Στην Ελλάδα οι άνθρωποι γίνονται ήρωες από συνήθεια. Ίσως αυτό οφείλεται στο DNA μας, στην βαριά μας ιστορία, στο αρχαιοελληνικό μας παρελθόν που ήθελε τους πολεμιστές να αποκτούν μεγαλύτερη φήμη όταν έχαναν τη ζωή τους στη μάχη.

Ίσως, πάλι, αυτή η συνήθεια να μην βασίζεται στο παρελθόν μας αλλά να είναι καθαρά εποχιακή και πιο συγκεκριμένα, καλοκαιρινή με μια σχετικά πρόσφατη εξαίρεση τους υγειονομικούς στην προ διετίας χειμερινή έξαρση του κορονοϊού.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, τις ίδιες περίπου μέρες, η χώρα μας γεμίζει με «παλικάρια». Το εθνικό μας πλέον σπορ, η κατάσβεση πυρκαγιών, τα έχει ανάγκη. Εκτός φυσικά από τις φορές που, όπως αποδεικνύεται, δεν τα έχει και τόσο ανάγκη -εφόσον εκπλήρωσαν το έργο τους- με τη ζωή να συνεχίζεται. «Δυστυχώς ή ευτυχώς». Χειροκροτήματα στα μπαλκόνια, συλλυπητήρια μηνύματα στις οικογένειες των αδικοχαμένων, φωτογραφίες στα social media και ραγισμένες καρδούλες, μερικά από τα «προνόμια» των ηρώων.

Οι Χρήστος Μουλάς (34) και Περικλής Στεφανίδης (27), χειριστές της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών της 112 Πτέρυγας Μάχης με έδρα την Ελευσίνα, έπεσαν χθες κάνοντας το καθήκον τους στον Πλατανιστό Ευβοίας. Πετούσαν με ένα ακόμα γερασμένο Canadair CL 215 προσπαθώντας να σβήσουν μια φωτιά σε χαράδρα. Το αεροσκάφος κατασκευάστηκε τη δεκαετία 1970. Δεν χρειάζεται κομπιουτεράκι, έχουν περάσει, ας πούμε, σχεδόν 50 χρόνια από τότε.

Τραγωδία, ναι. Προδιαγεγραμμένη τραγωδία καλύτερα, ειδικά όταν η Ελλάδα μετράει ήδη 10 πτώσεις Canadair και 11 θανάτους. Να πως ξεφυτρώνουν οι ήρωες στη χώρας μας, μέσω της της κρατικής ανεπάρκειας. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες που γίνονται για διαστρέβλωση των καταστάσεων που ζούμε τις τελευταίες μέρες, ρίχνοντας όλες τις ευθύνες στη φύση που, ως γνωστόν, όταν θέλει να επιβληθεί τίποτα δεν μπορεί να την εμποδίσει, μιλάμε για μια ξεκάθαρη, διαχρονική κρατική ανεπάρκεια. Το προηγούμενο Σάββατο, μάλιστα, ο πρωθυπουργός, βρέθηκε στην Αεροπορική βάση Ελευσίνας και είπε τα εξής: «Ξέρω ότι πετάτε κι ένα αεροπλάνο το οποίο είναι παλιό και δύσκολο και βγάζει βλάβες».

Αλλά, μην ξεχνάτε, είμαστε σε πόλεμο «με τις καταστροφικές δυνάμεις της φύσης». Κάθε καλοκαίρι έχουμε πόλεμο. Πολεμοχαρείς και αρνητές της εξέλιξης και του συντονισμένου σχεδίου οι Έλληνες. Και ήρωες. Ήρωας ο ένας, ήρωας ο άλλος. Πήξαμε στους ήρωες και χωρίς μάλιστα ο κάθε ήρωας να αποζητά, στην τελική, αυτό τον τίτλο. Τι αξία έχει άλλωστε ο τίτλος μπροστά στην απώλεια;

Χάθηκαν δύο νέοι άνθρωποι για να σώσουν ό,τι σώζεται. Ανθρώπους, ζώα, περιουσίες, το πράσινο της χώρας που μετατρέπεται -ξανά- σε στάχτη. Περίπου 340.000 στρέμματα έχουν ήδη καεί και το μόνο που ακούμε είναι ο εκκωφαντικός θόρυβος του 112 και των γερασμένων Canadair. Έτσι κεδίζουμε εμείς τους πολέμους. Με ανθρώπους που πέφτουν στο καθήκον.

Μα καθήκον έχουν και οι εκάστοτε υπεύθυνοι να προβλέπουν τις εξελίξεις πριν αυτές μας πιάσουν στον ύπνο.