Θα είναι σαν καθημερινό, αλλά δεν θα είναι. Όχι, μην ανησυχείς με τον Παΐσιο τα λύσαμε τα θέματα μας σε πρόσφατες τηλεοπτικές σεζόν. Ο «αφορισμός» ταιριάζει γάντι για τη νέα καθημερινή σειρά της ΕΡΤ, «Η Παραλία», η οποία κάνει πρεμιέρα σήμερα στις 22:45 και θα προβάλλεται από Δευτέρα έως Παρασκευή την ίδια ώρα (ευτυχώς, υπάρχει και το ERTflix φυσικά για όσους επιθυμούν να την παρακολουθούν on demand ή να κάνουν ακόμα και binge watching).

Κρήτη, Μάταλα, 1969. Αυτή είναι η βασική συνθήκη στην οποία εξελίσσεται η σειρά (είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι» της Πηνελόπης Κουρτζή). Χίπηδες στην Κρήτη την εποχή της Χούντας. λοιπόν. Ναι οκ, όταν ακούς ότι η φάση στα Μάταλα μεταφέρεται στην οθόνη το μυαλό πηγαίνει συνειρμικά στον Βασίλη Τσιβιλίκα, αλλά με βάση τα όσα είδαμε στο πρώτο επεισόδιο η σκηνοθεσία του Στέφανου Μπλάτσου και το σενάριο των Γιώργου Χρυσοβιτσάνου και Κώστα Γεραμπίνη δεν βολεύονται με ευκολίες, καρικατούρες και ρηχή νοσταλγία.

Συμπωματικά (ή ίσως και όχι) οφείλουμε στην ΕΡΤ και το πιο πλήρες ίσως ντοκιμαντέρ για τα Μάταλα, το «Hippie-Hippie Matala! Matala!» του Γιώργου Βαρελά (θα έχει ενδιαφέρον να του ρίξεις μια ματιά, καθώς στη σειρά βρίσκουμε και ιστορικά στοιχεία, όπως πχ. το καφενείο «Γοργόνα» το οποίο πράγματι αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην περιοχή).

Ανάσα για ελευθερία

Στην «Παραλία» λοιπόν από τη μία παρακολουθούμε την κοινότητα των χίπηδων που ζούσαν στην θρυλική παραλία των Ματάλων κάνοντας πράξη ένα κοινοτικό τρόπο ζωής και από την άλλη την κλειστή τοπική κοινωνία που δείχνει διχασμένη απέναντι στους νέους αυτούς επισκέπτες. Όλοι ατενίζουν τον ορίζοντα του κρητικού πελάγους  -για κάποιους πέφτει και τους πλακώνει, ενώ για άλλους είναι μια δίοδος φυγής από φανερά ή κρυφά ασφυκτικά πλέγματα σχέσεων, ένας δρόμος προς τη χειραφέτηση.

Η κινηματογράφηση και τα χρώματα αποτυπώνουν αυτή τη διχοτόμηση. Το πνεύμα της ανεμελιάς, ο ενθουσιασμός και η θέρμη της νεότητας (η Δανάη Μιχαλάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι λες και έχει ξεπηδήσει από τα swinging 60s) σε αντίστιξη με το σκοτάδι της συντήρησης και της δικτατορίας. Δεν τα έχουμε συνηθίσει αυτά σε καθημερινές σειρές. Στην «Παραλία», πολλές φορές η αίσθηση είναι κινηματογραφική, καθώς ακόμα και η πιο μικρή λεπτομέρεια έχει λόγο που βρίσκεται εκεί.

Το καστ

Αναμενόμενα στο πρώτο επεισόδιο γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις με τους αρκετούς (για καθημερινό σίριαλ μιλάμε άλλωστε) χαρακτήρες της σειράς. Η Υπατία Αρχοντάκη (Δανάη Μιχαλάκη), η κόρη μιας οικονομικά και κοινωνικά επιφανούς οικογένειας της περιοχής, σπουδάζει ιατρική στο Λονδίνο επισκέπτεται μετά από δύο χρόνια τη γενέτειρά της προκειμένου να δει τους δικούς της και να τους ανακοινώσει ότι πρόκειται να παντρευτεί τον Γιώργο (Γιάννης Κουκουράκης), τον Έλληνα φίλο της που γνώρισε στην Αγγλία και ο οποίος πρόκειται να φτάσει το προσεχές διάστημα στην Κρήτη για την επισημοποίηση των αρραβώνων. Αν και η οικογένειά της γνωρίζει ελάχιστα για τον Γιώργο, ο Διονύσης Αρχοντάκης (Αλέξανδρος Λογοθέτης) είναι υπέρ του γάμου («Είναι από καλή οικογένεια και έχει καλή δουλειά»), ενώ η μητέρα της, Αντιγόνη (Γιούλικα Σκαφιδά) ξαφνιάζεται.

