Όσο περήφανος μπορεί να δηλώνει κάποιος που κατάγεται από τούτη εδώ τη χώρα, άλλο τόσο ντροπιασμένος νιώθει -σε αρκετές περιπτώσεις- από τη σύγχρονη εκδοχή αυτής του της καταγωγής. Όπως και να το κάνουμε, χαιρόμαστε που είμαστε Έλληνες, αλλά ο όρος “Νεοέλληνας” έχει αποκτήσει πλέον αρνητική σημασία.
Ευτυχώς, όμως, για τα πάντα υπάρχει λύση και για τα κακώς κείμενα της ζωής και της ψυχής μας, υπάρχουν ακόμη γιατρικά. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε πως τα καλύτερα “βοτάνια” για να γιατρέψουμε τις κακές εκείνες συνήθειες που συνθέτουν το κακόγουστο ψηφιδωτό του νεοέλληνα, δεν είναι άλλα από το διάβασμα και τα ταξίδια. Έχει ειπωθεί, έχει γραφτεί, έχει επιβεβαιωθεί.
Κι αν για το διάβασμα μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στην ανάλογη ενότητα, σε αυτό εδώ το άρθρο θα ρίξουμε το βλέμμα μας στα ταξίδια και στο κατά πόσο αυτά μπορούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ορισμένες από τις κακοτροπίες μας.
1. Να θεωρώ τη χώρα μου κέντρο του σύμπαντος
Ναι, οκ τη χώρα μας την αγαπάμε και σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε διάφορες γωνιές της γης που μας εκτιμούν γι’ αυτό που ήμαστε και ίσως μερικοί γι’ αυτό που είμαστε. Αλλά, βρε αδελφέ, δεν κινούνται τα πάντα γύρω από τον άξονα “Θησείο-Τσίπρας-Νταλάρας”. Το καταλαβαίνεις κιόλας όταν έρχεται σαν χαστούκι λεκτικό η ατάκα της συμπαθητικής -κατά τ’ άλλα- γιαγιούλας μέσα στο πλοιάριο που σε κάνει ξενάγηση στους καταρράκτες του Νιαγάρα: “Η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη χώρα, θα ήθελα να την επισκεφτώ κάποτε και μετά να πάω δίπλα, στην Αργεντινή“. Κάτι έχουν ακούσει για τον Σωκράτη, αλλά σήμερα μπαλίτσα παίζει ο Μέσι. Ας το (απο)δεχτούμε.
2. Να ψάχνω σουβλατζίδικο κάθε που γουργουρίζει η κοιλιά μου
Δεν λέμε… Είμαστε ευλογημένοι που μπορούμε να επιλέξουμε σε 3 σουβλατζίδια ανά οικοδομικό τετράγωνο για να κάνουμε καλά το στομάχι μας όταν παραπονιέται, αλλά όσο να ‘ναι μια ψιλοκατάχρηση στο πιτόγυρο την κάνουμε και με το παραπάνω. Με το που περνάμε τα σύνορα, καλώς ή κακώς μαγαζιά με ταμπέλα “Γύρομπανκ” δύσκολα θα βρεις, οπότε είσαι αναγκασμένος να ψαχτείς λιγάκι γευστικά και να εξερευνήσει νέους ορίζοντες στο πάνθεον των γεύσεων. Εκείνη τη λαχταριστή παέγια σε κάποιο στενό της Ελ Μπορν στη Βαρκελώνη, το ολόζεστο μπορς στο ημιυπόγειο φαγείο της Μόσχας και το πρωινό με πρέτσελ από τον βιενέζικο φούρνο, δεν θα τα δοκίμαζες ποτέ σου αν παρέμενες προσκολλημένος στον εθνικισμό του γύρου…
3. Να καπνίζω σε κλειστούς χώρους
Η αμήχανη εκείνη στιγμή που ενώ έχεις παραγγείλει το ουίσκι σου στο σκοτεινό εκείνο μπαράκι στο Εδιμβούργο και πας να ολοκληρώσεις το απολαυστικό σκηνικό ανάβοντας την τσιγαρούμπα σου, βλέπεις τον σκωτσέζο μπάρμαν να σε κοιτάζει με ύφος “Ουίλιαμ Ουάλας-τσαμπουκαλεύεται-με-Άγγλο”. Όσο εμείς παλεύουμε να εφαρμόσουμε το αυτονόητο, ο αντικαπνιστικός νόμος έχει αρχίσει ήδη να προσφέρει καρπούς και να σώζει ζωές στην αλλοδαπή. Αλλά αυτοί δεν ξέρουν, τρώγανε βελανίδια όσο εμείς χτίζαμε Παρθενώνες στρίβοντας ταυτόχρονα τσιγάρο.
