Διαβάζω χθες το βράδυ ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: Καταργούνται τα καλαμάκια. Σαν γνήσιο τέκνο της βόρειας Ελλάδας, σκέφτομαι κατευθείαν: “Τέλεια. Θ’ αποφάσισαν οι Αθηναίοι να τα λένε σουβλάκια όπως όλος ο κόσμος“. Με το που μπήκα στο άρθρο όμως, όλη η μαγκιά μου έφυγε…
Αδέρφια χάσαμε. Ένα καφεδάκι μας είχε απομείνει, μας το κλέβουνε κι αυτό οι βάρβαροι οι Ευρωπαίοι. Και λογικό είναι: στην Ευρώπη ΔΕΝ ΠΙΝΟΥΝ ΦΡΑΠΕΔΙΑ. Ούτε φρέντο. Τα καλαμάκια τα ‘χουν μόνο για ποτά και γι’ αναψυκτικά. Αυτά δηλαδή που ο τίμιος Έλληνας τα πίνει απ’ το μπουκάλι!
Όμως μπορεί να χάσαμε τη μάχη, αλλά τον πόλεμο θα τον κερδίσουμε! Κι εδώ σου ‘χω σήμερα 7 δούρειους ίππους που θα μας φέρουν αυτή τη νίκη. 7 πράγματα που θα γίνουν καλαμάκι στη θέση που αφήνουν τ’ αδικοχαμένα καλαμάκια μας. Τσέκαρε.
Μακαρόνι για παστίτσιο
Το ‘χεις κάνει, το ‘χω κάνει, το ‘χουν κάνει όλοι οι φοιτητές με σώβρακα και φανέλες που βαριόντουσαν να κατέβουν στο ψιλικατζίδικο μόνο και μόνο για να πιουν ένα καφέ. Τότε, το μότο ήταν: “Αν είναι να ντυθώ, πίνω καφέ σε καφετέρια”. Από σήμερα το μότο θα ‘ναι: “Με μακαρόνι νούμερο 2 το φραπεδάκι μου, παρακαλώ!”.
Υ.Γ. Στον Θεό σας, όταν έρθει εκείνη η μέρα, όχι ολικής άλεσης και τέτοια υγιεινά στον καφέ μου! Ο φραπές είναι γι’ αρχόντους.
Κούφιο πουράκι
Θυμάσαι που τα καλοκαίρια, όταν έτρωγες παγωτό “σε μπάλες”, στο φέρνανε μ’ ένα πουράκι καρφωμένο πάνω; Ένα πουράκι που ήταν ΠΑΝΤΑ κούφιο; Εγώ τέλος πάντων το θυμάμαι, γιατί μια ζωή μου χαλούσε τη μισή απόλαυση αυτή η άνοστη μιζέρια χωρίς καπνό σοκολάτα. Όμως επειδή σ’ αυτό τον κόσμο όλοι έχουνε μια θέση, επιτέλους βρέθηκε ο σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός και για το καρμίρικο κούφιο πουράκι. Θα ρουφάς το φραπέ σου, θα τρως κι από λίγο, όλα θα ‘ναι λίγο πιο όμορφα κι ίσως… Ίσως αρχίσουν πια να χρησιμοποιούν τα σωστά πουράκια στα παγωτά! Win – win.
Σύριγγα
Όχι μωρέ, αμέσως ο νους σου στο Trainspotting! Δεν παίζει να μη σου ‘δωσε ποτέ η μάνα σου σιρόπι με σύριγγα (μόνο εγώ μικρός ήμουνα κακομαθημένος καλαίσθητος και απαιτητικός;). Αυτή τη σύριγγα λοιπόν, θα την κουβαλάς μαζί σου, θα ‘ρχεται η φραπεδιά, θα βουτάς – θα τραβάς – θα ρουφάς και θ’ απολαμβάνεις!
