ΚΑΙ χορτοφαγικό ΚΑΙ 2 αστέρια Michelin ΚΑΙ στην Ελλάδα

Ο Θείος Forkin, από τότε που ακόμα μακέλευε μοσχαράκια και τις σπάλες τους, σιγόψηνε χοιρινά και τις πανσέτες τους, ξεκοκκάλιζε κοτοπουλάκια και τα ξεδιάντροπα μπουτάκια τους, είχε δυο αρχές, προκειμένου να είναι, αν μη τι άλλω, ειλικρινής στις κριτικές του για όποια εστιατόρια έγραφε:

Α. Δεν πληρώνομαι ποτέ, για να μην έχω την παραμικρή δέσμευση να γράψω κάτι που δεν πιστεύω.

Β. Γράφω μόνο θετικά, κυρίως γιατί δεν αντέχω να διαβάζω γκρίνιες και μιζέριες απο αυτοανακυρησσόμενες αυθεντίες,
και αν κάτι ρε παιδί μου δεν μ’αρέσει, τότε ή το τιμωρώ με την αδιαφορία μου ή το επισημαίνω με θετικό προσανατολισμό και χαριτωμένο χιουμοράκι για να μείνει όχι ώς λάθος αλλά ως room for improvement.

Το μόνο λοιπόν που μπορώ να σας εγγυηθώ είναι πως ότι σχολιάζεται έχει φαγωθεί συνοδευόμενο από αγκομαχητά απόλαυσης και χάη φάηβς ηδονής.

Υπάρχει η ψευδής εικόνα ότι οι χορτοφάγοι θυσιάζουν την απόλαυση στο βωμό της ηθικής.

#paparia

Τα χυμώδη steaks, οι ξεροψημένες πετσούλες και τα τραγανά bacons είναι πεντανόστιμα, αλλά όποιος νομίζει ότι τα μόνα φαγητά που κάνουν τους γευστικούς σου κάλυκες να μερακλώνουν λες κι ακούνε Μητροπάνο, είναι εκείνα που περιλάμβάνουν νεκρά θηλαστικά παύλα πουλερικά (και όλα τα άλλα είναι απλά συνοδευτικά), μάλλον κάτι έχει χάσει ή καλύτερα, μάλλον έχει χάσει πολλά.

Έχω αναφερθεί σε πολλά χορτοφαγικά έπη κατά καιρούς αλλά σήμερα θα σας πω πώς αντιμετωπίζει τους χορτοφάγους πελάτες τους
το Καλύτερο Εστιατόριο στη χώρα: το πάντα παιχνιδιάρικο Funky Gourmet.

Τα δύο αστέρια Michelin και οι άπειρες θετικές κριτικές, ντόπιες και μη, δείχνουν ότι θεωρητικά, το Funky Gourmet, έχει τον πήχη στο θεό και έχει κάνει σταυροφορία του την μεγιστοποίηση της εμπειρίας του γεύματος.

Αν πας εκεί, καταλαβαίνεις ότι όχι μόνο η θεωρία ισχύει και στην πράξη, αλλά και ότι το καλό φαγητό δεν έχει όρια. Ούτε γευστικά, ούτε εικαστικά, ούτε στις ύλες, ούτε στις εκτελέσεις.

Από τα 13 χορτοφαγικά πιάτα που φάγαμε θα αναφερθώ σε 5.

1. Αχινός & “Θαλάσσιο σφουγγάρι”
Ο αχινός είναι έδεσμα umami από τα λίγα. Με υπερβολικά εξωγήινη γεύση και ζόρικη υφή, είναι να απορείς πώς όλο το σύστημά σου συγκινείται κάθε φορά που η γυαλιστερή σάρκα του ακουμπάει τη γλώσσα σου. Τώρα αν προσθέσεις σε αυτό το φυσικό έπος και κρέμα τρούφας, αναπόφευκτα μοιράζεσαι λίγη αίγλη αυτοκρατόρων, θεόσταλτων εμίρηδων και ρώσων μαφιόζων. Το σφουγγάρι, φτιαγμένο από προζυμένιο ψωμί ζυμωμένο με κρόκο κοζάνης αποτελούσε το σημείο όπου ενώνονται οι βλεφαρίδες, σε κάποιον αναγεννησιακό πίνακα όπου ο Ποσειδώνας σου κλέινει το μάτι.

2. Oreo Σουπιάς
Το βλέπεις. Είναι Oreo. Χαίρεσαι σαν παιδί. To τρως. Δεν είναι. Κλαις σαν παιδί.

Με επίγευση που θες να κρατήσει ώρες, αλλά όπως όλα τα μυθικά πράγματα αποθεώνεται όταν πεθάνει (όταν δηλαδή την ξεπλύνεις με δροσερή Μαλαγουζιά), αυτό το αλμυρό μπισκότο από μελάνι σουπιάς έχει αντί για κρέμα, την εν λόγω μαλαγάνα μαγειρεμένη σε κενό αέρος. Το όλο θεμα αναπαύεται προς θαυμασμό στο κόκκαλο της σουπιάς σε ένα αφράτο στρώμα κρέμας λεμονιού, όπως η γαμάτη γάτα που αράζει αρχοντική στο μαξιλαράκι δίπλα σου ξέροντας ότι την κοιτάς, αλλά αδιάφορα περήφανη κοιτάει απ την άλλη.

