1. Grilled Garlic Bread με μαριναρισμένη σε κύμινο Μελιτζάνα, κρέμα και ψητή τομάτα, με κίτρινα φασόλια στο μαντέμι και ψητή μαραθόριζα.
2. Μανιτάρια (roasted curry, μπαχαρι,γουέστερ σως, κρασί, θυμάρι) με πουρέ (βούτυρο Κερκύρας, αλάτι τρούφας, εστραγκόν, μαιντανός).
Τι κοινό έχουν αυτά τα δύο πιάτα;
(Θα σας πω αλλά πρώτα θα κάνω μια μικρή παρένθεση)
O πατέρας μου είναι καλόκαρδος. Γελάει δυνατά. Και είναι τόσο ευαίσθητος, που μας έχει κάνει κι εμένα και τον αδερφό μου να κλαίμε ακόμα και σε ταινίες του Adam Sandler.
Παρ’ όλα αυτά, όπως οι περισσότεροι Κρητικοί της γενιάς του, είναι μεγαλωμένος με Χριστιανοπασοκικά ιδεώδη, κώδικες τιμής και μπόλικη παράδοση, άρα αναπόφευκτα κατέληξε Συντηρητικός.
Και η συντηρητική του φύση ταίριαζε με την terror-x-crew εφηβεία μου, όπως ταιριάζει το αναμμένο κερί της εκκλησίας με το προπάνιο.
Και τι δεν του ‘χω ξεφουρνίσει του άμοιρου:
“Μπαμπά, θυμάσαι που λέγαμε καμιά δεκαριά χρόνια ότι θα βάλω πρώτη επιλογή οικονομικά στρατού που είναι σίγουρα και έχουνε λεφτά και έχουμε και καλές επαφές; Άκυρο.“
“Μπαμπά θυμάσαι που σου είχα πει ότι δεν καπνίζω και θεωρώ ότι όποιος καπνίζει είναι αλήτης ή χαζός, ειδικά όταν πρόκειται για εξωτικά βοτανικά τσιγάρα; Άκυρο.“
“Μπαμπά θυμάσαι που σου έλεγα ότι έχω τριπάρει με τη διαφήμιση αλλά δε θα κάνω τίποτα αν δεν τελειώσω πρώτα το μεταπτυχιακό μου. Μάντεψε...”
Οι αντιδράσεις του ποίκιλλαν. Από εξοργισμένα σαγρέ ντεσιμπέλ, μέχρι απογοητευμένα ενοχικά κρητικά με βαριά προφορά.
Ποτέ όμως, μα ποτέ, δεν είδα τόση αυθεντική ταραχή, τόσο face palm, τόσο “τι έκανα λάθος;“, τόσο “πού έχεις μπλέξει;“, τόσο “πρέπει να κάνω κάτι να σε βοηθήσω όσο είναι νωρίς“, όσο όταν είπα στον πατέρα μου τις εξής τρεις λέξεις που του πριόνισαν όλες τις υπαρξιακές χορδές…
“…Δεν Τρώω Κρέας”
Η πρώτη του αντίδραση ήταν βαθιά ανησυχία για την υγεία μου. Aν και για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι η πραγματική, αντανακλαστική και αυτόματη πρώτη σκέψη που του πέρασε στιγμιαία από το μυαλό, ήταν ότι επιτέλους επιβεβαιώνονταν οι υποψίες του ότι έχω προσηλυτιστεί σε κάποια μυστική Αίρεση, θεωρία που άρχισε να αναπτύσσει με ζήλο όταν κάποια στιγμή γύρω στα 19 μου, του είπα χωρίς ίχνος συναισθηματισμού: “Θυμάσαι που πίστευα στο θεό, στα θαύματα, στην Παρθένο Μαρία κλπ; Άκυρο.“.
“Έχεις πολύ απαιτητική καθημερινότητα“, μου είπε γεμάτος στοργή παύλα ανάγκη για προβολή ενσυναίσθησης προκειμένου να ακουστεί πειστικός, “Πώς θα τα βγάλεις πέρα χωρίς πρωτεΐνη; Τόσες ώρες δουλειάς, ζιου ζίτσου… όλα αυτά θέλουν ενέργεια ρε Γιώργο!”.
Όταν έπαιξε το χαρτί του ζιου ζίτσου, που δεν το πολυχωνεύει, γιατί θεωρεί ότι είναι η ιδανική συνταγή για να σπάσω τα κόκκαλά μου, που ένα προς ένα τόσο πολύ έχει αγαπήσει αυτά τα 34 χρόνια, αλλά ξέρει πόσο το λατρεύω, τότε κατάλαβα ότι ανησυχεί πραγματικά.
Σχεδόν συγκινημένος (τον αγαπάω γάματα) του εξήγησα τις αλήθειες και τους μύθους περί πρωτεΐνης, πόσο λιγότερο δύσπεπτο, πόσο πιο νόστιμο και πόσο πιο ωφέλιμο είναι το γάλα φουντουκιού από το υψηλής περιεκτιτκότητας σε τοξίνες αλλά και δυστυχία αγελαδινό γάλα, που μέχρι τώρα κατάπινα με μανία, αλλά και για το πόσοι πρωταθλητές του UFC και του brazilian jiu jitsu χρησιμοποιούν για ενέργεια στις υπεράνθρωπες καταπονήσεις τους μόνο φυτικά καύσιμα.
“Ναι βρε παιδί μου, αλλά το περίσσο χαλάει το ίσο (στα κρητικά αυτό σημαίνει “παν μέτρον άριστον”). Δεν είναι καλύτερα να τρως λιγότερο κρέας από το να μην τρως καθόλου;“
Εκεί ένιωσα ότι, μολονότι το θέμα της υγιεινής διατροφής είναι το εύκολο κομμάτι στην επιχειρηματολογία υπέρ μιας χορτοφαγικής διατροφής (5′ googling είναι αρκετά για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο σαρκοφάγο, ότι είναι καλύτερο για τον οργανισμό σου να μην τρως ζωικά προϊόντα) είχε έρθει η ώρα να συζητήσουμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο έκοψα το κρέας.
Τον λόγο για τον οποίο οι περισσότεροι φίλοι μου με αντιμετώπισαν με λετζεν-dairy αμυντικότητα και αληθινό text book -και όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις- χωρίς να το πολυπαίρνουν χαμπάρι… ΒULLYING!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Υ.Γ: Στην αρχή έκανα μια ερώτηση και η αλήθεια είναι ότι η απάντηση είναι προφανής.
Ναι, καλά το καταλάβατε:
Είναι ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ!
