Σοβαρά τώρα, πότε κανονικοποιήθηκε το μέτρημα των θερμίδων, η ενοχοποίηση των υδατανθράκων και η απαγόρευση των λιπαρών; Δεν συνειδητοποιούμε καν ότι το κάνουμε, αλλά λέμε όχι στη σοκολάτα, στα λευκά ψωμιά, στο αλκοόλ, στο βούτυρο, σε άπειρα τρόφιμα που βγάλαμε τα τελευταία χρόνια από την καθημερινότητά μας, γιατί το επέβαλλε η βιομηχανία της ευεξίας και τα περιοδικά με τις δίαιτες των σελέμπριτι. Atkins, Dukan, της Άνιστον, της Κιμ, της τάδε, του τάδε, πώς έχασε η Μενεγάκη τα κιλά της εγκυμοσύνης, δείτε την δείνα αδυνατισμένη. Αλήθεια, κάπου ώπα.
Τι gaslighting έχουμε φάει για να χωρέσουμε στο 36 του Zara; Πόσες φορές έχουμε πει “όχι, δεν κάνω δίαιτα, απλά προσέχω, ξέρεις, τρώω υγιεινά”. ΚΑΙ ΠΕΙΝΑΜΕ. Έχω κάνει συζήτηση σε τραπέζι με κακομοίρα μάνα μου που την μαλώνω που κάνει μουσακά. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ. Έχω ξεστομίσει την ατάκα “φυσικά και παχαίνουν τα φρούτα, τόση ζάχαρη έχουν, ποιος τρώει ζάχαρη στην εποχή μας”.Έχω googlάρει την μακροβιοτική δίαιτα της Γκουίνεθ Πάλτροου.
Έχω δώσει περιουσία στα βιολογικά. Τα έβαλα με το κόκκινο κρέας και περνούσα από ψητοπωλείο για να μυρίζω τα σουβλάκια. Αυτή είμαι. Προφανώς και κάνω δίαιτα χωρίς να κάνω δίαιτα. Γιατί η δίαιτα βγήκε από την μόδα. Τρεφόμαστε υγιεινά τάχαμου. Από πότε οι χυμοί αποτοξίνωσης είναι ένας νορμάλ τρόπος διατροφής. Ειλικρινά. Πόσο θύμα των εταιρειών έχω πέσει;
Για την υγεία μου το κάνω. Είσαι ότι τρως. Το σώμα μου είναι ναός. Δεν ξέρω τι άλλη παπαρολογία έχω πει για να μην πω ότι κάνω δίαιτα και θέλω να χάσω κιλά. Δεν είμαι μόνη μου. Κορίτσια, όλες οι φίλες μου. Βαρέθηκα να ακούω το “έχω πάρει κιλά”, “αχ, στην καραντίνα ξέφυγα” κτλ κτλ. Γιατί μας έχουν χειραγωγήσει σε τέτοιο βαθμό που να μετράμε με μεζούρα την περιφέρεια μας, τα μπούτια μας, τη μέση μας, γιατί χαιρόμαστε όταν μπαίνουμε στο τζιν του λυκείου και γιατί ζυγιζόμαστε κάθε μέρα μην ξεφύγουμε;
Θα σας πω γιατί. Γιατί οι επιχειρήσεις κάνουν έλεγχο αγοράς, έρευνες και βρίσκουν διαφημιστές που μας δίνουν ότι ζητάμε σε ωραίο περιτύλιγμα. Το αδύνατο, καλλίγραμμο σώμα είναι το ζητούμενο όλων των γυναικών. Μας έχουν πείσει ότι η ζωή μας θα είναι υπέροχη αν φοράμε small. Cold pressed χυμοί. Clean eating. Με έπεισαν. Να τρώω καθαρά. Να βλέπω τις επεξεργασμένες τροφές σαν κατσαρίδες. Αηδιαστικές.
Πατάω κλικ στα άρθρα “όχι πια δίαιτα, μόνο clean eating”. Δίαιτα είναι. Οι ίδιες παλιές εταιρίες το πουλάνε. Εγώ δεν τις αναγνωρίζω. Και πάω στο γυμναστήριο με μπλουζάκι “healthy is the new skinny” κι αγοράζω κάτι βαζάκια με πρασινάδες.
Από πότε τα τρόφιμα χωρίζονται σε καλά και κακά; Να βγει ένας υπεύθυνος να μας πει. Βγήκε. Δεν υπάρχουν καλά και κακά, αν τρως σε ποσότητα όλη μέρα, μάντεψε. Θα πάρεις κιλά. Εκτός αν είσαι αθλητής και ο μεταβολισμός σου δουλεύει σαν μηχανή εργοστασίου. Αν όμως, κάνεις μια δουλειά σε ένα γραφείο καθιστή; Θα τρως μαρούλια και θα ανεβαίνει η αυτοεκτίμησή σου. Με ένα κομματάκι πίτσα θα πέφτεις σε θλίψη επειδή δεν θα χάσεις εκείνα τα δύο κιλά.
