Ζήστο | Αν θες να ξεφύγεις, πάρε τα βουνά...

Τόσο η πεζοπορία όσο και η ορειβασία είναι δύο χόμπι ψυχολυτρωτικά. Δυο ασχολίες που μπορούν να σε πάρουν από το χέρι και να σε οδηγήσουν από την στρεσοφόρα καθημερινότητα, στην καθημερινότητα των ονείρων σου.

Αν δεν είσαι από αυτούς που λειτουργούν… αγελικά και δεν θες να απολαύσεις τον ορίζοντα από (πολύ) ψηλά παρέα με κάποιον από τους δεκάδες ορειβατικούς συλλόγους που υπάρχουν, μπορείς πολύ απλά να κινητοποιήσεις την παρέα σου κι αφού πρώτα εφοδιαστείς με τα απαραίτητα (παπούτσια ορειβασίας, μπατόν, ανάλογος με την εποχή ρουχισμός κι ένα σακίδιο πλάτης για τα είδη που θα χρειαστείς κατά τη διάρκεια της ανάβασης), να βρεις τον προορισμό της επιλογής σου και να ξεκινήσεις την ανάβαση.

Το είχα επιχειρήσει με την παρέα μου πριν από μερικούς μήνες. Και μάλιστα όχι όπου κι όπου, αλλά στην πιο ριψοκίνδυνη διαδρομή που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε: ~~στην κορυφή του Ολύμπου τον Μύτικα~~, σε μία από τις κορυφές της Πάρνηθας το Ξεροβούνι. Νταξ, μπορεί να μην μας πλημμύρισε η αδρεναλίνη (1121 μέτρα γαρ, καμιά 900αριά εκ των οποίων έγιναν με αμάξι), αλλά όπως και να έχει το απολαύσαμε.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε από το καταφύγιο Μπάφι, άλλωστε, είναι εκπληκτική και ενδείκνυται για αρχαρίους. Κι εμείς είχαμε αρκετούς από δαύτους (μπορείς να τους διακρίνεις από τα ολσταράκια που φοράνε…) Μιας και μιλήσαμε για καταφύγια, εννοείται πως αν αποφασίσεις ποτέ να ξεχυθείς στα βουνά, η επιλογή του να χρησιμοποιήσεις ως ορμητήριο και ως μέρος διανυκτέρευσης κάποιο από τα φιλόξενα καταφύγια που βρίσκονται διάσπαρτα ανά τη χώρα, είναι ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσεις την όλη εμπερία, χωρίς να έχεις στο μυαλό σου την ταλαιπωρία της αυθημερόν πεζοπορίας και επιστροφής.

Μια άλλη wannabe ορειβατική εμπειρία μου, είχε λάβει χώρα στα Γεράνεια όρη. Eκεί όπου ατένιζα παρέα με τον Μπισμπίκο την είσοδο του Ισθμού από το παρανοϊκό ύψος των… 200 μέτρων. Οk, ούτε κι αυτή η εξόρμηση μπορεί να χαρακτηριστεί ως εξτρίμ, αλλά αν μη τι άλλο με βοήθησε να ξεχαρμανιάσω από σκέψεις και προβληματισμούς μου.

Αρκετά, όμως, με τα δικά μου.

Ας πάμε σε εκείνους που τα στάνταρντς τους ξεπερνούν κατά πολύ την Πάρνηθα και τα Γεράνεια.

Άνθρωποι που η πεζοπορία-ορειβασία δεν είναι απλά μια ευκαιριακή εξόρμηση ενός τυχαίου πρωινού Κυριακής, αλλά προέκταση της ίδιας τους της ζωής.

Ένας από αυτούς είναι και ο γάλλος φωτογράφος Simon Trnka.

Λάτρης των εξορμήσεων στη φύση, επιλέγει συχνά πυκνά να αφήνει τη σιγουριά του στρώματός του και να στήνει τον υπνόσακό του σε διάφορες βουνοκορφές.

Εκεί όπου συνήθως τα μάτια του έρχονται αντιμέτωπα με εικόνες σαν κι αυτήν.

Είτε μόνος…

Είτε με παρέα…

Κάθε του απόδραση έχει την ίδια κατάληξη: Βουτιά μέσα στη μαγεία.

Εμπνεύσου από τις εμπειρίες του και τόλμησε να τον μιμηθείς.

Και πού ξέρεις; Ίσως μια Πάρνηθα και κάποια Γεράνεια να είναι το πρώτο σκαλοπάτι που θα σε βοηθήσουν μια μέρα να φτάσεις στο σημείο να απολαμβάνεις εικόνες σαν κι αυτές που φωτογράφισε ο Simon…