Κάποια στιγμή στα μαθητικά μου χρόνια, κατά την διάρκεια ενός project, μας είχαν ζητήσει να φτιάξουμε διάφορα έργα, με χαρτόνια, μπογιές και χάρακες. Εγώ σαν ποδοσφαιρόφιλος που ήμουν, αποφάσισα να φτιάξω ένα γήπεδο, καθώς μην γελιόμαστε, το μυαλό ενός 12χρονου αγοριού, αρχίζει από το ένα τέρμα και τελειώνει στο άλλο. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Το αποτέλεσμα, ήταν να πάρω 11 στο συγκεκριμένο μάθημα, καθώς το γήπεδο δεν έγινε ποτέ, σαν του Παναθηναϊκού ένα πράγμα. Ο λόγος που συνέβη αυτό ήταν, όχι ότι δεν ήμουν δημιουργικός, αλλά ότι βαριόμουν.

Σου είπα και νωρίτερα, το μυαλό ενός αγοριού σε μικρές ηλικίες, φτάνει μέχρι το ποδόσφαιρο και συνήθως λειτουργεί 90 λεπτά τη βδομάδα, εκτός αν είναι γνωστή ομάδα με ασπρόμαυρα, τότε μπορεί και 97 λεπτά. Πράγμα που σημαίνει ότι όση δημιουργικότητα έχει, θα τη βγάλει πάνω σε αυτό το άθλημα. Μάλλον κάπως έτσι σκεφτόμασταν και εμείς τα χρόνια του δημοτικού, όταν θέλαμε να παίξουμε ποδοσφαιράκι, αλλά δεν είχαμε τα απαραίτητα μέσα για να το κάνουμε. Βλέπεις μάγκα μου, οι κανονικές μπάλες ποδοσφαίρου, απαγορέυοταν από το γραφείο, για κάποιο άγνωστο λόγο, με αποτέλεσμα να βρίσκουμε διάφορες τρελές ιδέες για να παίξουμε και να χαρούμε την όλη φάση.

1. Κουκουνάρι

Ναι φίλε μου, παίζαμε μπάλα με κουκουνάρι και χαιρόμασταν μάλιστα. Και όχι με το στρογγυλό που μπορούσε να κυλήσει πιο εύκολα, αυτό χάλαγε, αλλά με το σκληρό που δεν σπάει. Είναι πασιφανές, ότι με την λογική που είχαν οι δάσκαλοι τότε, μια μπάλα που είναι φτιαγμένη για να παίζεις με αυτή, είναι πιο επικίνδυνη από ένα κουκουνάρι που αν σκάσει στο κεφάλι του τερματοφύλακα, θα τον αφήσει στον τόπο. Το καλό με τη φάση αυτή, ήταν ότι και αν έχανες την “μπάλα”, μπορούσες πανεύκολα να βρεις μια άλλη, ενώ αν η αντίπαλη άμυνα είχε καμία αλεργία έπαιρνες το διπλό για πλάκα.

2. Χαρτόμπαλα

Ίσως ο βασιλιάς της “τεχνητής μπάλας” και πραγματικά η μόνη από τη λίστα που μπορούσες να δεθείς συναισθηματικά μαζί της. Αυτό γινόταν, γιατί ήταν δικιά σου δημιουργία με μεράκι αλλά και τέχνη. Έπρεπε να παίρνεις εφημερίδες και να τυλίγεις με μονωτική ταινία τη μπάλα κάθε τρεις και λίγο. Αν η κατασκευή έβγαινε καλή, που σε μένα έβγαινε, η συγκεκριμένη μπάλα μπορούσε να κρατήσει ως και 3 ημέρες και μετά πάλι από την αρχή. Το αρνητικό με αυτήν ήταν ότι δεν ευνοούσε πολύ το παιχνίδι κατοχής, καθώς δεν τσουλούσε, πράγμα που μας έκανε πολύ καλό, αφού μας προετοίμασε για τις γιόμες που θα βλέπαμε στην Superleague.

