Ψεματούρες μεταξύ παλιών συμμαθητών λοιπόν. Ναι μωρέ, δεν ντρεπόμαστε, δεν κατεβάζουμε νωχελικά το κεφάλι, καθώς σ’ αυτό το κείμενο όλοι θ’ ανοίξουμε διάπλατα την ψυχούλα μας. Ε, ναι, αφού αυτές τις ψεματούρες τις έχεις πει κι εσύ, κι εγώ, και γενικά ρε συ, το ψέμα κυλάει στο αίμα μας, όταν φτάσει η ύστατη στιγμή που θα πετύχουμε τυχαία στο δρόμο μας κάποιον παλιό συμμαθητή -ή συμμαθήτρια-.

Mιλάμε ουσιαστικά για τυχαίες γνωριμίες, γεμάτες με ΜΠΟΛΙΚΗ αμηχανία, ΚΑΘΟΛΟΥ νοσταλγία και φυσικά ΑΓΝΟ ψέμα.

Τέρμα η φλυαρία τώρα. Πάμε κατευθείαν στο ζουμί του θέματος.

Παρένθεση: Πόσο άσχημα ακούγεται η φράση ‘ζουμί του θέματος’;

1. Θα κανονίσουμε για κάνα καφεδάκι, μη χαθούμε!
Αν υπήρχε καφετέρια που εξυπηρετούσε καθαρά και μόνο τα reunion παλιών συμμαθητών, τότε θα ‘χε λιγότερα έσοδα και απ’ το τελευταίο λάιβ του Δημήτρη Μπάση. Bλέπεις, εδώ μιλάμε για το πιο κλασικό, γρήγορο και εύκολο ψέμα. Ίσως και το καλύτερο, αφού είσαι απόλυτα σίγουρος ότι ο καφές αυτός δεν θα ‘ρθει ποτέ. Και στην τελική ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να έρθει!

2. Διπλασιάζεις τον μισθό σου
Στην μονόλεπτη κουβέντα σας, είναι πολύ πιθανόν να υπάρξει κάποια υπεροψία και αλαζονεία. Έτσι, λογικό είναι ο μισθός σου να διπλασιαστεί (ίσως και τριπλασιαστεί!). Κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που γινόταν και στο σχολείο δηλαδή, όταν του ‘λεγες ότι σε ζήτησαν απ’ το κλιμάκιο της Εθνικής στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν πήγες επειδή είχες όνειρο να μπεις σε ΤΕΙ της Πάτρας. Ή της Λαμίας.

3. Έλεγα να σου στείλω, αλλά είχα τρεχάματα από ‘δω κι από ‘κει με κάτι δουλειές
Ένα σταθερό ψέμα που λες, ακόμα κι αν έχετε να βρεθείτε πάνω από μια πενταετία.

4. Εκείνο το ρεμάλι ο φίλος μας καλά είναι; Καιρό έχω να μάθω νέα του
Μια γλυκανάλατη ερώτηση-ψέμα για κάποιον κοινό γνωστό σας, έτσι ώστε να δείξεις ένα ΔΗΘΕΝ ενδιαφέρον και να το παίξεις γλυκούλης. Ενώ από μέσα σου μονολογείς “Μήπως άνοιξα πολύ την κουβέντα και όντως θα πάμε για το καφεδάκι που λέγαμε;”


5. Ρε συ, τι κάνουν οι δικοί σου;
Ψεματούρα μεγάλη. Ντρέπεσαι για τον εαυτό σου. Νιώθεις μηδενικό. Η αλήθεια είναι ότι χέστηκες αν είναι καλά οι δικοί του το μόνο που θα ‘θελες να του πεις είναι “Και δεν μου λες, η γρουσούζα η μάνα σου που έβαζε λόγια στη δικιά μου ότι κάνω καφρίλες στο σχολείο ζει ακόμα; Αχχχχ ναι, τι κρίμα…”

6. Δεν άλλαξες καθόλου όμως…
“Αν εξαιρέσεις το μπιφτέκι που ‘χεις στο κεφάλι σου, την μπυροκοιλιά και τα κιτρινισμένα δόντια σου.”

7. Έλα ρε φίλε, πώς και δεν σ’ είδα εκείνη την ημέρα;
Η στιγμή που σου λέει ο παλιός συμμαθητής “Ήσουν σ’ εκείνο το μαγαζί πριν κάνα μήνα; Γιατί νομίζω ότι σε πέτυχα” κι εσύ απαντάς “Έλα ρε συ, εγώ ήμουν, πώς και δεν σε είδα;”. Ενώ στην πραγματικότητα είχε δει ο ένας τον άλλον, όμως κανείς δεν γούσταρε αδιάφορες και τυπικές χαιρετούρες.

8. Πραγματικά, χάρηκα που τα είπαμε
Όχι, δεν χάρηκες. Όχι, δεν ένιωσες καμιά νοσταλγία των παιδικών σου χρόνων. Και όχι, η πεντάλεπτη (maximum) κουβέντα σας δεν είχε κανένα νόημα. Ήσασταν συμμαθητές κάποτε, τώρα δεν είστε.

Λέγε κι εσύ στα σχόλια… τι ψέματα ανταλλάζεις;