6 πράγματα που τρώει ο κόσμος, τόσο κλασικά κι ωστόσο ΤΟΣΟ ΜΙΖΕΡΑ

Υπάρχουν φαγητά που χαίρεσαι να τρως, και φαγητά που “ε, σε πιάνει μια αηδία”. Ωστόσο, αυτά τα τελευταία δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι τα άλλα. Τα ύπουλα. Που πάνε και χώνονται μαζί με τα νόστιμα. Τα αδιάφορα. Τα μίζερα!

Ναι, αδερφέ προβοκάτορα ή αδερφή προβοκατόρισσα. Ναι, υπάρχουν εκεί έξω (ή και μέσα στα ντουλάπια σου!) φαγητά κλασικά, τέρμα κλασικά αλλά και ΤΕΡΜΑ ΜΙΖΕΡΑ. Μάθε ποια είναι κι επιτέλους ξεφορτώσου τα. Κι ας αρχίσουμε με την πιο συνηθισμένη απειλή:

Πατατάκια με αλάτι

Σοβαρά τώρα, γιατί; Ποιος τα τρώει; Θέλω να πω, ναι, κάποιος κάποτε έκοψε πατάτες πολύ λεπτές, τις τηγάνισε, τις αλάτισε κι αυτό ΗΤΑΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ. Από τότε όμως, στα πατατάκια μπήκε ρίγανη, μπήκε πάπρικα, μπήκε σκόρδο, ντομάτα, τυρί, γεύση μπάρμπεκιου, μπέικον… Του κόσμου τα καλούδια! Τα πατατάκια έγιναν μικρά βρόμικα θαύματα με μπαχαρικά και σάλτσες απ’ τις 4 γωνιές της γης, αλλά όχι! Εκεί! Κόκκινο σακουλάκι! Κι αυτοί οι άνθρωποι ψηφίζουνε ρε φίλε. Ψηφίζουν για κυβέρνηση. Ψηφίζουν ΓΙΑ ΜΑΣΤΕΡΣΕΦ! Πού πάει αυτός ο κόσμος…

Βαθμός Μιζέριας: 8/10

Τσάι Μαύρο

Κοίτα, το τσάι δεν είναι πατατάκια. Εννοώ, το μαύρο είναι πικρό, είναι παντελώς αδιάφορο, αλλά ντάξει. Μπορώ να καταλάβω αν μου πεις: “Με συγχωρείτε, μου τελείωσαν οι γεύσεις. Μου τελείωσε ΚΑΙ το πράσινο. Εεε, μου ‘χει τελειώσει ΚΑΙ το χαμομήλι! Αλλά να, έχει μείνει ένα βαζάκι μαύρο που μου το ‘στειλε η γιαγιά μου απ’ το χωριό”. Και να εννοείς τσάι. Μαύρο τσάι. Όχι, λάθος μου, ακόμα πιο μίζερο ακούγεται έτσι…

Βαθμός Μιζέριας: 6/10

Γλυκό του Κουταλιού

Έτος 2019. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκεί έξω, που ανοίγεις μπροστά στα μάτια τους ένα κουτί γιομάτο μιλφέι, προφιτερόλ, πάστες, κοκ, εκλέρ, κι εκείνοι τα κοιτάνε, ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΠΛΗΡΩΣ κι ανοίγουν το βαζάκι. Μια θλίψη σκέτη. Η καρδούλα μου με πιάνει. Θες παράδοση; Ζήτα τουλάχιστον σιροπιαστό ρε τύπε. Ζήτα χαλβά. Ζήτα κομπόστα, πιο τίμιο είναι! Τι γλυκό του κουταλιού; Και τον βλέπεις μετά, αφού έχει φτύσει μες στα μούτρα την παγκόσμια ζαχαροπλαστική, να μασουλάει το “γλυκό” του που χαλάει τα φρούτα, να σε κοιτάει μ’ ένα ύφος ένοχης απόλαυσης και να λέει: “Ντάξει, καλές οι σοκολάτες κι οι κρέμες, αλλά σαν το νερατζάκι…”. (ΩΝΑΣΟΥΜΜΜΜΜΜΜ#@$%^&*&$#). Σπαρταράς εσύ, αυτός τίποτα, εκεί, την ιεροσυλία μέχρι τέλος! Παίρνει το σιρόπι και το βάζει πάνω στο παγωτό! Αλλά γι’ αυτό θα κράξω παρακάτω…

Βαθμός Μιζέριας: ΑΜΕΤΡΗΤΟΣ

Σιρόπι Βύσσινο

(Απ’ όλα τα παρακάτω εξαιρούνται όσοι είναι ή αισθάνονται άνω των 50).

Δεν θα το ψειρίσω πολύ. Οι άνθρωποι κάποτε χρησιμοποιούσαν σιρόπι βύσσινο γιατί ΑΥΤΟ ΕΙΧΑΝ. Ήταν το πιο γλυκό, το πιο καλό, το πιο φτηνό, αυτό μπορούσαν – αυτό βάζανε. Από τότε πάλεψαν, προσπάθησαν, φαντάστηκαν, και σήμερα έχεις χίλια δυο πράγματα: σοκολάτα, λευκή σοκολάτα, καραμέλα, φράουλα, μπανάνα… Τι βύσσινο μωρέ; Δεν ντρέπεσαι καθόλου;;;

Βαθμός Μιζέριας: 10/10

Πίτσα Μαργαρίτα (ΟΧΙ Ιταλική)

Η παρένθεση έχει σημασία. Και έχει, γιατί η ιταλική Μαργαρίτα είναι άλλο πράγμα. Υπέροχη ζύμη, λεπτή, φρέσκια, καλή μοτσαρέλα, φρέσκια ντομάτα και πιπεριά ψημένη όσο πρέπει. Αν βρεις αυτό, χτύπα το χωρίς φόβο και πάθος. Αλλά ρε φίλε, κάτσε λίγο. Παραγγέλνεις απ’ το βρομιάρη της γειτονιάς (ή της πόλης, δεν θα τα χαλάσουμε). Ξέρεις ότι η πίτσα του στην καλύτερη προέρχεται από μουχλιασμένη αποθήκη, και στη χειρότερη από εταιρία πλαστικών στο Τσέρνομπιλ. Ξέρεις ότι αν περάσει ένα τέταρτο απ’ τη στιγμή που ανοίγεις το κουτί, αρχίζει η σήψη κι η νεκρική ακαμψία. Ε, σ’ αυτή την πίτσα επιλέγεις “μοτσαρέλα – ντομάτα – βασιλικό”;;; Για να ‘ναι λεπτή η γεύση ξέρω ‘γω, ή για να ‘ναι υγιεινό το φαγητό; Βάλε πεπερόνι, βάλε λουκάνικο, βάλε μουστάρδα – μπέικον – σαλάμι και φάε μέχρι θανάτου. Αλλά πέθανε περήφανος. Όχι κιοτής. Αιδώς Αργείε!

Βαθμός Μιζέριας: 12/10