Τα μακαρόνια είναι το καλύτερο φαΐ της γης. Τα μακαρόνια είναι μια νερόβραστη αηδία. Τα μακαρόνια είναι ο έρωτας που περνάει απ’ το στομάχι. Τα μακαρόνια είναι ένα χάλι που το τρως άμα είσαι άρρωστος. Τα μακαρόνια είναι αμβροσία. Τα μακαρόνια είναι μια μαλακία. Σε γλεντάνε τα μακαρόνια! Τα ξερνάω τα μακαρόνια!
Τα ζυμαρικά έχουν σήμερα την “παγκόσμια μέρα” τους και για το Προβοκατέρ αυτό ήταν casus belli. Ράπτης απ’ τη μια, Γεροντόπουλος απ’ την άλλη, και στη μέση μια καρμπονάρα. Τελικά, τι θα γίνει ρε παιδιά, να τα γιορτάσουμε ή όχι;;; ΝΑ ΤΑ ΦΑΜΕ Ή ΟΧΙ;;;
“Χρόνια Πολλά τους!”, ο Hλίας Γεροντόπουλος
Ντάξει, δεν καταλαβαίνω καν γιατί μπαίνω στον κόπο. Θέλω να πω, τι νόημα έχει; Υπάρχει άνθρωπος που δεν αγαπάει τα μακαρόνια; Υπάρχει. ΕΝΑΣ. Και τον έχω δίπλα να με πρήζει… Οπότε, ας μπούμε στο γήπεδο (στην κουζίνα!), γιατί σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουν και ανώμαλοι.
1ον. Τα μακαρόνια είναι απ’ την Ιταλία. Ο,ΤΙ έρχεται απ’ την Ιταλία είναι όμορφο, νόστιμο, καλαίσθητο! (FIAT multipla, ξέρω… E, κάνανε κι αυτοί μια μαλακία).
2ον. Τα σπάνε γιατί μπορεί να τα φτιάξει κι ο άσχετος. Νερό, μπουρμπουλήθρες, τα πετάς μέσα, ανακατέβεις για 12’ και είσαι μάστορας. Ρίχνεις και λίγη κέτσαπ, λίγη φέτα, ταράτσα την κάναμε κι απόψε.
3ον. Είναι η πιο εύκολη γκουρμεδιά για να σερβίρεις στο “πρόσωπο”. Ούτε προετοιμασία μισή βδομάδα, ούτε εκτέλεση μισή μέρα, ούτε “πρόσεξε, τα σπαράγγια να κρατήσουν τα υγρά τους!”. Βράζεις, χτυπάς αυγό, πετάς πιπέρι, μισό κιλό παρμεζάνα, ήρθε και γλάρωσε η κυρία! Στο σπίτι του μακαρονά, τίποτα δεν κρατάει τα υγρά του…
4ον. Με μακαρόνια, στην ουσία τρως τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Θες κόκορα; Με μακαρόνια. Θες κεφτεδάκια; Με μακαρόνια. Θες μανιτάρια; Με μακαρόνια. Θες σαλάτα; Με μακαρόνια. Κι αν δε θες τίποτα, σκέτα μακαρόνια. Τέτοιο πασπαρτού μονάχα το σπαγγέτι, η πατάτα κι ο Τοροσίδης. Άκου ρε τον Αλέφαντο που τα λέει ωραία…
5ον. (για να μην το κουράζουμε). Όσον αφορά τη γεύση τα μακαρόνια είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, αλλά το γούστο είναι γούστο. Μπορεί κάποιος να ‘ναι κακόγουστος και να μην του αρέσουν. Μαγκιά του! Άποψή του. Στο κάτω κάτω, “οι απόψεις είναι… like assholes (!), όλοι έχουν από μία”. Να δεις, ποιος το ‘πε αυτό; Ο Κλιντ Ίστγουντ. Και πού έκανε καριέρα αυτός; Σε γουέστερν. Τι γουέστερν;;; Σπαγγέτι γουέστερν! Το μόνο φαΐ της γης που έχει δική του κατηγορία ταινιών. Κι οποιος μπορεί, αυτό, ας το νικήσει!
“Σιγά να μη γιορτάσουμε και το στραγάλι!”, ο Νίκος Ράπτης
Τι παγκόσμια ημέρα ζυμαρικών ρε Ευρωπαίοι;;;
Θα αναστηθεί ο Καποδίστριας ρε μακαρονοχλεχλέδες και θα σας μπουκώνει με πατάτα τηγανητή μέχρι να λιποθυμήσετε από την τηγανίλα.
(Ψύχραιμος πρόλογος)
Δεν τα προτιμώ ιδιαίτερα τα ζυμαρικά, ωστόσο αραιά και που τρώω κάνα μακαρόνι. Δεν με χαλάει καθόλου στη γεύση. Ίσα ίσα δηλαδή, που το προτιμώ απ’ τα όσπρια. Όμως, αυτό που θέλω να σου πω καθαρά και ξάστερα είναι ότι τα ζυμαρικά είναι μέτρια. Γιατί είναι ένα φαγητό που ΔΕΝ τρώγεται σκέτο. Είναι σαν να μασάς λάστιχο της Μισελέν. Ή τσίχλα με Μαστίχα Χίου μετά τα πρώτα δύο λεπτά. “Άσε μας ρε Ράπτη, μα τα τορτελίνια γαμάνε και σκέτα ρε φίλε…” Ναι γαμάνε, δεν διαφωνώ. Γουστάρω τορτελίνια μέχρι αηδίας. Αλλά τα τορτελίνια έχουν μέσα αγνό και τίμιο κρεατάκι ρε φίλε! Χωρίς το κρέας δεν θα υπήρχαν μακαρόνια. Ενώ χωρίς πατάτα τηγανητή δεν θα υπήρχε κρέας. “Άσε μας ρε Ράπτη, μα τα μακαρόνια με κέτσαπ σπέρνουν ρε συ…“. Ναι, ούτε σ’ αυτό διαφωνώ, γιατί σου αρέσει ούτως ή άλλως η κέτσαπ. Ρουφάς την κέτσαπ και ξεχνάς κατευθείαν ότι τρως μακαρόνια. Ε, φάε κέτσαπ με ψωμί. Που θα σε πιάσει και περισσότερο στην τελική. Γίνομαι κακός, γι’ αυτό και σταματάω.
Κλείνοντας, οφείλω να δώσω ένα πόιντ στα ζυμαρικά επειδή είναι φτηνά και συμφέρουν, αλλά όχι και να τα γιορτάσω ρε φίλε. Ε, παραπάει… Αν είναι να γιορτάζουμε από τούδε και στο εξής και την μετριότητα ας κάνουμε και Παγκόσμια Ημέρα Στραγαλιού ξέρω γω.
