“Σε μία Θεσσαλονίκη που γίνεται όλο και πιο Survivor, ο Μπουτάρης αποτελεί φωτεινό σημείο. Αισθάνομαι ότι κάποιος αντιστέκεται στον ευτελισμό των πάντων. Όταν σκέφτομαι τον Ψωμιάδη και βάζω δίπλα τον Μπουτάρη φτάνω να λέω πως είναι ευλογία ανεξαρτήτως αν δεν συμφωνώ με όλες τις επιλογές του. Δίπλα στον Ανθιμο μοιάζει με χαρά Θεού”.

Όχι, αυτή δεν είναι άλλη μια πρόταση πολιτικού από κάποια παράταξη που σπαρταράει τις ιδέες της στην κάλπη. Δεν φοράει γραβάτα, δεν μπουρδουκλώνεται μπροστά στην κάμερα. Είναι ο Παύλος Παυλίδης, για τον Γιάννη Μπουτάρη, καιρό πριν τις αθλιότητες που διαδραματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη εις βάρος του.

Η αλήθεια είναι ότι η θλίψη θα έπρεπε να υπερισχύει της οργής στη θέα ανθρώπων που έχουν απωλέσει κάθε υγιή σκέψη και συναίσθημα. Σαν ζώα ορμούν πάνω σε άλλους ανθρώπους με άναρθρες κραυγές. Τους βλέπεις εντελώς ανήμπορους να παλεύουν για την τροφή που θα κρατήσει ναρκωμένο το μυαλό τους και αναρωτιέσαι πώς στο διάολό αναπτύχθηκε το κτήνος περισσότερο από τον άνθρωπο; Έπειτα, βλέπεις αυτόν τον τύπο να κρατάει ένα παιδί σαν ασπίδα, προτάσσοντας χέρια και πόδια, χτυπώντας έναν παππού μπροστά στα μάτια του. Εντελώς ψύχραιμο σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς δεν ξεσπά σε κλάματα μέσα σε αυτήν την πολεμική και μοιραία πόσο μπορεί να έχει εξοικειωθεί ζώντας μαζί με έναν άνθρωπο σαν αυτόν που το κρατάει.

Θρασύτατα ανθρωπάκια, χωρίς κανένα άγχος για τη δημοσιοποίηση των προσώπων τους, χτυπούν με κάθε πιθανό κόστος έναν άνθρωπο ο οποίος σε αντίθεση με αυτούς, είχε γαζώσει καλά τα παντελόνια του ώστε να μπορεί να στέκεται εκεί μόνος, χωρίς αστυνομική παρουσία. Πάμε πάλι… ένας άνθρωπος 75 χρονών που αν μη τι άλλο έχει τα κάκαλα να δηλώνει αυτά που πιστεύει, φανερώνεται μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων που μάλλον και ο ίδιος υπερτίμησε την ευφυΐα τους.

Είναι σημαντικό γι’ αυτούς που καταλαβαίνουν, ότι το θέμα δεν ακουμπά το σύνολο των Ποντίων. Έχει να κάνει με όσους θεωρούν ότι μπορούν να σηκώνουν το ξερό τους και να κοπανάνε όποιον δεν τους κάνει κέφι. Έχει να κάνει με όσους δεν τόλμησαν να αρθρώσουν την παραμικρή λέξη για να προστατεύσουν όχι τον δήμαρχο, αλλά τον άνθρωπο.

https://www.youtube.com/watch?v=Y_8sd44RX30

Πριν 11 μήνες, ο Μπουτάρης έδωσε μια συνέντευξη στο Greekreporter.gr, στο πλαίσιο του Concordia Summit στην Αθήνα, που όλοι όσοι έσπευσαν να τον λιντσάρουν προφανώς και διάβασαν μόνο τις κίτρινες λεζάντες παρακμιακών site. Τότε λοιπόν, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, υπερασπιζόμενος την τουριστική πολιτική της πόλης του, αναφέρει ότι άνοιξε την πόλη στους Τούρκους επισκέπτες που ήθελαν να δουν τους τόπους των προγόνων τους που υπήρχαν πριν τη Συνθήκη της Λωζάνης και την ανταλλαγής πληθυσμών. Κάπου εδώ πρέπει να ξεπεράσουν κάποιοι ότι υπάρχει και άλλος λαός εκτός από τον ελληνικό, που έχει προγόνους και μνήμες. 

