απλό: πάνω από ένα συγκρότημα την ίδια μέρα, στην ίδια συναυλία. Μερικά λεπτά αργότερα, αφού μου πέρασαν το πολύχρωμο βραχιολάκι σαν σε τελετή μύησης, η λέξη φεστιβάλ πήρε στο λεξικό αλλά και στη συνείδηση μου τη σωστή της θέση μια για πάντα.
Μας πήρε 1 ώρα να βρούμε χώρο να στήσουμε τη σκηνή και άλλη 1 για να τη στήσουμε σε μια πλαγιά με 30% κλίση, περπατούσαμε 12χλμ/μέρα, από τις 9.30 το πρωί μέχρι τις 2.30 το βράδυ, φορέσαμε τις –σήμα κατατεθέν- γαλότσες και καήκαμε (!) από τον ήλιο, μπλεχτήκαμε με τον κόσμο τόσο ομαλά και πλαστικά όσο το ψάρι που βουτάει μέσα στο νερό. Δεν θυμάμαι ούτε μία φορά να έγινε μανούρα ή τσαμπουκάς – θυμάμαι κορίτσια να σου χαμογελάνε και να σου λένε ακατάληπτα, ελέω βαριάς βρετανική προφοράς, πράγματα κι εσύ απαντούσες με χαμόγελο.
Τη πρώτη μέρα δεν είχε καν line up. Ανήκουστο! Τριγυρνούσες μέσα στη μουσική του κόσμου που περνούσε καλά σε ένα ατελείωτο πάρτι, κάθε γωνιά και κάτι διαφορετικό, αδύνατο να βαρεθείς. Κι όταν άρχισε το 3μερο με τα συγκροτήματα να είναι πολύ περισσότερα από όσα θα δει κάποιος σε μια ζωή, θυμάμαι να βάζω ξυπνητήρι στις 5.10, μετά από σύντομη μεσημεριανή σιέστα, γιατί στις 5.30 έπαιζε η Jessie Ware και είχα και 20’ περπάτημα για να πάω ως το stage. Θυμάμαι τον Γιάννη να μας λέει «guys, πάω να δω Run the Jewels κι έρχομαι να σας βρω στο Pyramid μετά» κι εγώ να απαντάω «φέρε κι ένα μπέργκερ όπως έρχεσαι». Κι έφερε!
Στο in-between των acts που αποφασίζαμε πως θα αφιερώσουμε τον πεπερασμένο χρόνο που είχαμε, θυμάμαι τον Πέτρο να μας τραβάει να δοκιμάσουμε ΟΛΕΣ τις γεύσεις που υπήρχαν μαζεμένες στον ειδικό δρόμο με τα φαγοπερίπτερα (μήκους 2 χλμ) και στη διαδρομή να μετανιώνει που δεν είχε μαζί του αυτό που έπρεπε να έχει και ακόμα χειρότερα που κανείς Άγγλος δεν καταλάβαινε τον πόνο του.
Και μετά, ήρθε η Florence. Μουδιασμένα που έπαιρνε την θέση του Grohl και των Foo Fighters. Αλλά, μετά, μαγεία! Σαν άλλη Μελισάνδρη, φύσηξε πνοή ζωής σε 100.000+ John Snow ανθρώπους που χόρευαν μανιασμένα για 2 ώρες. Ήταν μόλις 5 μέτρα μακριά μου. Όσο κι ο Kanye, μόνος του στη σκηνή γιατί αυτός και το εγώ του τη γεμίζουν τόσο καλά ώστε να μη χωράει άλλος. Ή ο Lemmy, λίγους μήνες πριν μας αφήσει για άλλα μέρη. Ο James Bay, ο Hozier, οι Jungle, οι τεράστιοι The Who και ο too-much Pharell Williams. Θυμάμαι τη σπέκουλα και τα ψιθυριτά για το ποιος, τελείως μυστικά, θα εμφανιστεί πριν τη Florence: οι Foals; Οι Blur; Οι Libertines; Ναι, ο Pete Doherty ήταν στη σκηνή από το πουθενά! Και το βράδυ αργά, έπαιζε σε κάποια γωνιά ο Fatboy Slim. Ξεκινήσαμε αλλά όταν είδαμε ότι απλά δεν χωρούσαμε να μπούμε, γυρίσαμε τη πλάτη και πήγαμε αλλού(!). Γιατί φυσικά, τέτοια σκηνικά τα ζούμε κάθε μέρα…
Ω, θα μπορούσα να μιλάω για τη φλεγόμενη αράχνη του Arcadia ώρες, για το πώς είναι δεκάδες χιλιάδες κόσμου να τραγουδούν με μια φωνή “So,/Sally can’t wait/she knows it’s too late” μετά από ΚΑΘΕ συναυλία ή τι θα πει να μην έχεις κάνει μπάνιο για 3 μέρες (κανείς δεν θέλει να ακούσει γι’ αυτό, I know) ή πως είναι να φιλοσοφείς σε μια καταπράσινη πλαγιά με 2 κολλητούς και το μεγάλο θέμα της ημέρας είναι αν θα κάψεις τους Chemical Brothers για να δεις τους The Who.
Θα μπορούσα να προσπαθήσω να περιγράψω τι σημαίνει να βλέπεις μια πόλη από σκηνές ως εκεί που φτάνει το μάτι και 250.00 κατοίκους, να στήνεται και να ξεστήνεται μέσα σε 5 μέρες! Αλλά καλύτερα να αφήσω κάποια πράγματα στη φαντασία.
Για να τα ζήσεις όταν θα πας εσύ την επόμενη φορά και να γυρίσεις, πίστεψε με, άλλος άνθρωπος. Γιατί το φεστιβάλ, τελικά, είναι πολλά πράγματα αλλά δεν είναι «πάνω από ένα συγκρότημα την ίδια ημέρα».
