Δεν είμαι γενναίος, εντάξει;
Κανείς άντρας δεν είναι. Κάτω από αυτή την σκληρή δασύτριχη θωριά μας, κάτω από τα γυμνασμένα μας μούσκουλα, μέσα στα θαλασσόδαρμένα μας κορμιά που τα έχουν χτίσει η μοίρα και η καταφρόνια, βρίσκονται μικρές άδολες ευαίσθητες ψυχούλες.
Ένα κλαράκι η παιδική μας καρδούλα που είναι έτοιμη να σπάσει, αλλά τόσο βαρύ το χρέος μας στο κόσμο τούτο.
Πριν λίγες ώρες ένιωσα ότι αρρωσταίνω. Μπούκωμα, φτάρνισμα, βαρύ κεφάλι και πόνος στο άμοιρο κορμάκι μου. ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΡΙΓΗ.
Φοβήθηκα ότι ήρθε το τέλος. Άρχισα να χαιρετάω κόσμο.
ΠΗΡΑ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.
“ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΩ 40 ΠΥΡΕΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΓΟΣΒΗΝΩ ” είπα με δυσκολία και κοφτές ανάσες. Ίσα που προλάβαινα.
ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΠΕ;
“ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΙ ΣΟΥ ΠΑΛΙ”
“Όλοι οι άντρες κάνετε σαν μωρά, όταν αρρωσταίνετε” μου είπε μια γυναίκα, που δεν μπορεί να καταλάβει την μάχη μας με τον θάνατο. “Κάθεστε και κλαίγεστε ενώ έχει βγει η πενικιλίνη, είστε τόσο σπαστικοί”
Και που ξέρεις εσύ τι κρύβεται πίσω από ένα απλό και αθώο σύμπτωμα; που ξέρεις που μπορεί να σε βγάλει ο δρόμος της ασθένειας; ΠΟΣΟ ΣΚΛΗΡΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ;
Αποφάσισα να μιλήσω εγώ λοιπόν. Ναι, για όλους του άντρες που παλεύουμε μόνοι μας στο κρεβάτι του πόνου και δεν μας καταλαβαίνει κανείς.
10 μικρά Giph-ακια, με το τι σκεφτόμαστε και τι φαναζόμαστε οτι κρύβεται πίσω απο κάθε σύμπτωμα, πίσω απο κάθε συμπεριφορά που βλέπουμε όταν είμαστε αρρωστούληδες. ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΚΟΥΡΓΕΣ, ΣΥΜΠΟΝΙΑ.