Η πρόταση συνεχίζεται για όσους δεν πρόλαβαν να την ακούσουν μιας και πηδούσαν ήδη από τα παράθυρα, ότι κάτι ανάλογο θα επιθυμούσε και για τον ελληνικό λαό. Να μπορούμε δηλαδή να επισκεπτόμαστε τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, την Τραπεζούντα συναντώντας την ιστορία στις ρίζες της, αποφεύγοντας αποπροσανατολισμένες κραυγές. Ο Μπουτάρης δεν αναφέρεται μόνο σε Τούρκους αλλά και σε Ρώσους καθώς και σε Εβραίους που εκτοπίστηκαν από τη Θεσσαλονίκη. Κάπου εδώ θα εγκλωβιστεί σε μια ατυχέστατη φράση για τον ίδιο, λέγοντας: “Δεν με νοιάζει αν σκότωσε Έλληνες ο Κεμάλ.”, παρόλα αυτά θα συνεχίσει: “αυτό που ξέρω είναι ότι οι Τούρκοι τον αγαπάνε, και για τον ίδιο λόγο που εμείς επισκεπτόμαστε την ιερή για εμάς Κωνσταντινούπολη (…) θέλουν να έρθουν εδώ.”. Είναι αλήθεια σοκαριστικό, όμως πέρασαν χρόνια από το 1821 και ακόμη περισσότερα από τον Μεσαίωνα, μπορώντας ο καθένας να εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ότι οι λαοί μπορούν να πλησιάζουν μεταξύ τους. Αν βέβαια αυτή η άποψη δεν εκφράζει τον ηλεκτρισμένο εθνικισμό κάποιων, η Χριστίνα Σαχινίδου, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντίων Ελλάδος, σου έχει νέα:

“Τον πολιτικό τον μαυρίζεις στην κάλπη, όχι στο ξύλο. Αντί να μιλάει όλη η Ελλάδα για τη μέρα μνήμης των Ποντίων, μιλά για την επίθεση στο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Εμείς γονατίζουμε μόνο στη σημαία, δεν γονατίζουμε τον κόσμο.”.

Η τυφλή φασιστική επίθεση από μια μερίδα τραμπούκων και μια άλλη σιωπηλών συμμάχων τους, τροφοδοτήθηκε από ακόμη μια παραπληροφόρηση. Στο θολωμένο τους μυαλό το Gay Pride την Θεσσαλονίκης, το διοργάνωσε ο Μπουτάρης την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, για να τους προσβάλει. Χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί ένα φεστιβάλ ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας είναι προσβλητικό για μια άλλη εκδήλωση στη συμπρωτεύουσα, την ώρα που δεκάδες πράγματα μπορούν να συμβαίνουν ταυτόχρονα, έρχομαι να παρατηρήσω ότι κανείς δεν μπήκε στον κόπο να επισκεφτεί την επίσημη ιστιοσελίδα μπας και προλάβουν τον εξευτελισμό τους. Η παρέλαση έχει οριστεί στις 23 Ιουνίου, οπότε πολύ άντρες της Βόρειας Ελλάδας χαλαρώστε.

