το όνομα «Μαξίμ Τσιγκάλκο» δε σου λέει κάτι, σταμάτα να διαβάζεις αυτές τις γραμμές, γιατί πολύ απλά δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν. Αν κάτι σου θυμίζει, βεβαιώσου ότι είναι για το σωστό λόγο και όχι επειδή έμπλεξες με τη ρώσικη μαφία. Αν ανήκεις στην τρίτη κατηγορία και δάκρυα χαράς κατέκλυσαν τα μάτια σου την ίδια ώρα που τα ενδότερα του εγκεφάλου σου γέμισαν με εικόνες τύπου «MAXIM TSIGALKO SCORES!!!» τότε είσαι στο σωστό μέρος και διαβάζεις το σωστό άρθρο.
Βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 2001. Ο μικρός Νικολάκης (εγώ δηλαδή), ήθελε να γίνει προπονητής. Γιατί δεν του άρεσε μόνο να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά επειδή ήξερε ποδόσφαιρο, γούσταρε να κάνει καλύτερους παίκτες τους άμπαλους φίλους του. Όπως όλοι μπορούμε να φανταστούμε, αυτή η φιλοδοξία δεν μπορεί να γίνει πράξη στην ηλικία των 12. Οπότε ο μικρός Νικολάκης θα πάει γυμναστική ακαδημία για προπονητική και παίζοντας παράλληλα ποδόσφαιρο στις ακαδημίες του Ολυμπιακού φαντάζεται τον εαυτό του σαν τον Τζόλε: μια ζωή στην ίδια ομάδα και τελειώνοντας να γίνεται ισόβιος προπονητής.
Αυτά όταν θα μεγάλωνε. Μέχρι τότε όμως;
Μια μέρα το τηλέφωνο χτυπάει. Το σταθερό. Κινητά δεν είχαμε στο γυμνάσιο. «Δεν έρχεσαι από το σπίτι μου να σου δείξω ένα γαμάτο παιχνιδάκι;». Ήταν ο Βασίλης. Ο άνθρωπος που με έβαλε στο μαγικό κόσμο του Championship Manager. Έκατσα δίπλα του και βλέπαμε το Θρύλο να σπέρνει τον τρόμο στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Ήταν η εποχή που η τσογλανιά τρεφόταν από το ευάλωτο της ηλικίας μας και ‘μεις δε μπορούσαμε παρά να επιβεβαιώσουμε τον κανόνα. Έτσι λοιπόν, κάναμε το γνωστό κόλπο «add manager» και διαλύσαμε τα οικονομικά κάθε αντιπάλου, αγοράζοντας παράλληλα (δωρεάν) ότι καλύτερο διέθετε το υλικό τους. Τότε κατάλαβα πως ένιωθαν οι έλληνες πολιτικοί τόσα χρόνια. Ή και ο Κόκκαλης. Λίγο καιρό αργότερα και αφού κατάλαβα ότι δεν έχει πολύ πλάκα να τα κερδίζεις όλα και μάλιστα χωρίς να το αξίζεις, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα ξανακάνω «τσατσιά». Και τότε ήταν που έγινα πραγματικός manager.
Δύο χρόνια αργότερα, το 2003, το Championship Manager καινοτομεί. Είναι η πρώτη από τις άπειρες επαναστατικές κινήσεις του παιχνιδιού, αποτελέσματα των οποίων μας έχουν κάνει να δακρύσουμε από χαρά, να χωρίσουμε γυναίκες (ή και άντρες -γνωστή μου παίζει Footbal Manager!!!) ή να σπάσουμε πληκτρολόγια, ποντίκια, ακόμα και joystick για όσους το παίζαμε στο X-box. Κάτι σαν το παλικάρι από κάτω, δηλαδή…
Οι αγώνες δεν είναι πια μια απλή περιγραφή, αλλά βλέπεις στο γήπεδο μπίλιες να κινούνται. Και η λίμπιντο (μην πω η καύλα και θεωρηθώ αγενής) των απανταχού παικτών φτάνει στα ουράνια.
Μετά από οκτώ συναπτά έτη καψίματος, το παιχνίδι που μας ανέθρεψε και τελικά μας είχε κάνει άντρες, αλλάζει και πάλι τον τρόπο που βλέπουμε τα παιχνίδια. Γίνεται 3D! Βλέπουμε κανονικούς παίκτες, με κανονικές ποδοσφαιρικές κινήσεις, να παίζουν κανονικό ποδόσφαιρο. Κανονική καύλα δηλαδή! (Ε τώρα δε μπορούσα να κρατηθώ).
Και σαν να μην πέρασε μια μέρα, βρισκόμαστε στο μαγικό 2013. Είναι η χρονιά που η εταιρεία που βγάζει το παιχνίδι ανακοινώνει πως λόγω του ρεκόρ πωλήσεων που καταγράφηκε στην ελληνική αγορά, το επόμενο Football Manager θα είναι στην ελληνική γλώσσα.
Τέλος του Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς. Εγώ και πολλές χιλιάδες αρρώστων ακόμα, σπεύσαμε στα παιχνιδάδικα όλης της χώρας για να κάνουμε το καθήκον μας. Λίγες ώρες αργότερα τα phora και τα sites που ασχολούνται με το παιχνίδι έχουν κατακλυστεί από σχόλια παικτών, άλλα θετικά κι άλλα αρνητικά.
Απομένει σχεδόν ένας μήνας για τη νέα έκδοση του παιχνιδιού. Τα νεύρα μας δοκιμάζονται. Έχουμε λιώσει τις παλαιότερες εκδόσεις του παιχνιδιού (κάποιοι και τις πολύ παλαιότερες), έχουμε πάρει Champions League με τον ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ και με χαμηλότερου βεληνεκούς ομάδες, έχουμε πάρει τα καλύτερα 17χρονα της γης. Ανυπομονούμε. Και αναρωτιόμαστε τι καλύτερο θα έχει η νέα έκδοση. Και ξέρουμε ότι δε γίνεται να έχει κάτι καλύτερο. Και όλως περιέργως ξέρουμε ταυτόχρονα ότι ΣΙΓΟΥΡΑ θα έχει κάτι καλύτερο να μας παρουσιάσει.
Και δεν περνάει ο καιρός γαμώτο…