4. Να μη σταματάω στη διάβαση πεζών
Στην αρχή νιώθεις περίεργα που τα αυτοκίνητα βαράνε προσοχή με το που πατάς την πρώτη γραμμή σε εκείνη τη διάβαση μπροστά από την Alexanderplatz στο Βερολίνο. Μετά συμβιβάζεσαι με τη σκέψη πως θα περνάς σαν κονιόρδος κάθε διάβαση που θα συναντήσεις μέχρι να φτάσεις στη δυτική βερολινέζικη πλευρά, αλλά έρχεται η ρημάδα η τελευταία ημέρα των διακοπών σου και μελαγχολείς. Μελαγχολείς γιατί η σκέψη σου πηγαίνει αυτόματα στον Ανώνυμο Τουρίστα που έπεσε νεκρός σε κάποια ελληνική διάβαση επειδή νόμιζε ότι έχει προτεραιότητα έναντι του σουμπαρού του Τάσου.
5. Να… λαθρεπιβατώ στο μετρό
“Έλα μωρέ δυο στάσεις είναι, μη χτυπήσουμε εισιτήριο“. Το έχουμε πει κι εμείς, το έχεις πει κι εσύ. Κι ακόμη χειρότερα, το έχουμε κάνει άπαντες. Μην μπούμε σε διάλογο περί τιμής εισιτηρίων και κινήματος “δεν πληρώνω” κτλ. Δεν θίγουμε κοινωνικές αδικίες και κρατικές αναλγησίες, συμπεριφορές κρίνουμε. Κι αυτές, στη χώρα μας πολλές φορές δεν στηρίζονται στην αγοραστική ικανότητα του καθενός, αλλά σε μια γενικότερη στάση ζωής που λέει μέσες-άκρες ότι “εγώ είμαι μάγκας/πονηρός/έξυπνος και δεν θα πληρώσω“. Στο εξωτερικό που έχουν κάνει το αυτονόητο βάζοντας μπάρες σε κάθε σταθμό, αντί για ελεγκτές που εμφανίζονται ως guest star μία στο τόσο, είναι χαζοί. Τα έχουμε πει αυτά.
5+1. Να κάνω το ακαδημαϊκό τέταρτο, μισάωρο
Βασικά ούτε το τέταρτο ισχύει. Από τα πρώτα σου ταξίδια πολύ γρήγορα θα καταλάβεις πως η συμφωνημένη ώρα, είναι πολύ απλά η συμφωνημένη ώρα. Για το θέατρο, τη συναυλία ή το free tour σου στην πανέμορφη πόλη της Πράγας. Παντού. Σου είπαν 18.00, θα ξεκινήσει 18.00. Τελεία και παύλα. Ασφαλώς δεν βάζουμε στη συζήτηση τα ΜΜΜ. Εκεί κι αν είναι συνεπείς… Απλά τα πράγματα: από το Βroadway, στα κλισεδιάρικα τάγκο shows στην Ιβηρική χερσόνησο, φρόντισε να είσαι εκεί την ώρα που σου είπαν και όχι την ώρα που θες εσύ να είσαι. Το σκηνικό που βαράνε τακούνια στο Ηρώδειο μισή ώρα μετά την έναρξη πολύ απλά ΔΕΝ παίζει.
Περιμένουμε και τα δικά σας “απεταξάμην” 😉