Για την ιστορία, η επιλεγμένη πληροφόρηση που δέχονται μια μερίδα ανθρώπων υπεύθυνη για χυδαίες πράξεις, έχει να κάνει με το δεύτερο “Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride” εναλλακτικών συλλογικοτήτων, με γενικό τίτλο “Θεσσαλονίκη – Πόλη Αντιφασιστική” και υπότιτλο “ΛΟΑΤΚΙΑ και μετανάστριες είμαστε μαζί”. Πρωτοβουλία με έντονο πολιτικό χαρακτήρα που διαφοροποιείται από το κλασικό” Thessaloniki Pride. Ο Δήμος, δεν φαίνεται να έχει καμία εμπλοκή με την παραπάνω δράση.

Δυστυχώς, εκμεταλλεύτηκα τον δημόσιο γραπτό μου λόγο, όχι για να εκφράσω τα πολλά και διάφορα πάνω στα οποία διαφωνώ με τον Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, αλλά για να γράψω όσα δεν γίνεται να μη γραφτούν ξανά και ξανά μέχρι να τσακίσουμε τον φασισμό σε κάθε γειτονία. Μέχρι να σταματήσουμε να βλέπουμε κάποιες θλιβερές περσόνες που ο πολιτικός τους λόγος εξαντλείται σε αποκριάτικες στολές να μιλούν για έναν άνθρωπο που ακόμη και αν διαφωνείς μαζί του, δεν μπορείς να αναφέρεσαι με τους χαρακτηρισμούς: “χολέρα και πολιτικό τραβέλι που έχει ξεπουλήσει τη Μακεδονία”. Είσαι η ντροπή η ίδια Παναγιώτη Ψωμιάδη. Είσαι όλα τα γαστρικά υγρά που ανακατεύονται στα εντόσθια κάθε φασίστα. Εντάξει, ακολούθησαν και άλλες ταλαίπωρες προσωπικότητες να μας κουνήσουν το δάχτυλο και να συγχαρούν τραμπούκους, που δεν θα διστάσουν να σηκώσουν το χέρι τους και σε αυτούς, μόλις αλλάξουν τα συμφέροντα τους.

Δεν με ενδιαφέρει αν γουστάρεις ή όχι τον Μπουτάρη.  Δεν σε ενδιαφέρει που συμφωνώ και που διαφωνώ μαζί του. Όταν όμως στη σκέψη και στον λόγο σου μπαίνει το “ναι αλλά…” σε αυτό το κακούργημα, είμαστε απέναντι. Μας χωρίζει η άβυσσος.

Ένα ευχαριστώ στους παρόντες αστυνομικούς που πετούσαν αετό την ώρα της κακοποίησης ενός ανθρώπου, καθώς και στην κυβέρνηση που φέρει την πολιτική ευθύνη δια του αρμόδιου υπουργού. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους παράγοντες των ποντιακών σωματείων που επέτρεψαν φασισταρία στη συγκέντρωση τους, καθώς και όλους όσους δεν καταδικάζουν απερίφραστα την επίθεση μίσους προς τον Μπουτάρη, επειδή διαφωνούν πολιτικά. Ένα ακόμη πιο μεγάλο ευχαριστώ στον Καμμένο που “ζυμώνει” νέο κόμμα με Καρατζαφέρη και Κρανιδιώτη, που έσπευσαν να δώσουν τα χέρια σε αυτούς που τα ύψωσαν. Καμία δυσφορία από την κυβέρνηση για τον Καμμένο. Τέλος, ένα ευχαριστώ στον εμπρησμό της κατάληψης Liberrtatia και για όσων θα ακολουθήσουν με την επιστροφή της φασιστικής βία.

Ευχαριστώ που δεν μας αφήνετε να ξεχάσουμε ότι θα είμαστε πάντα απέναντι σας να μαχόμαστε για ενωμένους λαούς, που αφήνουν την ιστορία να τους διδάξει ότι ο πόνος των ανθρώπων είναι κοινός και ότι οι δήθεν πατριωτισμοί δεν εξαντλούνται σε γροθιές και χυδαιότητες.

Ή με τους φασίστες ή με τους ανθρώπους.