VIΙI. Φινέτσα
Τα περισσότερα ωραία πράγματα ξεκινάνε από μία μπύρα. Ναι, αυτό ακούγεται πολύ κλισέ, αλλά στην περίπτωση ενός παγκοσμίου event που λαμβάνει χώρα σε πάνω από 40 πόλεις στον κόσμο, ισχύει. Και ήμουν εκεί τη στιγμή που όλα ξεκίνησαν.
Το κλαμπ των Perth Café Racers μόλις είχε ιδρυθεί, την άνοιξη του 2012, λίγους μήνες πριν πατήσω το πόδι μου στην Αυστραλία. Λόγω της άφιξης μου ο ιδρυτής του Rex Havoc ήθελε να καλωσορίσει κάποιον από το εξωτερικό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – αλλά αυτήν την ιστορία τη γνωρίζεις ήδη.
Ένα κλασικό μέρος που πίναμε μπύρες ήταν μία παμπ στο business district του Περθ που λεγόταν «The Brown Fox». Με υπέροχη κλασική αισθητική, και αφεντικό ένα από τα ιδρυτικά μέλη των PCR, ήταν το μέρος που μετά τη δουλειά ή το πανεπιστήμιο μαζευόμασταν και πίναμε μια Pale Ale πριν πάμε σπίτια μας. Εκεί μέσα ξεκίνησε η ιδέα που άλλαξε τον κόσμο των café racers. Ένα τεύχος του GQ ήταν πεταμένο επάνω στο μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι στο κέντρο του μαγαζιού, και επειδή κάποιοι είχαν αργήσει, ο Rex άρχισε να το ξεφυλλίζει. Ξαφνικά πέτυχε μία φωτογραφία του Don Draper με κοστούμι να καβαλά μια κλασική AJS. Πίσω του ερχόμουν με τον Scott και είδαμε τη φωτογραφία. Ο Scott όμως μίλησε.
-Πολύ θα ήθελα και εγώ να έδειχνα έτσι καβάλα στη μοτοσικλέτα μου…
-Ναι, αλλά δεν δείχνεις, απάντησε ο Rex.
Αν ήμασταν καρτούν, αυτή θα ήταν η στιγμή που μια λάμπα θα άναβε από επάνω μας. Γιατί όχι;
Βλέπεις, στην Αυστραλία υπάρχει ένα μεγάλο θέμα που ονομάζεται «Bikies». Είναι όλες αυτές οι συμμορίες των οδηγών Harley αλλά και Street μηχανών μεγάλου κυβισμού που πραγματικά σπέρνουν τον πανικό στη χώρα, και καταλήγουν να δημιουργούν μια αρνητική κοινή γνώμη απέναντι στα δίκυκλα, ακόμα και αν αυτά είναι κλασικές και café racer μηχανές όπως οι δικές μας.
Το κοστούμι ήταν η ευκαιρία να αλλάξει όλο αυτό. Αποφασίσαμε να στήσουμε μια διαδρομή που θα περνούσε μέσα από το κέντρο της πόλης, και όλοι με τα κοστούμια μας θα επικοινωνούσαμε μια πιο φινετσάτη εικόνα μηχανόβιων. Έτσι και έγινε.
Μοιραστήκαμε την ιδέα μας σε όλα τα café racer sites, και η ανταπόκριση ήταν ακαριαία. Αμέτρητες χώρες συμφώνησαν και διοργάνωσαν τη δική τους βόλτα. Οι κανόνες απλοί: έπρεπε να καβαλάς μια café racer ή κλασική μηχανή, και αν φορέσεις τα καλά σου.
