Το ξέρω ότι θα σας φανεί παράξενο, αλλά διαβάζω συχνά το breitbart.com Ναι, ναι, αυτή τη σχεδόν ακροδεξιά και ολίγον λυσσασμένη ιστοσελίδα, που συνέβαλε αποφασιστικά στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Όχι δεν είμαι τρελός, ούτε μαζόχας. Ούτε φαντασιώνω πως μπορεί να βρω στις οθόνες του κάποια ψήγματα αντικειμενικής δημοσιογραφίας. Μ’ αρέσει όμως να μαθαίνω τι σκέφτεται η άλλη πλευρά, ιδίως όταν η άλλη πλευρά αφενός διατηρεί τέτοια δημοφιλία και αφετέρου είναι τόσο αποτελεσματική. Για να γίνομαι καλύτερος δημοσιογράφος και, εν τέλει, καλύτερος άνθρωπος.
Στο bretibart.com λοιπόν, διάβασα σήμερα τον εξής εξαιρετικά ενδιαφέροντα τίτλο: «Επεκτείνει ο Ομπάμα την παρουσία των Αμερικανών πεζοναυτών στο Αφγανιστάν, αποστέλλοντας άλλους 300 άνδρες».
Αυτό. Μόνο αυτό. Δεν μπήκα καν στον κόπο να κάνω κλικ και να μπω στα ενδότερα του άρθρου, ο τίτλος μου ήταν αρκετός. Υπεραρκετός θα έλεγα για να ανεβάσω ξανά θερμοκρασία, μιας και τον διάβασα αμέσως μετά από ένα άρθρο των New York Times που είχε τον απερχόμενο πρόεδρο να δακρύζει καθώς εκφωνούσε τον αποχαιρετιστήριο λόγο του. Έβγαλε και μαντηλάκι για να σκουπίσει τα δάκρυα…
Στην Καμπούλ αναρωτιέμαι αν έχουν μαντήλι να κλάψουν, που λέμε και στο χωριό μου. Και στο καταραμένο το Ιράκ, που τήρησε την υπόσχεσή του ο πρόεδρος για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων μόνο και μόνο για να ξεφυτρώσει όλως τυχαίως η ISIS και να κάνουνε πάρτι οι έμποροι όπλων και οι λαθρέμποροι πετρελαίου. Και στη Συρία τη δόλια, που είδε τον Χάρο με τα μάτια της και ακόμη δεν έχει συνέλθει. Και στη Βόρεια Αφρική την άθλια, στη Λιβύη που έγινε ένα ματωμένο μαλλιοκούβαρο, στην Αίγυπτο που έζησε άνοιξη και δημοκρατία κάτι μηνάκια, μόνο και μόνο για να επιστρέψει στα στρατιωτικά δεσμά και να το βουλώσει το στόμα. Για να μη μιλήσω για την υπόλοιπη «μαύρη ήπειρο», που δεν γνωρίζει από πού θα της προκύψει πρώτο: ένα πιάτο φαΐ ή μια σφαίρα πολυβόλου.
Εν τω μεταξύ πίσω στην πατρίδα του προέδρου, οι μαύροι συμπατριώτες του εξακολουθούν να τραβάνε των παθών τους τον τάραχο από τις δυνάμεις της τάξεως. Σε ποσοστό χειρότερο από ποτέ, αλήθειες να λέμε. Και το παραμύθι των culture wars αρχίζει να ξεθωριάζει όλο και περισσότερο. Καλά και άγια είναι τα δικαιώματα στον καθορισμό της σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά όταν φεύγει η δουλειά και πάει έναν περίπατο ως την Σαγκάη, δεν σου μένει πολύς χρόνος να σκεφτείς αν θα φορέσεις παντελόνι ή φούστα. Και όταν βλέπεις τα είδωλα του Χόλυγουντ και τις χρηματιστές της Wall Street να σου δίνουν οδηγίες για τη μίζερη ζωή σου μέσα απ’ τις χρυσές βίλες τους, κάπως τα παίρνεις στο κρανίο. Και δίνεις το δικαίωμα σε πίθηκους σαν τον Τραμπ να ξεκαρδίζονται. Με πάθος.
Μπράβο λοιπόν στον πρόεδρο που έβαλε μια τάξη στο οικονομικό χάος που άφησε πίσω του ο προκάτοχός του, μπράβο του που έβγαλε μια οκταετία χωρίς μεγάλα σκάνδαλα, μπράβο και για τη σοφή επιλογή συζύγου, αλλά ως εκεί. Τη δουλειά του έκανε και η δουλειά του ήταν, όπως σοφά θα σημείωνε και το ΚΚΕ, να υπηρετεί την αμερικανική άρχουσα τάξη και να εξυπηρετεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Όλα τα’ άλλα είναι για να τσακωνόμαστε στο ίντερνετ σαν τα κοκοράκια και να αγανακτούμε με τον Ντόναλντ που είπε υπερεκτιμημένη την Μέρυλ…
