Η σκηνοθεσία είναι το Α και το Ω σε μια ταινία. Όσα άτομα κάθονται στην σκηνοθετική καρέκλα μπορεί να με το όραμά τους να δημιουργήσουν κόσμους ολόκληρους και να αποδείξουν για ποιο λόγο το σινεμά είναι η ωραιότερη των τεχνών, επειδή ακριβώς κλέβει από όλες τις άλλες τέχνες, ή να κάνουν μια τρύπα στο νερό.

Πολλές φορές, ωστόσο, η καθοριστική τιμονιά για να μην πέσει μια ταινία στα βράχια είναι «ευθύνη» του σεναριογράφου.  Αν μάλιστα η ταινία έχει και ούριο άνεμο σε όλα τα υπόλοιπα (ερμηνείες, σκηνοθεσία φωτογραφία) τότε ένα καλό σενάριο την καθιστά μεγάλη.

Δύσκολη υπόθεση το σενάριο για ταινίες μεγάλου μήκους, πόσο μάλλον αν πρόκειται για το πρώτο ενός δημιουργού. Παρακάτω συγκεντρώσαμε 9 σενάρια πρωτοεμφανιζόμενων σεναριογράφων που μίλησαν στην ψυχή μας. Όχι τυχαία, όλες οι δουλειές είναι μία και μία και αξίζουν την προσοχή σου.

(500) Μέρες με τη Σάμερ (2009) | Σκοτ Νόισταντερ και Μάικλ Ουέμπερ

Δεν είναι και λίγο πράγμα αν ανανεώνεις τη ματιά πάνω στο κουρασμένο είδος των rom-coms, τροφοδοτώντας το με γερές δόσεις κυνισμού. Παρόλα αυτά, το συγγραφικό δίδυμο κατάφερε κάτι ακόμα δυσκολότερο: να κάνει να φαίνεται συμπαθής ένας μάλλον κακός χαρακτήρας. Όλοι σκεφτόμαστε πόσο μαλακισμένη είναι η Σάμερ, αλλά για μια στιγμή. Ας ρίξουμε μια ματιά και στο ρόλο του Γκόρντον-Λέβιτ. Στην αρχή ταυτίζεσαι απόλυτα μαζί του, στη συνέχεια όμως αντιλαμβάνεσαι ότι είναι παρτάκιας και αυτό αλλάζει τον τρόπο που τοποθετείσαι απέναντι στην ταινία.

Έγκλημα στο κολλέγιο (2005) | Ράιν Τζόνσον

Ναι, για το «Brick» μιλάμε. Για πολλούς αυτή ήταν η ταινία (και όχι το «Looper») που άνοιξε το δρόμο στον Τζόνσον να αναλάβει τις τύχες του franchise του Star Wars. Ταινία μυστήριου, με περίπλοκη εξέλιξη, την οποία υπηρετεί άψογα το σενάριο, χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες. Ναι, εδώ το μυστήριο είναι πράγματι μυστήριο και για το λόγο αυτό η ταινία σε κρατάει.

Μια στάση πριν το τέλος (2013) | Ράιαν Κούγκλερ

Αν γκουγκλάρεις το όνομα του Κούγκλερ θα το βρεις στα κρέντις του σεναρίου των πρόσφατων blockbusters της Marvel, αλλά των «Creed I» και «Creed IIΙ», που μάλλον είναι οι καλύτερες ταινίες του franchise του «Rocky» μετά το πρώτο «Rocky». Όλα όμως ξεκίνησαν από αυτή την ανεξάρτητη ταινία, η οποία με ρεαλισμό αποδίδει την αστυνομική βία και αυθαιρεσία εναντίον των Αφροαμερικανών.  And it all started with an independent film called Fruitvale Station. Η καταγραφή δεν είναι ωστόσο κλινική. Το σενάριο έχει «θερμοκρασία», έρχεσαι πολύ κοντά τόσο με τον κεντρικό όσο και με την οικογένειά του.

