Κάποιες μέρες πριν, γνωστός εκδότης εφημερίδας και πρωτοκλασάτος παρουσιαστής μεγάλου καναλιού, πέθανε. Μοντέλα, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και γενικά όλη η αφρόκρεμα της χαλασμένης μας τούρτας, παρέλασαν για το τελευταίο αντίο. Ενώ παρακολουθήσαμε με καμία έκπληξη πως αρκεί μόνο να πεθάνεις για να ανακηρυχθείς άγιος, αποφασίσαμε να μη σχολιάσουμε την απώλεια αυτή.

Παρόλα αυτά, χθες, άξιοι συνεχιστές του έργου του Θέμου Αναστασιάδη, πήραν θέση για όλους εκείνους που σκύλευσαν τη μνήμη του. Ο Κων/νος Μπογδάνος με το γνωστό άγχος του πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού συνομιλεί με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου που άθελα του κατάφερε για μια φορά να μην είναι ο πιο αντιπαθητικός της συνομιλίας αυτής. Αφού μας ενημέρωσαν λοιπόν, ότι η ελευθερία του διαδικτύου είναι μια παπαριά καμαρωτή, προτείνουν την άμεση επέμβαση του εισαγγελέα όταν εκφράζεται κάτι που δεν τους γουστάρει. Ο lifestyle παρουσιαστής, πνιγμένος από το άδικο δεν μπορεί να διανοηθεί πώς γίνεται να βρίζουν κάποιοι έναν νεκρό, προσβάλλοντας τη μνήμη του. Αναρωτιέται μάλιστα γιατί όλοι αυτοί που κατηγορούν σήμερα τον Θέμο, δεν είχαν τα τέτοια να τα πουν όσο ζούσε.

*Τσέκαρε μετά το 00:20:37

Στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, πιθανότατα συμβαίνει αυτό που πάθαμε και εμείς όταν κάναμε Unfollow κάθε σελίδα που εκφράζει ομοφοβικά και ρατσιστικά σχόλια. Μας έκανες Unfollow Γρηγόρη, έμεινες με τους αγίους της κόλασης.

Εκτός από το καυστικό (;) χιούμορ του Θέμου που επικαλούνται οι περισσότεροι φίλοι και συνάδελφοι του, περιμένουμε στρεσαρισμένοι να μας εξηγήσουν τι άλλο προσέφερε ο άνθρωπος αυτός στην καθαρή και ελεύθερη δημοσιογραφία. Στο ερώτημα λοιπόν με ποιο δικαίωμα σχολιάζουμε έναν νεκρό, απαντάμε ότι ο θάνατος δεν είναι συγχωροχάρτι κανενός. Τους ανθρώπους τους τιμάμε για όσα έπραξαν εν ζωή και το αντίθετο. Τι έχουμε όμως αλήθεια να θυμηθούμε από τον Θέμο;

Μάταια προσπαθούμε να βρούμε το πιο αισχρό εξώφυλλο της εφημερίδας του παρουσιαστή. Το νήμα δυστυχώς κόβει ο Παύλος. Μαχαιρωμένος και νεκρός από Χρυσαυγίτη, κρεμιέται στα μανταλάκια. Είναι πολλά τα λεφτά και μικρή η ψυχή των ανθρώπων. Τόσο μικρή που δεν χωράει ούτε σε ζωή ούτε σε θάνατο. Ήταν οι μέρες εκείνες που διαλέξαμε πλευρά, όχι για το ποιους νεκρούς θα κλαίμε, αλλά για το με ποιους ζωντανούς δεν γουστάρουμε να στεκόμαστε δίπλα.

Η Χρυσή Αυγή, κοσμούσε μέχρι τότε με συνέπεια το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, με ευφάνταστους τίτλους όπως: “Πέτα τη γιαγιά στη Χρυσή Αυγή”. Η αναδίπλωση του εντύπου μετά τη φασιστική δολοφονία ήταν το ίδιο εμετική. Ινδοί, Αφγανοί και λοιπά παράσιτα, κυκλοφορούν ανάμεσα στους Έλληνες, φορτωμένοι με DNA βιαστή. Για το “Πρώτο Θέμα”, ορισμένοι λαοί φέρουν DNA βιαστή.  Ήταν τότε που στην Ειδομένη υπήρξε η φήμη ότι κάποιος Αφγανός επιχείρησε να βιάσει ένα 7χρονο κορίτσι. Τα ΜΜΕ δίκασαν το αλλοδαπό τέρας. Η διάψευση της φήμης αυτής από τον πατέρα του κοριτσιού και τις αστυνομικές αρχές άφησε παγερά αδιάφορη την εφημερίδα που τίποτα δεν μπορούσε να πτοήσει το ρατσιστικό της παραλήρημα.  

“#Ton_Ellina_poios_tha_ton_ koitaxei_karnavaloi?”.

Αυτός είναι ο τίτλους άρθρου του παρουσιαστή και εκδότης το 2016, που θέλησε να μας πείσει ότι τον απασχολεί και οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον εαυτό του. Η απάντηση Θέμο ήταν, είναι και θα είναι πάντα “ο άνθρωπος”. Ο άνθρωπος ανεξαρτήτως τυχαίων χαρακτηριστικών και στερεότυπων που του δόθηκαν από την κοιλιά της μάνας του. Ο δημοσιογράφος στο άρθρο του γενικεύει και ορίζει χωρίς κανένα συγκεκριμένο στοιχείο ποιοι είναι οι άξιοι Έλληνες και ποιες οι ανθρώπινες ψυχές που απλά μας φορτώνονται:

“Μελετούν πώς θα μας φορτώσουν ΜΟΝΙΜΑ κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες τραγικές ανθρώπινες υπάρξεις. Αντίστοιχα, τα τελευταία 5 χρόνια έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα πάνω από 100.000 ΑΞΙΟΙ Ελληνες, νέοι άνθρωποι, επιστήμονες και επαγγελματίες …”.

Ας δούμε κάποια μόνο από τα πρωτοσέλιδα του “Πρώτου Θέματος” να βάζει στο πλυντήριο τους φασίστες, χωρίς ευτυχώς να μπορεί να τους αφαιρέσει τη σκατίλα που ζέχνουν:

Όλα αυτά κύριε Αρναούτογλου τα γράφαμε και θα συνεχίσουμε να τα γράφουμε, χωρίς να έχουμε την ελπίδα να μας αγιοποιήσουν όταν απαλλάξουμε τον κόσμο από την παρουσία μας. Δεν κρυφτήκαμε ποτέ πίσω από κανάλια και πολιτικούς, δεν σταματήσαμε ποτέ να βγάζουμε τη γλώσσα στα σκουπίδια που παράγετε όσο μας καταναλώνετε.

Κανένας νεκρός δεν έχει τον σεβασμό μας από τη στιγμή που δεν τον κέρδισε όσο ζούσε.

Όσο για εσένα Κων/νε Μπογδάνε, σου θυμίζουμε χωρίς ποτέ να ξεχνάμε ότι και ο Παύλος νεκρός ήταν όταν έλεγες τη μάνα του λυτή. Πήραμε όμως έστω και αργά απόφαση ότι οι λέξεις θα είναι πάντα φτωχές για να περιγράψουν πόσο δυσκολευόμαστε να περιγράψουμε πώς νιώθουμε όταν μιλάς σαν μικρομέγαλο που πέρασε τα μαθήματα επειδή του έδωσαν τα θέματα και τώρα κουνάει το δάχτυλο κάνοντας καριέρα με πλάτες.

Για κλείσιμο κάτι φρέσκο: