Προχτές το βράδυ γύρισα από την Σέριφο και ήδη ζω τη… μεταδιακοπική μελαγχολία στον ύψιστο βαθμό. Κι αν λίγο σε ενδιαφέρει η ψυχολογική μου κατάσταση, είναι βέβαιο πως πολύ περισσότερο σε κόφτει να μάθεις 2-3 πραγματάκια για το συγκεκριμένο νησί. Είτε γιατί είσαι με τη βαλίτσα ανά χείρας κι ετοιμάζεσαι για να την κάνεις προς τα εκεί, είτε διότι το έχεις επισκεφθεί ήδη και είσαι σε φάση “κάτσε να δω τι γράφει ο τύπος για το κυκλαδονήσι”. Πάμε να το ξετυλίξουμε παρέα.
Για να σε βάλω μία και καλή στο κλίμα και για να αποδώσω άμεσα τις εντυπώσεις μου, θα σου πω το εξής: Kατάφερε το ακατόρθωτο. Έπαιξε έναν αγώνα στα ίσα απέναντι στο αδιαφιλονίκητο φαβορί που ονομάζεται Αστυπάλαια (ο κορυφαίος νησιωτικός προορισμός που έχω επισκεφθεί, τα έχουμε πει, μην τα ξαναλέμε) και έχασε στα σημεία με γκολ που δέχτηκε στις καθυστερήσεις. Σέριφος εσύ σούπερ σταρ, σου ζητώ συγγνώμη που σε είχα τόσο κοντά (2 ώρες από Πειραιά με το γρήγορο, 4μιση με το αργό) και παρ’ όλα αυτά σε αμελούσα τόσα χρόνια.
Εν αρχή ην η διαμονή. Και όταν αυτή εξασφαλίζεται σε ένα από τα πλέον οργανωμένα κάμπινγκ της χώρας, το Coralli, τότε η προδιάθεση για όσα θα ακολουθήσουν έχει αν μη τι άλλο θετικό πρόσημο. Βρίσκεται στα Λιβαδάκια, σε απόσταση αναπνοής από το λιμάνι και την περιοχή γύρω από αυτό (Λιβάδι), ενώ η παραλία που “γλύφει” τις πρώτες σκηνές, με τα αλμυρίκια, τα πεντακάθαρα νερά της και την θέα της Χώρας φάτσα κάρτα, δύσκολα θα σε αφήσουν ασυγκίνητο.
Από εκεί και πέρα, το ίδιο το κάμπινγκ δικαίωσε και με το παραπάνω τη φήμη του κατά την πενθήμερη παραμονή μας σε αυτό: Πεντακάθαρο μέχρι αηδίας αποτυχημένος πλεονασμός, μια ρεσεψιόν βγαλμένη από τις καλύτερες εκδοχές του savoir vivre (με τον φίλο μας τον Μάνο, τη μασκότ του Coralli, να κερδίζει άνετα τον τίτλο του “Υπαλλήλου της Χρονιάς” και να μας σχωρούν οι πάντα χαμογελαστές συναδέλφισσες του που βοηθούσαν στο μπαμ όποιον το είχε ανάγκη), νεαρόκοσμος όμορφος, προσεγμένος και σεβαστικός προς τους συγκαμπίστες (περιττό να αναφέρω ότι η μοναδική παρέα 16χρονων φωνακλάδων ήρθε και μπαστακώθηκε δίπλα μας), εστιατόριο, καφέ-μπαρ, μπάνγκαλοους, πισίνα, τα πάντα όλα.
Για έναν ανεξήγητο λόγο, τα όσα είχα ακούσει για τις παραλίες του νησιού προτού το επισκεφτώ δεν ήταν τόσα ώστε να με κατευθύνουν σε αυτό με κλειστά τα μάτια. Αν είσαι από εκείνους που το θέμα παραλία αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα βάσει του οποίου επιλέγεις τον προορισμό σου, τότε η Σέριφος θα σε καλύψει πλήρως. Αρκεί, βέβαια, να μην είσαι εξαρτημένος από το τρίπτυχο “ξαπλώστρα-ομπρέλα-ντάπα ντούπα”. Οργανωμένες παραλίες -με την νεοελληνική έννοια- δεν θα βρεις στο συγκεκριμένο νησί.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Ψιλή Άμμος: Η πιο mainstream παραλία του νησιού. Απίστευτα νερά, ρηχά και ψιλή άμμος (το είχες φανταστεί, ε;). Στα 200-300 μέτρα της υπάρχουν δύο ταβερνάκια από τα οποία μπορείς να τσιμπήσεις τον καφέ και τα νερά σου ή να γεμίσεις την κοιλιά σου μετά τα μακροβούτια.
