Κάνω τη βόλτα μου στο διαδίκτυο και χάζευα βίντεο γι’ αυτοκίνητα που ποτέ δεν θα μπορέσω να έχω. Και κάπως έτσι, έπεσα πάνω σ’ ένα βίντεο. Μια συνέντευξη. Μια παράδοξη, μικρή ταινία. Όπως κι αν τ’ ονομάσω, το θέμα είναι πως αξίζει να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σου. Λοιπόν, έχουμε και λέμε…

Fade in.

Κέικ. Η Πόπη κοιτάζει τα κέικ. Η Πόπη διαλέγει ένα κέικ. Της βάζουν κεράκι πάνω στο κέικ. Που πάει να πει… γενέθλια; Επέτειος; Βαφτίσια; Ας δούμε λίγο παρακάτω.

Κατεβαίνει απ’ το αυτοκίνητο. (Πόδια – πόδια- πόδια). Μπαίνει σ’ ένα γραφείο. Άδειο το γραφείο. Κάποιους θέλει να φωναξει, να σβήσουν το κεράκι, δεν έχω ιδέα τι βλέπω μέχρι τώρα, “χτίζει ένταση ο σκηνοθέτης” σκέφτομαι, ας περιμένω λίγο ακόμα.

Όπα, όπα, όπα… Όχι, δεν το λέω εγώ το “όπα, όπα, όπα”, κάποιος το λέει μες στην ταινία. Κοιτάει η Πόπη τριγύρω, κανείς στο δωμάτιο. Και κάνω εγώ τη σκέψη μου, και λέω: “Ντάξει. Να ‘δες την Ποπάρα ξαφνικά μπροστά σου και να λάλησες, φωνές – ακούω φωνές κτλ, το καταλαβαίνω. Αλλά ν’ ακούει φωνές εκείνη; Τι φάση;”. Ψάχνω το δωμάτιο με το μάτι, το ψάχνει κι η Τσαπανίδου που ‘ναι μέσα, δεν βρίσκουμε τίποτα. Και πάνω που το πράγμα ήταν παράξενα παράξενο, ήρθε ο σκηνοθέτης ν’ αποκαλύψει την αλήθεια. Που είναι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΗ.

Της μιλούσε το μαξιλάρι!

Κι η κυρία, ΚΥΡΙΑ! Ούτε σοκαρίστηκε, ούτε τρόμαξε, ούτε φοβήθηκε, ούτε τίποτα. Την άραξε στην καρεκλάρα της, κι άρχισε να του λέει για τα καλά της Leaseplan, και για τα καλά του λίζινγκ, και τις ευκολίες του λίζινγκ, και… τι στην ευχή είναι ρε συ αυτό το λίζινγκ; Αυτό δεν είναι που λέμε, “εταιρικό αυτοκίνητο”;

Όμως η Πόπη επέμενε. Όχι, χωρίς εταιρία. Εσύ, λέει, από μόνος σου, μπορείς να έχεις μια χαρά αυτοκινητάρα για 3-5 χρόνια, πληρώνοντας μόνο ένα σταθερό μίσθωμα κι ό,τι βενζίνη τρέξεις. Κι άμα λέμε μίσθωμα, εκεί μέσα είναι κι οι ασφάλειες, τα σέρβις, τα λάστιχα, τα τέλη, αυτοκίνητο αντικατάστασης κι ό,τι ζημιές μπορεί να προκύψουν. Χαμός λέμε, όλα μέσα!

Το μαξιλάρι ωστόσο, δεν έλεγε να σταματήσει να ρωτάει. Για φορολογικά, για τρόπους πληρωμής, για κρυφές χρεώσεις… Όλα τ’ απαντούσε η Ποπάρα χωρίς να ιδρώσει ούτε λίγο. Χωρίς να χάσει ούτε λίγο το χαμόγελο που κατέκτησε τις έφηβες ψυχούλες μας και συνεχίζει να βασιλεύει στις ενήλικες. Και τι απάντηση έδινε; Όλα είναι εύκολα, απλά, χωρίς καθόλου έξτρα χρεώσεις και πονηριές. Άμα δηλαδή θες να ‘χεις καινούριο αυτοκίνητο, ωραίο, του κουτιού, αλλά χωρίς να δεσμεύσεις ένα μεγάλο ποσό απ’ τα χρήματά σου, εδώ είσαι! Υπολογίζεις “τόσα” λεφτά το μήνα για τη μίσθωση του αυτοκινήτου, κι όλα κομπλέ.

Και τώρα είναι η ώρα να ρωτήσω του λόγου μου: Ντάξει ρε σεις, μας δουλεύετε; Παίζει τέτοιο πράγμα; Τόσα το μήνα και τέλος, έχεις αμάξι κι ό,τι προκύψει το καλύπτουμε; Αλλά με λίγο ψαξιματάκι, πήρα την απάντηση. Ναι ρε μαν, παίζει! Ξέρω ότι κάποτε, το να ‘χεις τη δυνατότητα χωρίς τρελά λεφτά, χωρίς τόκους και εκπλήξεις, να έχεις αυτοκίνητο στα χέρια σου, έμοιαζε απίθανο. Αδύνατο!

Αδύνατο όσο κι ένα μαξιλάρι που μιλάει στην πιο όμορφη παρουσιάστρια της ελληνικής τηλεόρασης.

Αλλά το 2019 φιλαράκι, τίποτα δεν υπάρχει αδύνατο. ΟΛΑ γίνονται! Έγιναν…