28 μέρες μετά (2002) | Άλεξ Γκάρλαντ

Ό,τι γνωρίζαμε μέχρι τότε για τις ταινίες με ζόμπι, ήρθε το «28 μέρες μετά» να το φέρει τούμπα. Τα ζόμπι ήταν αληθινά, πραγματικά αποτρόπαια και εξαιρετικά γρήγορα. Τέρμα τα μουγκρητά, η νωθρότητα και τα ζαλισμένα βήματα. Αν τη δεις τώρα, δεν θα σου φανεί τόσο ενδιαφέρουσα: ο μεταποκαλυπτικός κόσμος, οι θανατηφόρες επιδημίες, τα ζόμπι που δεν μπορείς να κάνει με τίποτα καλά. Όλα αυτά τα έχεις ξαναδεί. Ε, σκέψου πόσο πολύ επηρέασε αυτή η ταινία του 2002 όσες πολλές (πάρα πολλές) του είδους ακολουθήσαν χρονικά.

Οι σελίδες του τρόμου (2014) | Τζένιφερ Κεντ

Τι τίτλος (ο πρωτότυπος, «The Babadook») τι θρίλερ! Μα πάνω απ’ όλα τι σενάριο! Η Κεντ Αξιοποιεί όλα τα όπλα του είδους και ταυτόχρονα ξέρει ότι σεναριακά μπορούν να τις προσφέρουν πολλά περισσότερα από απότομα cuts που τρομάζουν τον θεατή και εύκολα τρικ. Το Babadook αντλεί από τον λογοτεχνικό τρόμο έτσι όπως τον μάθαμε από τον Πόε. Θα τρομάξεις, αλλά μέσα από μια αφήγηση που θα μιλήσει, εξίσου πειστικά με τον τρόμο, για την απώλεια και τον θρήνο.

Τζούνο (2007) | Ντιάμπλο Κόντι

Είναι τρομερό πόσο χαμό είχε προκαλέσει το «Juno». Και επίσης τρομερό πόσο σπάνια θυμόμαστε αυτή την ταινία πλέον. Ίσως κάτι να λέει τελικά για τη διαχρονικότητά της, ίσως να μην λέει και απολύτως τίποτα. Η Κόντι έδωσε στο είδος του εφηβικού δράματος με ματιά ενδυνάμωσης, που τόσο έλειπε. Το έκανε με τον ρόλο του Ελιοτ Πέιτζ, που τότε αυτοπροσδιοριζόταν ως η Έλιοτ Πέιτζ.

Το ξωτικό των Χριστουγέννων (2003) | Ντέιβιντ Μπερενμπάουμ

Δεν γίνεται να μην παραδεχθείς ότι το Elf ανήκει πια ανάμεσα στις κλασικές ταινίες των Χριστουγέννων. Κι όλα αυτά με το πρώτο σενάριο του Μπερενμπάουμ, το οποίο είδε στη συνέχεια να μεταφέρεται στο Broadway. Προφανώς, μεγάλο μέρος της επιτυχίας της ταινίας οφείλεται στην ερμηνεία του Φέρελ, όμως ο χαρακτήρας που υποδύεται χτίζεται ατάκα με την ατάκα. Όχι, το καλύτερο σενάριο στη λίστα, αλλά εδώ έχουμε μια ιστορία που θα μπορούσε να ήταν σκετσάκι του Φέρελ στο SNL να αναπτύσσεται σε ταινία μεγάλου μήκους.

Superbad (2007) | Σεθ Ρόγκεν και Ίβαν Γκόλντμπεργκ

Τι να πεις για αυτό το bromance που σημάδεψε εκατομμύρια εφηβικές και όχι μόνο καρδιές. Ναι, οκ οι επιρροές από παλιότερες αντίστοιχες ταινίες είναι εμφανείς, όπως και επιρροές από παλιότερες δουλειές του Ρόγκεν, όμως στο «Superbad» όλα μοιάζουν να δένουν αρμονικά, τη στιγμή που πρέπει στην ταινία που έρχεται να μιλήσει όχι (μόνο) για εφηβικές καφρίλες αλλά για τον φόβο της ενηλικίωσης, τον φόβο του επιφυλάσσει στο μέλλον.

Little Miss Sunshine (2006) | Μάικλ Αρντ 

Λίγες ταινίες έχουν φωτίσει με τόση αγάπη, χιούμορ αλλά και ακρίβεια τις δυσλειτουργικές οικογένειες, πατώντας πάνω στην κοινή αλήθεια του Τολστόι πως οι δυστυχισμένες οικογένειες δυστυχούν κάθε μία με το δικό της τρόπο. Γράφει μέσα με ξεχωριστό τρόπο το σενάριο του Άρντ, ο οποίος στη συνέχεια δούλεψε σε franchises εκατομμυρίων («Toy Story», «The Hunger Games», «Star Wars»).