Γάνεμα: Η δεύτερη μεγαλύτερη παραλία της Σερίφου (μετά τον Αυλόμωνα), ιδανικό καταφύγιο για όταν λυσσομανάει ο Βοριάς. Για πολλούς, θεωρείται η πιο όμορφη παραλία του νησιού. Διαφωνώ και ψηφίζω…
Βαγιά: Την τοποθετώ στην κορυφή της λίστας μου. Δεν ξέρω αν έφταιγαν τα νερά της…
…ή η σκιερή καβάτζα που βρήκαμε στη γωνία τέρμα αριστερά όπως κατεβαίνεις. Όπως και να έχει, το 8ωράκι που κλείσαμε στη λατρεμένη Βαγιά, “άδειασε” τις τσίτες μας και “γέμισε” τα μυαλά μας. Βαγιά, τις έχεις εύκολα όλες τις άλλες, να το ξες <3
Λειβαδάκια: Τα ξανάπαμε παραπάνω. Η παραλία του κάμπινγκ, μπορεί να είναι πολυσύχναστη από τους καμπίστας, αλλά είναι τόσο απλωμένη που δεν θα δυσκολευτείς να βρεις τη γωνιά σου. Και τη σκιά σου.
Άγιος Σώστης: Ωραίος και τίμιος ο Άγιος, με εξίσου πανέμορφα νερά…
…και με μία παραλία καβάτζα στην πλάτη του, για να είσαι καλυμμένος αν ο άνεμος αλλάξει τροπάριο (αχνοφαίνεται δεξιά στην αποτυχημένη φωτογραφία που ακολουθεί).
Λια: Παραλία όπου συχνάζουν ως επί το πλείστον γυμνιστές. Όταν την επισκεφθήκαμε, πέσαμε σε κύμα και σε 3-4 περιφερόμενες μαλαπέρδες ζευγάρια γυμνιστών (δεν πιστεύω να περιμένατε φωτογραφία από το συγκεκριμένο μέρος) και την κάναμε διακριτικά για τον διπλανό…
Άη Γιάννη: Τίμιος κι ο συγκεκριμένος άγιος, ο οποίος φέρεται να έσπειρε στην παραλία βοτσαλάκι για να σπάσει τη μονοτονία και την απόλυτη κυριαρχία της άμμου στις υπόλοιπες ακρογιαλιές του νησιού.
Μεγάλο Λειβάδι: Μπανάκι εδώ δεν κάναμε, ψέμματα δεν θα πούμε. Φτάσαμε σχετικά αργά το απόγευμα, ωστόσο προλάβαμε να πάρουμε μια τζούρα από τα μεταλλεία που κερνούσαν ζωή την περιοχή στο μεταίχμιο 19ου-20ου αιώνα.
Ο κόλπος που απλώνεται μπροστά στον μικρό οικισμό, είναι ιδανικός για χαλαρωτικές βουτιές. Και στο καπάκι μπορείς να δοκιμάσεις τους μαραθοκεφτέδες, την ντόπια αυτή γαστρονομική ευρεσιτεχνία, αλλά και να πιεις το ουζάκι σου στον Κύκλωπα, το ταβερνάκι που στέκει κυριολεκτικά 2 μέτρα από την ακτή. Προαπαιτούμενο να τα πηγαίνεις καλά με τις γάτες, οι οποίες κάνουν κουμάντο στην περιοχή…
Μιλώντας για φαΐ, να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε το εστιατόριο του Τάκη στο Λιβάδι, εκεί όπου το κύμα πιτσιλάει τα πόδια σου όσο εσύ απολαμβάνεις το πιάτο σου. Το συγκεκριμένο μαγαζί, εκτός από τη φήμη που το συνοδεύει για την ποιότητα φαγητού και εξυπηρέτησης, θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία της γαστρονομίας για το εξής κατόρθωμα: με έκανε να φάω γαριδομακαρονάδα η οποία περιείχε μέσα κομμάτια… φέτας. (Την άποψή μου για το συγκεκριμένο προϊόν του διαβόλου μπορείς να τη διαβάσεις εδώ κι αμέσως μετά θα αντιληφθείς την εντύπωση που άφησε στον ουρανίσκο μου το πιάτο αυτό.)