Εκείνη την εποχή δυστυχώς δική μου μηχανή δεν είχα, μιας και μόλις είχα πουλήσει το XJ900 για τεχνικούς λόγους. Οπότε έπρεπε να ταξιδέψω με τρένο 200 χιλιόμετρα νότια του Περθ για να καβαλήσω ένα δανεικό Enfield Electra 500. Το βρήκα με τυλιγμένο ένα πακέτο μέσα στο πάρκινγκ ενός γνωστού του κλαμπ. Εκείνος έλειπε για δουλειά στο εξωτερικό. Το ξετύλιξα και είδα ένα ιδιαίτερο δώρο: ένα καπέλο. Δεν του είπα ποτέ ότι δεν το φόρεσα, γιατί το έμπηξα μέσα στο σακάκι μου, και στον πρώτο έντονο αέρα έφυγε. Αν το διαβάζεις αυτό Bruce, συγγνώμη.
Φτάσαμε στο meeting point το μεσημεράκι. Ήταν το πίσω μέρος ενός μουσείου στο Fremantle. Εκεί κάποιοι το παράκαναν, όπως ο Rex που φόρεσε ψεύτικη γενειάδα αλά amish. Είχε πλάκα. Τραβήξαμε αναμνηστικές φωτογραφίες και ξεκινήσαμε την πρώτη ever Distinguished Gentleman’s Ride στον κόσμο. Η διαδρομή πέρασε από κεντρικά σημεία για φωτογραφίες, αλλά και τερματισμό με μπύρες σε μια τοπική παμπ. Ήταν ωραία.
Και κάπου εκεί ο Rex ένιωσε ότι δημιούργησε ένα ωραίο event. Μέχρι που οι Café Racers του Σίδνεϋ αποφάσισαν να το κάνουν μεγαλύτερο. Είπαν του χρόνου να έχει και φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Τι πιο αντρικό από τον καρκίνο του προστάτη; Οπότε το δεύτερο DGR, αλλά πρώτο επίσημο, πήρε και μια νότα φιλανθρωπίας.
Οι διάφοροι τυχάρπαστοι όμως είχαν αρχίσει να μας δημιουργούν προβλήματα. Στο Περθ πάντα συναντιόμασταν στο Peters By The sea, ένα Fish and Chips μαγαζί, για να συζητάμε για τη διαδρομή, μέχρι που κάτι οδηγοί Street μηχανών ήρθαν για να απαιτήσουν να μπουν στη βόλτα. Έπρεπε να βρεθεί μια λύση λοιπόν. Αποφασίσαμε να δώσουμε την ευκαιρία του sponsoring σε όσους δεν οδηγούν αντίστοιχη μηχανή. Αυτή η απόφαση έγινε σεβαστή και έτσι αρχίσαμε να στήνουμε το 2ο DGR, με τη δυνατότητα κάθε οδηγός να μαζέψει λεφτά για τον φιλανθρωπικό σκοπό της καταπολέμησης του καρκίνου του προστάτη. Αν δεν είχες την κατάλληλη μηχανή αλλά ήθελες να βοηθήσεις, τότε μπορούσες να «σπονσοράρεις» έναν κατάλληλο οδηγό.
Κάπου εκεί όμως ήρθε το καλοκαίρι, και ο δρόμος με έφερε πίσω στην Αθήνα. Και από εκεί που κάποτε η Ελλάδα ήταν μια χώρα με ελάχιστους πιστούς του είδους, συνάντησα μια παρέα που είχε κάνει το πρώτο DGR επί ελληνικού εδάφους την ημέρα που εμείς κάναμε το αντίστοιχο στο Περθ, με 11 συμμετοχές. Και αυτοί οι 11, σήμερα έφτασαν να είναι πολλοί περισσότεροι. Οπότε αν οδηγείς και εσύ scrambler, café racer, bobber, vintage, αλλά και modern classic μοτοσικλέτα, φόρα το κοστούμι και έλα στην Βάρκιζα το μεσημέρι αυτής της Κυριακής. Η 3η DGR, αλλά 4η πραγματική, θα μας οδηγήσει αυτή τη φορά καλοντυμένους στην άκρη της Αττικής και πίσω.
