Εδώ και 4 καλοκαίρια οι διακοπές μου είναι αποκλειστικά κάμπινγκ, είτε ελεύθερο είτε οργανωμένο. Συνήθως μετά πηγαίνω μια βόλτα κι από το χωριό το οποίο δε θεωρώ διακοπές αλλά υποχρέωση (και ευθύνη). Πάντα λοιπόν θυμάμαι το θείο μου να με κράζει: “ρε ζαγάρ, πααίνς με τα άλλα τα ζβούδια και μένετε στις σκηνές και πίντε μπάφους, αντί να βρείτε ένα δωμάτιο να κοιμηθείτε σαν άνθρωποι”; Ναι θείε! Και θα συνεχίσω να το κάνω!

Είναι προφανές πως εκεί έξω υπάρχουν πολλοί σαν εκείνον που δεν δύνανται να ευχαριστηθούν διακοπές χωρίς κρεβάτι ή μπανιέρα. Για όλους εσάς λοιπόν, το Provocateur οφείλει να σας εξηγήσει για ποιους λόγους προτιμά το κάμπινγκ από τις κλασικές διακοπές σε ξενοδοχείο ή ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Έχουμε και λέμε:

1. Χρήματα. Η διαφορά των εξόδων είναι χαοτική. Με πρόχειρους υπολογισμούς οι κατασκηνωτές ξοδεύουν 3-4 φορές λιγότερα λεφτά από εκείνους που προτιμούν τις συμβατικές διακοπές.

2. Γνωριμίες. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι πηγαίνεις διακοπές με τον/την σύντροφό σου, είναι πολύ ευκολότερο να γνωρίσεις κόσμο όταν τριγύρω σου, σε πολύ κοντινή απόσταση, κοιμούνται μερικές δεκάδες άνθρωποι. Ένα καφεδάκι θα το πιείτε το πρωί. Στο ξενοδοχείο τι θα κάνεις δικέ μου; Θα κοιτάς από το χώρισμα το δίπλα μπαλκόνι; Αγένεια!

3. Η αίσθηση της ελευθερίας. Ξενοδοχείο. Στις 4 το πρωί σου καρφώνεται η ιδέα να βουτήξεις στη θάλασσα. Σιγά μην κάνεις όλο αυτόν το δρόμο μέχρι την παραλία. Κάμπινγκ. Σηκώνεσαι, βουτάς και γυρίζεις. Τόσο απλά.

4. Η καθημερινότητα. Δεν έχεις πήξει μέσα στην πόλη όλο το χρόνο ρε αδερφέ; Κάνε κάτι διαφορετικό λοιπόν. Κάνε κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα έκανες. 360 μέρες κοιμόσουν στο κρεβάτι σου τη χρονιά που πέρασε, αν κοιμηθείς και 5 στον υπνόσακο δε θα πάθεις τίποτα. Άσε που μπορεί να σου περάσουν και τα πονάκια στη μέση.

5. Ο ουρανός τη νύχτα και ο ήλιος τόσο κατά την ανατολή όσο και κατά τη δύση του. Στο πιάτο σου. Μάλλον λίγο καλύτερα από το ταβάνι του ξενοδοχείου. Μάλλον.

Αν πάλι δε σε πείσαμε, δεν υπάρχει πρόβλημα. Σκέψου απλά ότι εμείς μπορούμε κάθε μέρα να αλλάζουμε μέρος ενώ εσύ, δύσκολα. Όχι κι άσχημα ε;