Για τη βραδινή σου έξοδο, τα Λιβάδεια προσφέρονται για χαλαρό ποτό ακριβώς πάνω στην παραλία σε μια σειρά από μαγαζιά που δεσπόζουν στην περιοχή. Ωστόσο, αν θα έπρεπε να δώσουμε τον τίτλο του must visit and drink μέρους, αυτό θα ήταν το Yacht Club. Η καλή συνάδελφος Έλενα, με ενημέρωσε για τις νύχτες νοτισμένες με αλκοόλ που έχει περάσει στο συγκεκριμένο μαγαζί, τις οποίες εμείς οι μούχλες οι πρωινοί τύποι, δεν ζήσαμε.
Ζήσαμε, όμως, τις ομορφιές που μας επεφύλασσαν δυο γωνιές της Άνω Χώρας: ο Βάτραχος και το Αέρινο. Ο πρώτος, βρίσκεται στην κάτω πλατεία και είναι ιδανικός για να απολαύσεις περαντζάδα και φάτσες.
Το δε Αέρινο, κρύβεται στα σοκάκια που οδηγούν στο Κάστρο και δικαιώνει με τον καλύτερο τρόπο το όνομά του με το που ανέβεις τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην ταρατσούλα του κι απολαύσεις το κοκτέιλ σου με θέα τη -φιδίσια χτισμένη- Άνω Χώρα.
Λίγα μέτρα παραπέρα βρίσκεται η Πιάτσα, όπου δεσπόζει το νεοκλασικό κτίριο του Δημαρχείου. Άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το πιο θορυβώδες σημείο συνάντησης του κατά τα άλλα ήσυχου νησιού. Πέρα από τον περίφημο “Στράτο”, υπάρχουν 2-3 ακόμη μαγαζιά ιδανικά για μεζεδοκαταστάσεις.
Για τη θέα της Άνω Χώρας, σου είπα;
Την εικόνα αυτή αντικρύζεις όταν ανέβεις στο Κάστρο, στην κορυφή δηλαδή της Άνω Χώρας. Κάστρο, βέβαια, δεν πρόκειται να δεις, παρά μόνον την εκκλησία του Άγιου Κωνσταντίνου. Λίγο θα σε ενοχλήσει η παραδοξότητα αυτή. Η θέα με ή χωρίς Κάστρο, είναι αλλόκοσμη.
Κατεβαίνοντας τα ασβεστωμένα σκαλιά της Άνω Χώρας, πέσαμε πάνω σε αυτό το ζευγάρι που απολάμβανε τον καφέ του στο ιδιωτικό τους μπαλκόνι. Ε ψιτ, ωραίοι τύποι, αν διαβάζετε Provocateur, να ξέρετε πως σας ζηλέψαμε.
Κλείνοντας, να μη ξεχάσουμε να κάνουμε μια αναφορά και στο καθιερωμένο πια Φεστιβάλ Σερίφου, το οποίο λαμβάνει χώρα στο υπαίθριο θεατράκι της Κάτω Χώρας. Ψιλοκαλή η θέα που προσφέρει στους επισκέπτες…
Κι εξίσου καλή η σύνθεση των καλλιτεχνών που συμμετέχουν. Κατά την παραμονή μας, πετύχαμε Ρους (χαμόγελο μέχρι τα αυτιά η Λώρα) και Ανδριάννα Μπάμπαλη. Δυνατοί και οι δυο τους, τα συγχαριλίκια μας και τα παλαμάκια μας για την ενέργεια που έβγαλαν.
