Να συμφωνήσουμε στο εξής πριν ξεκινήσουμε, καθότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους: Δεν είναι ωραίο να κοιτάς κανενός το πιάτο την ώρα που τρώει, τα φαγητά του. Να του μετράς τις μπουκιές. Να βλέπεις αν τρώει με ανοιχτό στόμα ή όχι, αν του κόλλησε κάνα μαρούλι στο δόντι – συζητήσιμο μόνο να του την πεις αν μασάει σαν κατσίκα, καθότι, ναι, αυτό μπορεί να γίνει εξόχως εκνευριστικό.
Αλλά οτιδήποτε άλλο συνιστά αγένεια ακόμα κι αν ο άλλος είναι πολύ δικός μας άνθρωπος. Το φαγητό είναι ιερή στιγμή. Και δεν μιλάμε για μεζεδάκια στη μέση, που εκεί «παίζει» άλλος άγραφος νόμος: Φροντίζουμε (έτσι παιδιά;) να δοκιμάσουν όλοι, να κατανεμηθούν ισομερώς τα «καλούδια». Εκτός αν είμαστε 20άρηδες σε διακοπές σε νησί και έχουμε να φάμε από το προηγούμενο βράδυ που πλακωθήκαμε στα «ξίδια» – εκεί ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, όποιος πρόλαβε.
Λοιπόν και επειδή φλυαρήσαμε και ξεφύγαμε, πάμε στο ψητό, κυριολεκτικά και μεταφορικά: 5 φαγητά που βλέπουμε σε πιάτα άλλων ή απλά γύρω μας και φαίνονται πολύ καλύτερα σε εμφάνιση από ό,τι είναι στην πραγματικότητα σε γεύση. Δεν λέμε προφανώς ότι είναι πάντα έτσι. Αλλά είναι συχνά. Συχνότερα από όσο θα έπρεπε, έστω.
Παϊδάκια
Τα κοιτάς στο δίσκο να τα πηγαίνει ο σερβιτόρος στο δίπλα τραπέζι και πρέπει να δώσεις μεγάλη μάχη με τον εαυτό σου. Να πας κόντρα στην πρωτόγονη εσωτερική σου φύση που σου λέει να ορμήσεις και να διεκδικήσεις την τροφή σου. Πεινάς, είσαι ζώο…
Μυρίζουν ωραία, πάντα μυρίζουν ωραία, το έχει αυτό η τσίκνα – εκτός κι αν είσαι vegan, αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη. Κρατιέσαι όμως, παραμένεις κύριος ή κυρία. Όπως κρατιέσαι να μη φωνάξεις «εγώ παρήγγειλα πρώτος, γιατί τα φέρατε σε αυτούς».
Διάβασε τη συνέχεια στο intronews.
