Την Καθαρή Δευτέρα, "πέτα" το χαρταετό σου για τον Τσάρλι Μπράουν!

Κάθε χρόνο τα ίδια. Όλες οι Δευτέρες είναι κατάρα σκέτη. Όλες εκτός από μία. Μία που τη βγάζει καθαρή, κι εμείς αυτό της το κοτσάρουμε πλάι στ’ όνομα. Καθαρά Δευτέρα, μια Δευτέρα λίγο καλύτερη από Κυριακή.

Κάθε τόσο που λες, της σούρνω της παράδοσης τόσα, και τόσα, κι άλλα τόσα. Μα είναι και κάτι παραδόσεις που μ’ αρέσουνε, κι η μέρα αυτή, η “καθαρή”, φέρνει παραδοσιακά μαζί της μια τριάδα που (πιστεύσας ή άπιστος) τη λες κι αγία: χαλβάς – λαγάνα – χαρταετός. Ε, κι αφού τα φάγαμε, και το χαλβά και τη λαγάνα, ώρα να σου τα πω για τους χαρταετούς.

Λοιπόν, φαίνεται πως είχε ο πατέρας μου σοβαρό ταλέντο στην καλούμπα (κι ακόμα έχει, δηλαδή), κι έτσι ο αετός μας κάθε χρόνο έκανε πτήσεις επιτυχημένες και καθόλου πτώσεις με στυλ. Πότε με την ομάδα πάνω, πότε με τον Action Man και πότε σκέτος, πολύχρωμος κι αυθεντικός. Όμως αφού καθίσαμε να πούμε τις αλήθειες μας, να ομολογήσω και τούτο: ναι, καλούμπα αμόλησα, έτρεξα με τον αετό στα χέρια, και τονε πέταξα στον αέρα ελεύθερο και δυνατό, αλλά δεν μπήκα ποτέ για τα καλά στο σπορ. Κι αν το εκτίμησα, δεν το εκτίμησα μια Καθαρή Δευτέρα. Όχι. Εγώ τους χαρταετούς…

…τους κατάλαβα τη μέρα που γνώρισα ένα απ’ τα πιο καλά μου φιλαράκια – τον Τσάρλι Μπράουν!

Ο Τσάρλι, ναι. Αυτός τους χαρταετούς τους αγαπούσε. Και τους αγαπούσε εκεί που φαίνεται η αγάπη του οπαδού, του εραστή και του ιδεολόγου: στα δύσκολα! Ο φιλαράκος μου ο Τσάρλι που λες, δεν το ‘χε με την καλούμπα. Πότε του ‘σκιζε τον αετό του ο αέρας, πότε δεν μπορούσε να τον πετάξει, πότε τα κατάφερνε μα ξάφνου… πάρ’ τον κάτω! Μια που θα ‘πεφτε ο αετός, μια που θα ‘πεφτε ο Τσάρλι, πτήση σωστή δε γινόταν. Κι αν τέλος πάντων όλα πήγαιναν καλά, υπήρχε εκείνο το δέντρο. Εκείνη η σκύλλα, το τέρας της αποκαλύψεως: το ΧΑΡΤΑΕΤΟΦΑΓΟ ΔΕΝΤΡΟ.

Η θεωρία του Τσάρλι γι’ αυτόν το λεβιάθαν των χαρταετών είναι η εξής: “Κάθε που πάω να πετάξω τον αετό μου, αν δεν μου συμβούν άλλες ατυχίες, ο αετός θα μπλεχτεί στο δέντρο. Και συνήθως, λίγες μέρες μετά δεν υπάρχει αετός. Άρα το δέντρο τους τρώει!“. Κοινώς, αποτυχία μόνιμη, εδώ όμως έρχεται το μεγάλο “αλλά” που με κάνει να σηκώνω ψηλά τη γροθιά μου για τον Τσάρλι, και να συμπαθώ στο φινάλε τους χαρταετούς. Υπάρχει ένα δέντρο – δράκος, ένας ιππότης ατζαμής και άτυχος, μια σειρά από συνεχείς, απόλυτες αποτυχίες. Εκεί όμως που τα πιο πολλά παιδιά θα ‘λεγαν: “Άει στα κομμάτια πια!” και θ’ άρχιζαν να παίζουν κάνα επιτραπέζιο, ο Τσάρλι πίστεψε. Πιστεύει. Πιστεύει ακόμα πως οι χαμένες μάχες δεν χάνουν τον πόλεμο. Πιστεύει πως τ’ όνειρο δεν πεθαίνει στις (πολλές!) αποτυχίες. Ο Τσάρλι πιστεύει πως…

…μια μέρα θα καταφέρει να επιστρέψει το χαρταετό του εκεί που ανήκει: στον ουρανό!

Αν ψάχνεις ένα μόνο λόγο για να πιάσεις φιλίες με τον Τσάρλι Μπράουν, μόλις τον διάβασες. Αυτό το πιτσιρίκι που κάθε τόσο τα κάνει μαντάρα, που ντρέπεται, που φοβάται να μιλήσει στη “μικρή κοκκινομάλλα”, και που όλο τον κοροϊδεύουν οι φίλοι του (ενίοτε κι ο σκύλος του!), αυτό το πιτσιρίκι λοιπόν, ελπίζει και πιστεύει. Δεν χάνει το κουράγιο του, δεν χάνει τις ελπίδες του, δεν χάνει τα όνειρά του, πάντα θυμάται πως: “Αύριο θα ‘ναι μια καινούρια μέρα”. Και να σου πω και κάτι;

Ακριβώς γι’ αυτό, γι’ αυτή την πίστη του και την ελπίδα πως μια μέρα θα πιάσει το άπιαστο, πως μια μέρα θα μπορέσει ν’ ανεβάσει το βράχο στην κορυφή του βουνού, να υποκλιθεί χαμογελώντας αγνά στον Άδη και να πάει να δει το ηλιοβασίλεμα με το σκύλο του, ακριβώς γι’ αυτό ο Τσάρλι τελικά θα τα καταφέρει. Θα τον αγαπήσει η κοκκινομάλλα του, θα πετάξει ο χαρταετός του, θα πιάσει όσα δεν πιάνονται και θα παραμείνει για πάντα ένα γλυκό, ευαίσθητο παιδί. Ένας καλός άνθρωπος. Γιατί αν πιστεύεις στ’ όνειρο, δεν μπορεί, είσαι καλός άνθρωπος. Και, ο,τι και να σου λένε, να το ξέρεις: το πραγματικό όνειρο, μόνο αυτοί το πιάνουν…

Τσάρλι, θα το νικήσουμε το δέντρο. Αν όχι φέτος, κάποια Δευτέρα καθαρή ή βρόμικη, θα το νικήσουμε!