Η πανδημία μπορεί να έχει στενέψει τα πλαίσια γύρω από τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται σε επίπεδο κοινωνικής ζωής και επαφής, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει υπάρξει δίκαιη. Απαγορεύτηκαν οι συναυλίες και οι θεατρικές παραστάσεις στο βωμό της υγειονομικής ανάκαμψης, αλλά το ίδιο συνέβη και με τις παρελάσεις. Από τις αρχές του Οκτωβρίου είναι γνωστό πως δεν θα πραγματοποιηθούν οι παρελάσεις για την 28η. Στο μεταξύ, πολλές από τις απαγορεύσεις δημιούργησαν μια πληγή σε όσα ξέραμε αλλά και όσα θέλαμε. Αρκεί να θυμηθεί κανείς το πιο μοναχικό Πάσχα όλων των εποχών, αυτό του 2020. Ναι, μας έλειψε η παράδοση την προηγούμενη άνοιξη, ακόμα και αν είναι προερχόμενη από το θρησκευτικό καλάθι με τα πράγματα που κάνουμε, χωρίς να ξέρουμε αν συμφωνούμε. Ισχύει όμως το ίδιο με τις παρελάσεις;

Με λίγα λόγια, θα λείψει σε κάποιον πραγματικά η παρέλαση που δεν έγινε;

Το debate του αν θα πρέπει να καταργηθούν ή όχι οι παρελάσεις δεν είναι καινούργιο. Αντίθετα, συντηρεί μια διαχρονική κόντρα ανάμεσα σε όσους θεωρούν πως το να τιμάς την ιστορία περπατώντας δίπλα στους συμμαθητές του είναι από τους ιδανικότερους τρόπους να εξασκείς την τέχνη της ιστορικής μνήμης και σε όσους θεωρούν πως πρόκειται για ένα από τα πιο αναχρονιστικά έθιμα που έχει να χαίρεται η χώρα αυτή.

Η ισοπέδωση των πάντων ενέχει και μια βαθιά κριτική σε όσα είναι ιερά για κάποιον άλλο. Ωστόσο, το να μπορεί κανείς να σέβεται κάποιον που έχει το ταλέντο να διαχωρίζει την τάση για εθνικισμό που φλερτάρει με τον φασισμό, από την εύρεση κάποιας χρησιμότητας στις παρελάσεις, είναι απαραίτητο. Ανάμεσά μας ζουν άνθρωποι με απόλυτο σεβασμό προς τη δημοκρατία που βρίσκουν απόλυτα απολαυστικό το να κατεβαίνουν στο δρόμο κρατώντας ένα ελληνικό σημαιάκι για να παρακολουθήσουν αυτό το βάδισμα, χρωματισμένο σε μπλε και άσπρες αποχρώσεις, γιατί έχουν ενσωματώσει σε αυτή την πρακτική όλο το χρέος που νιώθουν πως έχουν απέναντι στην εθνική μνήμη. Το αν έχουν τελικά κάποιο χρέος ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση.

Η παρέλαση δε θα λείψει ούτε στους μαθητές που δε θα στριμωχτούν σε ρούχα που δεν επέλεξαν, ούτε σε γονείς που είδαν τα παιδιά τους να περπατούν βαριεστημένα.

Αλήθεια, όμως, είναι η παρέλαση ο μόνος τρόπος να συντηρηθεί η μνήμη αυτή; Ειδικά όταν κάποιοι θα την εκμεταλλευτούν για τα εθνικιστικά τους απωθημένα; Το 2020, τη χρονιά που έχει ακολουθήσει το  άρμα της ανάδειξης της διαφορετικότητας, της ελευθερίας, της πολυχρωμίας και του πλήρους αγκαλιάσματος της απόλυτης έλλειψης ομοιότητας, είναι τελικά η παράλαση, η οποία ζητά από τα πλάσματα της χώρας να είναι απόλυτα όμοια, ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί η παράδοση ζωντανή; Η γιορτή η οποία κάθε φορά αναδεικνύει τον σεξισμό, καθώς δεν παραλείπει να γεμίζει τον δημόσιο λόγο με σχόλια για μήκη φουστών και πουκάμισα πιο στενά από το «επιτρεπτό», αντιπροσωπεύει όσους συμμετέχουν και τιμά τη μνήμη όσων έπεσαν για την ελευθερία; Το προβάδισμα των καλών μαθητών έναντι των μέτριων και των αδύναμων σε αυτό το βάδισμα, το οποίο διαρκεί λιγότερο από είκοσι λεπτά, ενώ χρειάζεται αρκετές σχολικές ώρες για να φτάσει στην επιτυχία του μέσα από πρόβες, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε να δείξουμε από έλλειψη διακρίσεων;

Αυτό το κείμενο δε στοχεύει στο να προσβάλει εκείνα τα σημεία της εθνικής επετείου που κάνουν κάποιους να ακολουθούν τον ρυθμό μιας παρέλασης και όσα αυτή εκπροσωπεί. Το θέμα είναι πως σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια ορμητική ενέργεια για πλήρη ένταξη όλων των ανθρώπινων εκφάνσεων, όλων των φύλων, όλων των σεξουαλικοτήτων και των διαθέσεων και των βαθμών, θα έπρεπε να έχουμε κάτι καλύτερο να δείξουμε από την τυπική παρέλαση που θυμούνται γενιές και γενιές πριν από εμάς.

Γιατί αν κάτι κάνει τις παρελάσεις να μοιάζουν να βαδίζουν προς την πρόοδο και όχι προς εκείνο το σημείο μετά το βάθρο των επισήμων, είναι κάτι κορίτσια που αποφασίζουν να τη φέρουν εις πέρας με το silly walk των Monty Python ή κάτι παραστάτες και σημαιοφόροι που κέρδισαν τη θέση τους όντας μετανάστες, κάνοντας αυτό το μπροστινό γκρουπ των «καλών» μαθητών να μοιάζει με το ομορφότερο μήνυμα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Κατά πάσα πιθανότητα, η παρέλαση δε θα λείψει ούτε στους μαθητές που δε θα στριμωχτούν σε ρούχα που δεν επέλεξαν, ούτε σε γονείς που είδαν τα παιδιά τους να περπατούν βαριεστημένα. Λογικά ούτε και σε όσους ξέρουν πως το θέμα της ιστορικής μνήμης είναι ρευστό, ιδεολογικά ευμετάβλητο και ότι τις περισσότερες φορές εργαλειοποιείται για σκοπούς άλλους από εκείνους που υποτίθεται ότι θέλει να εξυπηρετήσει.