3. Πικ-νικ
Από τα αγαπημένα μου γιατί είναι σκανταλιάρικο και ανάλαφρο αλλά σου καρφώνει ύπουλα την ποιότητα στο αγαπησιάρικο μυαλό σου, σαν τα βιβλία του γεροπάνα του Τομ Ρόμπινς. Για λίγο, γίνεσαι κλίμακα του εαυτού σου 1 προς 20, κοντουστούπικος ανωμαλούλης καλικάντζαρος και παίζεις μπάλα με μυρωδάτη μπαγκετούλα παύλα κριτσινάκι ελιάς που έρχεται με γήινη και αεράτη μαζί μαγιονέζα aioli. Μετά σκάς σε παιδικό πάρτυ καλικαντζάρων με “κλασσική” μπόμπα, με ντομάτα που μαρινάρεται σε κενό αέρος, iceberg, και τυρί μετσοβόνε. Εδώ, ενώ μ’ αρέσει φούλ η πιπεράτη κάπνα του Μετσοβόνε, ένιωσα για πρώτη φορά μια μικρή ξεπέτα για τους χορτοφάγους, γιατί η αντίστοιχη βερσιόν για τους κρεατοφάγους είναι με ζαμπόν σε ζελέ (!) και έξτρα πάρτυ. Ύστερα ο μικρόκοσμός στον οποίο σε έχει πάει αυτό το καλαθάκι γεμάτο γαστρονομικό LSD, παίρνει την μορφή βραστού αβγού ορτυκιού με τσιπς μωβ πατάτας το οποίο ψεκάζεται με ξύδι και όλα ανεβαίνουν μια σκάλα στην κλίμακα Υπεργουάου.

Το τριπ στο πάρκο των μίνι Μονόκερων, περιλάμβανε ακόμα χορτοπιτάκι με φύλλο κρούστας και φέτα και ξηρούς καρπούς σε βρώσιμο σακουλάκι από άμυλο πατάτας. Δηλαδή τους τρώς με το σακουλάκι. Και θα μου πεις “γιατί είναι ωραίο να τους φας με το σακουλάκι θείε Forkin;” και θα σου πω “γιατί είναι ωραίο να μπορείς, πιστέ μου καλικάντζαρε”.

4. Σαλιγκάρια
Μια μέρα θα έχω κόψει τα τυριά, τα θαλασσινά και τα ψάρια. Και στο τελευταίο γεύμα μου πριν αρχίσω να βαδίζω τον δρόμο της απολαυστικής διατροφής χωρίς ίχνος πόνου, θα φάω ένα τελευταίο πιάτο χοχλιών μπουμπουριστών από τη θεία μου την Ελένη στα Χανιά. Ψοφάω για σαλιγκάρια ρε γαμώτο. Και στο Funky τα τερματίσανε. “Μαγειρεμένα κονφί, δηλαδή σιγομαγειρεμένα για 7 ώρες σε ελαιόλαδο και μυρωδικά, συνδυασμένα με γήινες γεύσεις από το περιβάλλον τους: Χόρτα, Φύλλα καπουτσίνο, μανιτάρια, κριθάρι. Το πιάτο ολοκληρώνεται τρίβοντας φρέσκια μαύρη τρούφα.”

Τα τερματίσανε.

5. Ferrero rocher;
Προς το τέλος, στο στάδιο του τυριού, μας παίξανε τα παιδιά του FB την πιο ζόρικη μπαλίτσα. Μας φέρανε από ένα Ferrero rocher. Ακολουθώντας τις οδηγίες τους το φάγαμε μαζί με το περιτύλιγμα και την ετικέτα. Και εκεί καταλάβαμε ότι μας είχανε πιάσει κότσο, με την καλύτερη δυνατή έννοια που κάποιος κότσος μπορεί να πιαστεί. Το κορυφαίο μαύρο ροκφόρ Papillon, το και καλά Ferrero, απλώνεται πάνω στο brioche βανίλιας και συνδυάζεται με μαρμελάδα βύσσινο κι εσύ εισπνέοντας με μανία τις λαχταριστές αναθυμιάσεις του βούτυρου νιώθεις το πιο ευτυχισμένο κορόιδο.

6. Το γλυκό των λαχανικών
Κλείσαμε με την “πιο γλυκιά βετζετέριαν πανδαισία” όπως θα λεγε και η Μητέρα. Καραμελωμένη πατάτα που περιέχει sorbet γλυκοπατάτας. Ναι. Πάνω σε “χώμα” (μπισκότο) από κακάο. Ναι. Και κρέμα γλυκοπατάτας από κάτω που συνδυάζεται με παγωμένο mojito από καρότο και ρούμι το Diplomatico. Ναι.