Σκεφτείτε μια λευκή αίθουσα, μερικές λέξεις γραμμένες με μολύβι στον τοίχο, έναν πράσινο πίνακα, παιδιά παραταγμένα στα θρανία τους και έναν δάσκαλο που στο ένα χέρι κρατά την κιμωλία και στο άλλο έναν χάρακα. Ξεχάσαμε να αναφέρουμε τη μεγάλη εικόνα του Χριστού πάνω ακριβώς από το κεφάλι του ”παιδαγωγού”. Αυτή είναι μια γνώριμη εικόνα, έτσι δεν είναι; Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση στο Δημοτικό και δεν ξέρουμε κατά πόσο έχει αλλάξει στις μέρες μας. Άντε, ο πίνακας είναι πια λευκός και πλέον χρησιμοποιούνται μαρκαδόροι. Από χθες, όλοι γυρίσαμε και πάλι στα παλιά θρανία μας με έναν και μόνο δάσκαλο για όλη τη χώρα.

Ο υπουργός Επικρατείας, Γιώργος Γεραπετρίτης, μίλησε χθες στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΚΑΪ και ανάμεσα σε άλλα, σχολίασε και την μη κατάργηση του SMS. Οι δηλώσεις του ταξίδεψαν στον κόσμο του ελληνικού ίντερνετ και σχολιάστηκαν έντονα στα social media με το Twitter -όπως πάντα- να κρατά τη σημαία.

https://twitter.com/hashtag/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%82?src=hash&ref_src=twsrc%5Etfw

 

Σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει αυτά που μοιάζουν αδικαιολόγητα εκτός από ακατανόητα, ο υπουργός θέλησε να ξεκαθαρίσει το λόγο που τα SMS θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν στη ζωή μας και τις επόμενες μέρες που η εστίαση θα ανοίξει και πάλι τις πόρτες της και θα ξεσκονίσει τα τραπέζια της.

Ποια ήταν τα λόγια του Γιώργου Γεραπετρίτη; «Υπάρχει πάντοτε στα SMS κι ένας συμβολισμός, πέρα από το ζήτημα του ελέγχου της κίνησης και του περιορισμού. Ποιος είναι ο συμβολισμός; Ότι καταρχήν εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε ένα καθεστώς περιορισμού της ελεύθερης κυκλοφορίας. Επειδή είναι υψηλός ο συμβολισμός και φοβάμαι ότι με την τυχόν κατάργηση των sms, θα δημιουργείτο ένα ρεύμα ότι πλέον μπορούμε να κινούμαστε ελεύθερα, να ξεκινήσει το πάρτι, να πάμε να διασκεδάσουμε… (…) Το γραπτό μήνυμα έχει υψηλό συμβολισμό. Ένα άλλο είναι το πέρας της κυκλοφορίας κάποια ώρα το βράδυ. Αυτά τα μέτρα έχουν και μια παιδαγωγική λειτουργία…».

H κυβέρνηση λοιπόν, όπως θα καταλάβατε από τις παραπάνω δηλώσεις, μοιάζει να έχει αναλάβει και το ρόλο του ”παιδαγωγού” και εμείς, με τη σειρά μας, είμαστε τα ατίθασα παιδιά της τάξης που προσπαθούν να ανταλλάξουν μια κουβέντα με τον διπλανό τους. Ας ελπίσουμε ο χάρακας να μην χτυπήσει την ανοιχτή παλάμη μας.