Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί συνεχίζω να βλέπω μια σειρά που από την αρχή φαίνεται προβληματική και βαρετή, και που δεν αλλάζει ούτε όσο προχωρούν τα επεισόδια. Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Είμαι άραγε η μόνη που έχει αυτό το βίτσιο; Στη σειρά ‘Berlin’ που κυκλοφόρησε στο Netflix, στις 29 Δεκεμβρίου, και που δεν σου κρύβω ότι ανυπομονούσα να το παρακολουθήσω εξαιτίας του Πέδρο Αλόνσο αλλά και για να πάρω λίγο βάιμπς τέλειας ληστείας, μου συνέβη ακριβώς αυτό. Δεν περίμενα πως θα ήταν τέτοια πατάτα, ειδικά όταν οι δημιουργοί της σειράς ήταν οι ίδιοι με το επιτυχημένο ‘La Casa de Papel’. O Άλεξ Πίνα δεν κατάφερε με το spin-off του ‘Berlin’ να κερδίσει τις εντυπώσεις και μάλλον πρέπει να αφήσει αυτό το προτζεκτ οριστικά.
Στο ‘Berlin’ βρισκόμαστε χρονικά πριν τη μεγάλη ληστεία στο Νομισματικό Μουσείο της Ισπανίας και η υπόθεση καταπιάνεται με τον Berlin (Πέδρο Αλόνσο), που ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες στο ‘La Casa de Papel’, η ιστορία του οποίου έληξε με δόξα και τιμές. Γι’αυτό και ο Άλεξ Πίνα σκέφτηκε πως μια σειρά μόνο για εκείνον θα είχε πολύ ενδιαφέρον. Αμ δε.
Η ιστορία ακολουθεί, λοιπόν, τον Berlin, ο οποίος διοργανώνει μια ληστεία στο Παρίσι και συγκεκριμένα στον μεγαλύτερο Οίκο Δημοπρασιών της Γαλλίας. Σκοπός να κλαπούν κολιέ αξίας 44 εκατομμυρίων ευρώ. Να σημειωθεί εδώ, πως ανάμεσα στην εξήγηση του σχεδίου και μετέπειτα την υλοποίηση του, γινόμαστε μάρτυρες γραφικών τοποθεσιών στην Πόλη του Φωτός, που μέχρι κι αυτά τα πλάνα είναι πιο ωραία από την όλη υπόθεση. Ο Berlin κι εδώ είναι ένας μισογύνης και, σχεδόν, ψυχοπαθής, ένας τύπος που πιο εύκολα σου βγαίνει να τον αντιπαθήσεις παρά να τον συμπαθήσεις. Αν και χάρη στη γοητεία του Αλόνσο, τελικά καταλήγεις να τον αγαπήσεις.
Για να καταφέρει να κλέψει τον Οίκο Δημοπρασιών, φτιάχνει μια ομάδα με ανίκανους κλέφτες. Αρχικά είναι ο Ντάμιαν, που είναι και το δεξί του χέρι και ο οποίος λίγο-πολύ μοιάζει με τον Προφεσόρ, αν και δεν φτάνει τον Άλβαρο Μόρτε ούτε στο ελάχιστο.Αλλά και τα υπόλοιπα μέλη προσπάθησαν να γίνουν μια κακή απομίμηση της συμμορίας του ‘La Casa de Papel’. Για παράδειγμα, ο Μπρους φέρνει στον Ντένβερ και η Κάμερον στην Τόκιο. Εξαίρεση αποτελεί η Κέιλα, η οποία είναι η μόνη που αποτελεί μια αναζωογονητική προσθήκη στη συμμορία.
Γιατί το ‘Berlin’ είναι τόσο βαρετό;
Κι ενώ θα μπορούσε να πει κάποιος πως και αυτή η ληστεία έχει διάφορα έξυπνα τεχνάσματα, η πλοκή της υπόθεσης κουράζει. Οριακά πήγε να με πάρει ο ύπνος στο δεύτερο κιόλας επεισόδιο. Παρά το γεγονός πως τα φώτα πέφτουν πάνω στον Πέδρο Αλόνσο, δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με το πώς τον γνωρίσαμε στο ‘La Casa de Papel’. Είναι βαρετός και αυτή η απόπειρα εξανθρωπισμού ενός ναρκισσιστή χαρακτήρα που από την αρχή ήταν αντι-ήρωας, είναι φτωχή. Η αρχική σειρά ήταν τολμηρή στην απεικόνιση του Berlin, με το spin-off να μην το προσπαθεί καν. Η προσπάθεια του είναι περισσότερη στο να κερδίσει την Καμίλ, τη σύζυγο του στόχου που είχαν σκοπό να ‘χτυπήσουν’, παρά να πάρει ενεργό μέρος στη ληστεία.
Βλέπουμε, επί της ουσίας, μια ληστεία που υποτίθεται πρέπει να μας κρατήσει σε μια κάποια αγωνία, αλλά καταλήγει να γίνεται κωμική και να αφήνεται στην τύχη. Στο ‘La Casa de Papel’ γινόμασταν μάρτυρες σκηνών, με πράγματα που πήγαιναν στραβά και παρέκκλιναν από το αρχικό σχέδιο, καθώς και πώς η συμμορία προσπαθούσε να τα αντιμετωπίσει. Ήταν δηλαδή απρόβλεπτο. Το ‘Berlin’ δεν είναι καθόλου. Προς το τέλος κάπως πήγε να το φτιάξει, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να αλλάξει την εντύπωση.
