Ξέρουμε ότι βλέπετε το Painkiller στο Netflix. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν είδατε τη σειρά αριστούργημα, Dopesick, με 8.6 στο IMDb, Χρυσή Σφαίρα στον πρωταγωνιστή Μάικλ Κίτον, χαστούκι στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που εθίζουν στα ναρκωτικά για το κέρδος, χιλιάδες τηλεθεατές που λένε ότι είναι τόσο καλό όσο το The Wire.
Το θέμα των δυο τηλεοπτικών σειρών είναι το ίδιο: Η άνοδος και η πτώση των Sacklers, ο ρόλος τους στην προώθηση του OxyContin και ο καταστροφικός αντίκτυπος της επιδημίας οπιοειδών που προκαλείται από την υπερβολική συνταγογράφηση εθιστικών φαρμάκων. Και οι δύο υφαίνουν την ιστορία του σταδιακού εθισμού ενός «τυπικού» ατόμου στα συνταγογραφούμενα φάρμακα (στο Painkiller ένας 30χρονος οικογενειάρχης που ονομάζεται Glen, τραυματίζεται στην πλάτη κατά τη διάρκεια ενός ατυχήματος στην δουλειά του). Ερευνούν το μοτίβο της υπερσυνταγογράφησης και της κατάχρησης του φαρμάκου.
Tο Dopesick βασίζεται στο πιο δύσκολο βιβλίο που έχει γράψει η βραβευμένη δημοσιογράφος Μπεθ Μέισι που πέρασε έξι χρόνια παρακολουθώντας οικογένειες που επλήγησαν από την επιδημία οπιοειδών στην περιοχή Ρόανοκ, Βιρτζίνια, και ξεκινά σημειώνοντας ότι αρκετοί συνεντευξιαζόμενοι πέθαναν πριν από την έκδοση αυτού του βιβλίου.
Είναι μια συγκινητική και εμπεριστατωμένη πραγματεία για την εθνική κρίση της Αμερικής, την επιδημία των οπιοειδών. Το Dopesick είναι αφιερωμένο στη μνήμη 10 θυμάτων οπιοειδών. Οι ιστορίες τους και οι ιστορίες των οικογενειών τους που επέζησαν αποτελούν την καρδιά αυτού του βιβλίου. Η Μέισι εντοπίζει τις απαρχές της κρίσης, η οποία διαιωνίστηκε από την Purdue Pharma, μια εταιρεία που ανήκει σε μια από τις πλουσιότερες οικογένειες στην Αμερική.
Το Painkiller βασίστηκε στο το βιβλίο του 2003 “Pain Killer” του Barry Meier και στο άρθρο του New Yorker του 2017, «The Family That Built an Empire of Pain» του Patrick Radden Keefe.
Η σειρά δείχνει πώς ο Ρίτσαρντ Σάκλερ (Μάθιου Μπρόντερικ, ο ορισμός του cringe στην υποκριτική) χρησιμοποίησε τη φαρμακευτική εταιρεία Purdue Pharma για να μετατρέψει το παυσίπονο Oxycontin σε «φάρμακο μπλοκμπάστερ». Χαρακτήρες όπως ο εθισμένος στα οπιοειδή Glen Kryger ( Taylor Kitsch ), η σύζυγός του Lily (Carolina Bartczak ) και ο γιος τους Tyler ( Jack Mulhern ) δημιουργήθηκαν για τη σειρά προκειμένου να δείξουν τα αποτελέσματα που έχει η κατάχρηση οπιοειδών. Δραματοποιημένα γεγονότα λες και βλέπουμε σειρούλα στο Showtime.
Τα γεγονότα που το υπερ-στιλιζαρισμένο Painkiller δίνει στους θεατές είναι εύκολα διαθέσιμα αλλού, κάπου καλύτερα, πχ. στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του HBO, “The Crime of the Century“. Την έχουμε ξανακούσει αυτή την ιστορία. Και μας τα είπαν καλύτερα. Τι λείπει από το Painkiller πέρα από τους ηθοποιούς του Dopesick; Το gravitas. Δεν αφήνει χώρο σε κανένα συναίσθημα να αναπτυχθεί. Είναι επιφανειακό. Και κάπως φαρσικά υπερβολικό. Φθηνό déjà vu. Δεν θα καταλάβουμε ποτέ πώς ο Μάθιου Μπρόντερικ επιλέχθηκε για το ρόλο.
Τι να κάνετε; Δείτε το Dopesick. Αν δεν έχετε Disney+, διαβάστε το θέμα στη Wikipedia, καλύτερα θα περάσετε σε σύγκριση με το Painkiller.