Την πρώτη κιόλας νύχτα της επιστροφής της, η Υπατία έρχεται σε επαφή με τους χίπηδες της παραλίας χάρη στις κολλητές της. Εκεί θα γνωρίσει τον Χάρι (Δημήτρης Μοθωναίος) αλλά και τον άτυπο «αρχηγό της κοινότητας», τον Πίτερ (Κώστας Νικούλι). Το φινάλε μάλιστα του πρώτου επεισοδίου, με μια απρόσμενη δολοφονία, δεν αποτελεί απλώς τη αφετηρία για να ξετυλιχθούν διάφορα sub-plots, αλλά και να διατυπωθούν οι πρώτες εικασία γύρω από το «whodunit». Ξεχωρίζουν επίσης ο Δήμαρχος Λοΐζος Ανδρουλιδάκης (Δημοσθένης Παπαδόπουλος) καθώς και ο Γράντος Μαυριτσανάκης (Νικόλας Παπαγιάννης), δύο χαρακτήρες που φαίνεται να είναι κοντά στον Αρχοντάκη, αλλά θα συγκροτήσουν ένα ενδιαφέρον δίπολο. Ο πρώτος εκφράσει την θεσμική έκφανση της εξουσίας ενώ ο δεύτερος εκμεταλλεύεται την κοινωνική ισχύ του φύλου του.

Πέρα από τα στερεότυπα

Μπορεί να πρόκειται για μια καθημερινή αισθηματική σειρά μυστηρίου, όμως θα έχει ενδιαφέρον η αναπαράσταση της κοινότητας των χίπηδων. Χρειάζεται μια προσέγγιση που θα υπερβαίνει τα στερεότυπα: Οι χίπηδες δεν ήταν μόνο λουλούδια, αγάπη και καλά ναρκωτικά. Ελπίζουμε να δοθεί έστω και λίγος σεναριακός χώρος προκειμένου να φανεί ότι ήταν μια κοινότητα με πολιτικό υπόβαθρο, που προωθούσε την ισότητα, τη σεξουαλική απελευθέρωση, τον αντιμιλιταρισμό, τις αδιαμεσολάβητες σχέσεις και την αποστροφή απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία. Ζητήματα επείγοντα και για το δικό μας παρόν. Ειδικά στις θρυλικές σπηλιές στα Μάταλα, όπου ζούσε και ένας σημαντικός αριθμός Ευρωπαίων επισκεπτών, αντηχούσε πεντακάθαρα και ο απόηχος του γαλλικού Μάη.  Όλα αυτά τα προτάγματα οι χίπηδες τα έντυναν με τέχνη, που μίλησε τόσο βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων ώστε τα κλαδιά της απλώνονται μέχρι τις μέρες μας.

Οι μουσικές

Μιλώντας λοιπόν για τέχνη, δεν γίνεται να μην αναφερθεί το soundtrack της σειράς. Οι επιλογές του Ασημάκη Κοντογιάννη μάς ξανασυστήνουν τον κόσμο του κλασικού και ψυχεδελικού ροκ. Στα πρώτα 15-20 λεπτά της πρεμιέρας ακούσαμε Yardbirds, Credence Clearwater Revival και Tom Jones. Θα ήταν εξαιρετικό η ΕΡΤ ή το Ertflix να στρίμαρε στο spotify την playslist κάθε επεισοδίου. Πολύ ταιριαστό με το όλο σύμπαν της σειράς είναι και το τραγούδι των τίτλων από τους Alex Sid και Δημήτρης Νάσιο (Quasamodo). Ακόμα και αν δεν υπήρχαν όλα όσα γράψαμε παραπάνω, θα έπρεπε να μπει στο watchlist μόνο για τη μουσική.