Μεγάλες αλήθειες στο κεφάλι όλων μας: ποιοι είμαστε και τι κάνουμε επισκιάζεται από το τι τρώμε και πώς φαίνεται το σώμα μας. Έχω μια λίστα στο μυαλό μου με τρόφιμα καλά, κακά, καθαρά, επιτρεπόμενα, αποφεύγω ολόκληρες ομάδες τροφίμων, αισθάνομαι ένοχη αν κάνω μια παρασπονδία, επιλέγω τι θα φάω κάνοντας τικ σε ένα σύνολο άγραφων κανόνων. Και μετά έχω το θράσος να λέω ότι δεν κάνω δίαιτα. Ε, όχι. Κάνω και ίσως είμαι σε μια τοξική σχέση με το φαγητό. Αν βρείτε εσείς άνθρωπο που δεν έχει/δεν είχε κάποια δυσλειτουργική σχέση με το φαγητό να του σφίξετε το χέρι εκ μέρους μου.
Τι θα ήθελα; Να μπορώ να ακούω το σώμα μου κι όποτε πεινάω να φάω. Να είμαι χαλαρή απέναντι στο σώμα μου. Να είμαι κατά της δίαιτας αλλά υπέρ της υγείας μου. Να νιώσω έτοιμη να απελευθερωθώ από όλους τους καταπιεστικούς κανόνες για τον τρόπο που τρώω. Να μην νιώθω ότι θα πάρω εκατό κιλά αν δεν φάω ζυγισμένες μερίδες. Να μην νιώθω αυτοπεποίθηση επειδή η εικόνα του σώματος μου είναι αυτή που μας έχουν επιβάλλει. Να σταματήσω να είμαι η χειρότερη κριτής του εαυτού μου.
Θα σας πω και μια τεράστια αλήθεια. Όλες οι φίλες μου, κι εγώ, κι αγόρια φίλοι μου, έχουμε μια φωτογραφία μας στα πιο αδύνατά μας. Τους έχω ρωτήσει έναν έναν τα εξής. Ήταν πιο ευτυχισμένοι την περίοδο που ήταν στα πιο αδύνατα τους; Όχι. Οι μισοί είχαν άγχος ότι θα τα ξαναπάρουν, ζύγιζαν τα κοτόπουλα σε γραμμάρια κι έπρεπε το τυρί να έχει το μέγεθος σπιρτόκουτου. Είχαν ένα app που τους μετρούσε τις θερμίδες φαγητού όταν βγαίναμε έξω σε εστιατόρια. Δεν έπιναν ένα ποτηράκι ακόμη για να μην χαλάσουν το μεταβολισμό και τις καύσεις. Δεν απολαύσαν το σώμα τους από την προσπάθεια να το συντηρήσουν. Και οι άλλοι μισοί ήθελαν να χάσουν ακόμη λίγα κιλά. Απομονώθηκαν κοινωνικά.
Βελτιώθηκε η ζωή μας όταν χάσαμε κιλά; Πέρα από περιπτώσεις νοσογόνου παχυσαρκίας που όντως η ζωή των ανθρώπων άλλαξε, δεν ξέρω κοπέλα που έχει χάσει 5 κιλά και η ζωή της έγινε παραμυθένια. Γιατί αυτή η εικόνα του σώματός μας με λιγότερα κιλά λειτουργεί τόσο παρηγορητικά δεν έχω καταλάβει.
Έχω όμως καταλάβει ότι ζούμε σε μια κοινωνία που η κουλτούρα της είναι χονδροφοβική, είναι διαδεδομένη η λιποφοβία και υπάρχει κρυμμένος ρατσισμός για τους χοντρούς. Μια λέξη που δεν λέμε αλλά σκεφτόμαστε. Είναι δύσκολο να ζεις στον κόσμο μας με ένα υπέρβαρο σώμα. Θεωρούμε ότι το πάχος είναι σημάδι κατάθλιψης, δυστυχίας, νοσηρότητας. Δυστυχώς, τα σώματα που αποκτούν ορατότητα έχουν συγκεκριμένες αναλογίες. Και όταν δεν έχεις το σώμα της νόρμας δεν προσπαθείς αρκετά. Είσαι στιγματισμένος.
Να είστε ευγενικοί, είτε με τον εαυτό σας είτε με τους άλλους. Η αυτοαποδοχή είναι ο δρόμος για την αποδοχή των άλλων. Ας μην πατρονάρουμε τους άλλους. Ας μην σχολιάζουμε τα κιλά των ανθρώπων γύρω μας. Κι ας μην είμαστε θύματα χειραγώγησης της βιομηχανίας της ομορφιάς. Να πουλήσουν θέλουν.
