Ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Τομ Ρίπλεϊ, αποκτά για άλλη μια φορά «ζωή». Ένας από τους πιο ξακουστούς σεναριογράφους του Χόλιγουντ, ο Στίβεν Ζαΐλιαν (Η Λίστα του Σίντλερ, Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης, Moneyball, Ο Ιρλανδός μεταξύ άλλων) κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη για έκτη φορά στην καριέρα του για να παραδώσει ένα «διαμάντι»: Έναν Τομ Ρίπλεϊ φόρο – τιμής στον ευρωπαϊκό και πιο συγκεκριμένα στον Ιταλικό. Είχε καιρό το Netflix να πιάσει τόσο υψηλά standards.
Η αλήθεια είναι πως ήμουν καχύποπτος, αφού είμαι λάτρης τόσο του μυθιστορήματος της Πατρίτσια Χάισμιθ, όσο και της μεταφορά του στον κινηματογράφο το 2000, από τον Άντονι Μινγκέλα με τους Ματ Ντέιμον, Τζουντ Λο, Γκουίνεθ Πάλτροου στους πιο πρωταγωνιστικούς ρόλους. Τι κι αν το απαράμιλλο ταλέντο του Άντριου Σκοτ, ειδικά σε σκοτεινούς ρόλους, αποτελεί δέλεαρ. Φοβόμουν τα πάντα, ειδικά τον εύκολο εντυπωσιασμό που μπορεί να προκαλέσει μια μεταφορά ενός τόσο εντυπωσιακού βιβλίου. Ευτυχώς διαψεύστηκα!
Ρίπλεϊ: Η Περίληψη
Ο Τομ Ρίπλεϊ, ένας άθλιος μικροαπατεώνας που ζει σε ένα καταθλιπτικό διαμέρισμα σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά της Νέας Υόρκης στα τέλη των 50s αναλαμβάνει μια φαινομενικά καταδικασμένη αποστολή: Να φέρει πίσω στην πλούσια οικογένειά του τον απολωλότα υιό, Ντίκι Γκρίνλιφ. Η επιχείρηση μοιάζει καταδικασμένη καθώς ο Ντίκι απολαμβάνει το dolce far niente στην Ιταλία, μαζί με την καλλονή σύντροφό του. Είναι ένας κοσμοπολίτης, ένας πλέι μπόι και wannabe ζωγράφος, ένα τυπικό δείγμα παιδιού της ελίτ.
Στη γοητευτική μεταπολεμική Ιταλία, ο Τομ Ρίπλεϊ ανακαλύπτει τη La dolce vita στις ναπολιτάνικες ακτές και τον έρωτα στο πρόσωπο του Ντίκι. Όταν ο καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος εκδηλώνεται, η απόρριψη από τον Ντίκι θα σημάνει και την αρχή της νέας του ζωής. Ο Ρίπλεϊ σκοτώνει τον Ντίκι και παίρνει την ταυτότητά του. Η συγκεκριμένη δολοφονία και η πλαστοπροσωπία δεν θα είναι τα μόνα που εγκλήματα που θα διαπράξει.
Ρίπλεϊ: Μια ομάδα, ένα κομψοτέχνημα
Κάθε δημιουργός βλέπει χτυπητές αδυναμίες με το που παρουσιαστεί το έργο του. Δεν ξέρω τι αδυναμίες μπορεί να βλέπει ο Ζεΐλιαν, αλλά το στιλιζαρισμένο, ασπρόμαυρο επίτευγμά του μοιάζει άρτιο. Επηρεασμένος από τον Ιταλικό νεορεαλισμό, ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος του Ripley παίζει με το άσπρο και το μαύρο, το φως και το σκοτάδι, τα σχήματα και τις αλληγορίες, σε μια σειρά που βγάζει βγαλμένη από την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία. Συνυπεύθυνος για το εξαιρετικό αποτέλεσμα είναι και o κάτοχος Όσκαρ για το Θα Χυθεί Αίμα, Ρόμπερτ Έλσουιτ -και άλλες 89 ταινίες και σειρές όπως Νυχτερινός Ανταποκριτής, Καληνύχτα και Καλή Τύχη.
Οι δυο τους βρήκαν στο πρόσωπο του Άντριου Σκοτ, στο βλέμμα του πιο συγκεκριμένα, τον πιο ταιριαστό Ρίπλεϊ-σύμφωνα με το δική τους εκδοχή. Το μίνιμαλ παίξιμο του, κυρίως με τα μάτια, μπορεί να παγώνει το αίμα, να ιντριγκάρει, να στοιχειώνει… Στο πρόσωπό του ο Βαλτζ βρίσκει έναν άξιο διάδοχο, αυτόν του πιο ταιριαστού «αντι-ήρωα».