3. Κουτάκι αναψυκτικού

Να κάτι επίσης πιο ασφαλές από μια κανονική μπάλα, έτσι δεν είναι βρε τσακμάκια εκεί στο 6ο δημοτικό; Που λες λοιπόν φίλε, στα 9 σου χρόνια αφού έπινες ένα αναψυκτικό, μετά το πάταγες όσο γινόταν και ξεκινούσε το παιχνίδι, στην αρχή ήταν τέλεια η φάση καθώς τσουλούσε λίγο, έμπαιναν γκολ και όλα πήγαιναν ρολόι. Μετά από λίγο είχαμε τον έξυπνο της υπόθεσης, που μάλλον έχει ρίζες από Βραζιλία, ο οποίος το πάταγε, τόσο ώστε να κολλήσει στο παπούτσι του και να μπει με τη μπάλα στο τέρμα. Αυτόματα λοιπόν το άθλημα άλλαζε, καθώς από ποδόσφαιρο, ξεκινούσε η φάση του ράγκμπι και γινόταν το έλα να δεις. Άσε που μετά από καμιά ώρα, μπορούσες άνετα να κοπείς από το “λατάκι”, όπως το αποκαλούσαμε, καθώς χάλαγε τελείως. Αλλά είπαμε, οι κανονικές μπάλες φταίγανε.

4. Μπουκάλι με νερό

Καταλαβαίνεις τη φάση, καμία ασφάλεια, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζανε να μη μας δίνουνε μπάλες. Έτσι, αποφασίσαμε να ξοδεύουμε 0.50 λεπτά, ώστε να έχουμε την καλύτερη μπάλα που θα μπορούσαμε, καθώς δεν χαλούσε με καμία παναγία. Αγοράζαμε απλά ένα μπουκαλάκι νερό, αδειάζαμε το μισό και παίζαμε, με τον μίτο να πηγαίνει σύννεφο, καθώς έπαιρνε εύκολα ύψος. Το αποτέλεσμα ήταν ο τερματοφύλακας της υπόθεσης να πονάει ΠΟΛΥ, φαντάσου απλά να σου έρχεται ένα μπουκάλι νερό με δύναμη πάνω σου. Εγώ προσωπικά ακόμα θυμάμαι τα αίματα στην φανέλα του Κοτσόλη μετά από σουτ που δέχθηκα στο πρόσωπο, ενώ αν κάποιος έξυπνος έφτιαχνε επιτήδες το καπάκι πιο χαλαρό, η φάση ήταν μπουγέλο τον Φλεβάρη, πνευμονία και σχολείο ξανά μετά την 25η Μαρτίου.

5. Κουτάκι χυμού

Για να φτάσουμε στο σημείο να παίζουμε με κουτάκι χυμού, σημαίνει ότι ήμασταν τόσο απελπισμένοι από ιδέες, όσο ήταν η Λίβερπουλ όταν απέκτησε τον Μπαλοτέλι, καθώς η συγκεκριμένη μπάλα (μην τα ξαναλέμε, όλα μπάλες είναι) ήταν ό,τι χειρότερο. Φαντάσου να έχεις φορέσει την φανέλα του Τόρες, να θες να ματώσεις τους τοίχους (πολλές φορές κυριολεκτικά) και να σουτάρεις με κουτάκι από χυμό το οποίο έχει γίνει ίσα με το πάτωμα. Ο Φερνάντο Τόρες ίσως να σκόραρε, εγώ απλά άλλαζα φανέλα και έβαζα αυτή του Κοτσόλη. Η χειρότερη επιλογή,καθώς μετά από 2 λεπτά ο χυμός γινόταν χαλκομανία, αλλά αφού κάναμε την δουλεία μας, δε βαριεσαι.

6. Αερόμπαλα

Εντάξει η συγκεκριμένη δεν είναι δημιουργική ιδέα, καθώς πρόκειται για κανονική μπάλα. Εμείς στο σχολείο όμως, για μια περίοδο τους παίξαμε κασκαρίκα, καθώς είχαμε την δικιά μας αερόμπαλα, με τον Spiderman παρακαλώ επάνω της. Για να το καταφέρουμε αυτό, είχα βάλει σαν μέσον τη μάνα μου που ήταν στον σύλλογο γονέων και έκαναν τα στραβά μάτια, όταν με έβλεπαν με αερόμπαλα. Ό,τι καλύτερο η συγκεκριμένη φάση, καθώς είχαμε κανονική μπάλα, δικό μας τεχνητό γήπεδο, το μόνο που έλειπε ήταν η μπλούζα του Κοτσόλη, καθώς ήταν ματωμένη από το μπουκάλι με το νερό.