Ο λόγος που έκοψα το κρέας ήταν (βρείτε το σωστό και κερδίστε κάποιου είδους κάτι):
Α. η Χοληστερίνη που είχε αρχίσει να μετατρέπει το αίμα μου σε βούτυρο Κερκύρας
Β. θρησκευτικοί λόγοι
Γ. για να μειώσω όσο μπορώ το μαρτύριο των ζώων.
Λοιπόν…
Δεν ήταν η χοληστερίνη, μιας και ευτυχώς/παραδόξως οι αιματολογικές εξετάσεις μου ήταν πάντα σαν εκείνες αθλητή τρίαθλου (ανεξήγητο πώς μιας και τα μόνα τρίαθλα που έχω δοκιμάσει είναι τα: Αυγό-Μπέικον-Μπεαρνέζ και Αβάνα-Cola-Χαμηλό).
Δεν ήταν οι θρησκευτικοί λόγοι, μιας και oι μόνες φιγούρες τις οποίες αναγνωρίζω σαν Θεούς είναι ο Τομ Ρόμπινς και η Christina Hendricks.
Παρόλα αυτά, σχεδόν κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει γιατί σταμάτησα να τρώω κρέας, φαίνεται να μπορεί να αποδεχτεί μόνο αυτά τα δύο…και μάλιστα γεμάτος κατανόηση και συγκατάθεση.
(Λογικό, μόνο αυτά βγάζουν νόημα… να κουβαλάω στα 35 μου φλέβες 60άρη ή να ευδοκιμώ μόνο μέσα σε ένα σύστημα παλαιολιθικών μεταφυσικών κανόνων και περιορισμών σα βοσκός του 200 μ.Χ.)
Αντιθέτως, το να πεις σε κάποιον: “Δεν τρώω πια κρέας, γιατί δεν αντέχω και θεωρώ λάθος να σκοτώνονται και να υποφέρουν τα έξυπνα και γεμάτα συναισθήματα ζωάκια. Ειδικά αν δεν τα έχω πια, το 2016(!), ανάγκη είτε για να ζήσω ή είτε να απολαύσω κάτι πεντανόστιμο“, εγείρει μόνο υποψίες και κάποια διακριτική στάση άμυνας του τύπου: “Χέσε μας ρε μαλάκα, αυτά είναι ποζεριές” ή “Τι φλωριές είν’ αυτές; Λέγε, έχεις χοληστερίνη;“
Και η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι απολύτως λογικό, γιατί το να αποδεχτεί την παραπάνω δήλωση, ως λογική, σημαίνει αυτόματα ότι θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με την προσωπική του αλήθεια που δεν είναι άλλη από το:
“Δεν τρώω πια κρέας, γιατί δεν αντέχω και θεωρώ λάθος να σκοτώνονται και να υποφέρουν τα έξυπνα και γεμάτα συναισθήματα ζωάκια. Ειδικά αν δεν τα έχω πια, το 2016(!), ανάγκη είτε για να ζήσω ή είτε να απολαύσω κάτι πεντανόστιμο.”
Παρ’ όλα αυτά, μπορώ να σας εγγυηθώ ότι κανείς από τους φίλους μου δεν είναι χαζός, ακαλλιέργητος ή οπαδός του Trump. Αντιθέτως, είναι γαμώ τα παιδιά, πλούσια σε αποθέματα αγάπης και ευαισθησίας και με έντονα αντανακλαστικά φροντίδας για το κοινό καλό.
Ο λόγος που αντιδρούν έτσι είναι ξεκάθαρα γιατί…
Συνεχίζεται…
Υ.Γ: Με πήρε ο Στέλιος Μάνταλος, ο κοσμοπολίτης chef του Barbara Que και μου είπε “Θέλω να έρθεις να δοκιμάσεις το νέο menu“, του λέω “Ξέχνα το, δεν πατάω εκεί, έχω κόψει το κρέας αλλά δεν παύω να είμαι αδύναμο σκαρί.“, μου λέει “Έχω 4 καινούρια burgers και τρία καινούρια premium steaks, τα οποία θα σου αρέσαν ακόμα πιο πολύ από τα προηγούμενα, αλλά δεν θέλω να δοκιμάσεις κανένα από αυτά!“
40 λεπτά μετά ο Brit και εγώ εκπροσωπώντας το χορτοφαγικό γκέττο, και ο Γιαννάκης με τον Frank από την πλευρά των σαρκοφάγων, καθόμασταν σε μια από τις ροτόντες του κουλ ντάηνερ του Βορρά.
Ανοίξαμε με κοκτεηλάρες, νέες και αυτές στο μενού, το κομψό και πολυεπίπεδο Samhaim (με Ιρλανδέζικο ουίσκι, amontillado σέρι, σιρόπι λαπάτσο, bitters Creole και δαμάσκηνου) και το κόζι και φουλ φουλφίλην Osby Americano (Antica Formula, Aperol, σόδα γκρέιπφρουτ, bitters από ραβέντι).
Πρώτη απο φαγητά, ήρθε η σαλάτα Mixed Grill με την άρρωστη vinaigrette και τα ψητά λαχανικά (καραμελωμένα κρεμμύδια και καλαμπόκι ήταν δύο μόνο από τους λόγους που την εξαφανίσαμε σε 14”) και μετά η Artisanal με τρυφερό baby σπανάκι, φιλέτο μανιταριού portobello, λιαστή ντομάτα και μανούρι στη σχάρα με dressing παλαιωμένου λευκού βαλσάμικου, η οποία οδήγησε και στο πρώτο ομαδικό high five.
Δεν θα αναφερθώ εκτενώς στο Flap steak, ούτε στο Ribu, την τσιαπάτα με το Black Agnus και την Bearnaise, που κάναν τους άλλους δύο να με απειλούν ότι θα κινηθούν νομικά αν δεν αναφερθώ εκτενώς.
Ωστόσο, θα πω ότι την επόμενη φορά που θα έρθω Στέλιο, θα μου φτιάξεις μια tailor made χορτοφαγική version του Creole burger (με New Orleans mild creole sauce, κινέζικο λάχανο, ντομάτα και mousse κρέμας τυριου) γιατί αυτή την εξανόστιμη mousse κρέμας τυριού ακόμα τη βλέπω στον ύπνο μου.
Τη μεγάλη σφαλιάρα όμως, τη φάγαμε χορτοφάγοι και μη με το Soho. Μια αλήτικη focaccia αρωματισμένη με λάδι τρούφας, πράσινη ρόκα, ψητή μελιτζάνα, φιλέτο pleurotus στη σχάρα και μαρμελάδα λιαστής ντομάτας (!). Ήταν από τις φάσεις που γιόρταζα τη γαστρονομική μου πολυτέλεια γιατί αν ήμουν ακόμα carnivorous carnivorous δεν θα είχα δοκιμάσει ποτέ αυτό το έπος.
Το service στο Barbara είναι ότι πιο elegant, ακομπλεξάριστο και αποτελεσματικό έχει να επιδείξει ο πολύβουος βορράς μας και όταν το σαγηνευτικότερο μέλος του προσωπικού μου ψιθύρισε “Μη και δεν πάρεις το Barbara’s Orgasm. Το δοκίμασα and i think i had one“, εγώ παράγγειλα χωρίς πολλά πολλά.
Και αυτός ο σοκολατοπόλεμος με καραμελωμένο φουντούκι had a fokin’ well deserved name brothaz and sistaz.
Mιλάμε! 
