Αυτό που γράφτηκε στον υπότιτλο για την περιγραφή της συγκεκριμένης πόλης, δεν γράφτηκε τυχαία.
Δύσκολα θα βρεις αντίστοιχες πόλεις ανά τη χώρα που να εμφανίζονται ολοτσίτσιδες μπροστά στον επισκέπτη και να μην ντρέπονται για αυτό που έχουν να του δείξουν. Η πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους θα το κάνει. Και θα το κάνει με μπόλικο θράσος, εκμεταλλευόμενη όχι μόνο το βιτρινάτο της μέρος, αλλά και κάθε ένα από τα σοκάκια που διατρέχουν το ιστορικό της Κέντρο. Δεν έχει να κρύψει τίποτα, αντιθέτως κοκορεύεται για τις διάσπαρτες ομορφιές μέσα αλλά και περιφερειακά από αυτήν.
Εν αρχή ην τα δυο της ενετικά φρούρια που την προστατεύουν από στεριάς κι από θαλάσσης: το Παλαμήδι που, παρά τη μακραίωνη ιστορία του, έχει μείνει στο θυμικό μας εξαιτίας των λίγων εκείνων μηνών που μέσα του ρίχτηκε ο Κολοκοτρώνης και την Ακροναυπλία. Αν βολτάρεις περιμετρικά την τελευταία, όταν ο ήλιος αποφασίζει νομοτελειακά να “την κάνει”, θα νιώσεις πως χάνεις κάθε αγχωτική ικμάδα που μπορεί να σου έχει απομείνει με την επίσκεψή σου στο Ναύπλιο.
Το χιλιοφωτογραφημένο του φρούριο, το Μπούρτζι, που επιπλέει μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από την παραλιακή ζώνη και έτσι και σταθείς στο φάρο όταν βραδιάζει, νιώθεις την αντανάκλαση από το φωτισμό του μια χεριά απόσταση. Τους πεζοδρόμους με τα καφέ, τα ταβερνάκια, τα περιποιημένα μαγαζιά κάθε είδους, τις εξίσου περιποιημένες πλατείες.
Τους πολλούς αδριάντες, τα πάμπολλα μνημεία, για τους εξίσου πολλούς και σωστούς λόγους. Ο Όθωνας που εκεί πρωτοπάτησε το πόδι του, ο Δημήτρης Υψηλάντης που εκεί άφησε την τελευταία του πνοή κι εκεί του απέθεσαν χρόνια αργότερα τα οστά. Ο Νικηταράς σε μια στήλη λιτή και ο Σταϊκόπουλος μερικά μέτρα πιο ‘κει περισσότερο αφηγηματικός. Ένα ιδιότυπο μνημείο και το τοιχίο με τις σφαίρες που δεν βρήκαν το κορμί του Καποδίστρια στην είσοδο της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα.
Την πλατεία Ναυάρχων και την αρχοντική γειτόνισσά της, την πλατεία Συντάγματος που μπορεί να μην έχει Άγνωστο Στρατιώτη, αλλά έχει την ιστορία της γνωστής-άγνωστης Ψωροκώσταινας, τη φτωχότερη γυναίκα της πόλης η οποία στο σημείο εκείνο είχε δώσει το 1826 όλα της τα υπάρχοντα κατά τον έρανο για την ενίσχυση των πολιορκημένων του Μεσολογγίου. Παραδίπλα το Αρχαιολογικό μουσείο, το Βουλευτικό, το Τζαμί Τριανόν…
Να τα μεταφράσω και σε εικόνες;
Μικρή πόλη καθώς είναι, με μόλις 14.000 κατοίκους, το Ναύπλιο γυρίζεται εύκολα. Θα το καταφέρεις και σε μια μόλις ημέρα. Ωστόσο, αν έχεις την ευκαιρία καλό είναι να επενδύσεις πάνω του κάτι παραπάνω. Το… επιτόκιο που θα σου επιστρέψει είναι συμφερτικό. Προσωπικά είχα την ευκαιρία να απολαύσω το Ανάπλι για δυο -συν κάτι παραπάνω- μέρες. Εργάσιμες για τους υπολοίπους, απολαυστικές για εμένα.
Και το απόλαυσα μένοντας στον πυρήνα της παλιάς πόλης, σε ένα ξενοδοχείο που συνδυάζει τη γοητεία της πολυτέλειας με το άρωμα της παλαιακής γειτονιάς. Το ξενοδοχείο Αιών, μέσα και δίπλα σε όλα, μα ταυτόχρονα ήσυχο και διακριτικό. Αν θα έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο χαμογελαστό προσωπικό, το άψογα διακοσμημένο και φουλ “ζεστό” δωμάτιο, το αγχολυτικό τζακούζι και την υπέροχη γειτονιά που το αγκαλιάζει, θα διάλεγα… όλο το πακέτο. Δεν γίνεται αλλιώς. Να, πάρτε κι εσείς μια γεύση.