Το ξέρω, αυτό ακούστηκε λάθος με χιλιάδες πιθανούς κι απίθανους τρόπους. Σόρρυ και συγγνώμη και μπαρδόν.
Ξύλο κανέλα
Αυτό το ξυλαράκι που συνήθως το συναντάς μέσα σε ρυζόγαλα; Και στη σάλτσα απ’ τα (σωστά, τα μερακλίδικα) κεφτεδάκια; Αυτό που έτσι και το μασήσεις καταλάθος, βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που η τύχη σ’ έριξε στο δρόμο της κανέλας; Ε, λοιπόν, αυτό το κατά τα άλλα διαβολικό ματζούνι, είναι ένα κι ένα για να πίνεις τη φρεντάρα σου σαν άνθρωπος. Κι έτσι, θα εξαφανιστεί μια και καλή απ’ τις καφετέριες και η αχρείαστη ερώτηση: “Θέλετε κανέλα στον καπουτσίνο;”. Εμ, πώς να τον πιω, απ’ το ποτήρι;
Η παραπάνω μέθοδος είναι ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ για ανθρώπους που αρέσκονται να δαγκώνουν το καλαμάκι τους.
Στυλό
Ντάξει, είναι λίγο βρόμικο αλλά μη μασάς. Τίποτα δεν πρόκειται να πάθουμε, χτίζεις κι ανοσοποιητικό έτσι. Εδώ στο σχολείο κάποιοι είχαν το στυλό – φυσοκάλαμο στο στόμα όλη μέρα και δεν πάθανε τίποτα. Βασικά χειρότερα, στο δημοτικό κάποιοι έτρωγα ολόκληρα μολύβια! (Ολόκληρα όμως, δεν μασούσα μόνο το ξύλο, έτρωγα και το μολύβι στο κέντρο. Γκουρμεδιάρης…). Οπότε, με το που τελειώσει το μελάνι στο μπικ, το αδειάζεις και χτυπάς ένα φραπέ στην υγειά του!
Για φρεντουτσίνο μάλλον θα χρειαστείς μεγαλύτερο στυλό. Ή επαγγελματικό φυσοκάλαμο. δεν ξέρω…
Καλαμάκι για μάτε
Με το δίκιο σου, πιθανώς δεν έχεις ιδέα τι είναι το μάτε. Κάτσε ωστόσο αναπαυτικά στο χαλί, πάρε κρουασάν και γάλα-κακάο κι επίτρεψέ μου να σε ταξιδέψω πίσω στα χρόνια της τηλεοπτικής αθωότητας. Θυμάσαι τους “Ατρόμητους”; Μα φυσικά τους θυμάσαι. Και σίγουρα θυμάσαι και τον θρυλικό προπονητή τους, τον Ρόκι τον Λουσέρο. Αυτός λοιπόν ο τύπος, κάθε τόσο έπινε ένα αργεντίνικο ρόφημα, πάντα σε ειδική κούπα και ΠΑΝΤΑ μ’ ένα σιδερένιο καλαμάκι που ‘χε σουρωτήρι στη μια άκρη. Αν λοιπόν όλα τα παραπάνω δεν καταφέρουνε να γίνουν μόδα, θα γίνουμε όλοι “ατρόμητοι” και τα καλαμάκια του μάτε θ’ αποτελέσουν εξαίρετη εισαγωγή για τον έμπορα με το πραγματικό επιχειρηματικό δαιμόνιο.
Κι όλα αυτά, για να μην φτάσουμε στην ελληνική, παντελονάτη τελευταία λύση…
ΚΑΘΟΛΟΥ καλαμάκι!
Παλικαρίσια, τίμια, χομπίστικα, λαϊκά. Στο δρόμο που χάραξε ο Λεβεντοσπύρος! Με πάθος, με όραμα και με αφρό στο στόμα. Άκου καλαμάκι… Τι είμαστε ρε εμείς ρε, Κύρκος του κολεγίου;
